บทที่ 203

เซียวกุ้ยเฟยยิ้มอย่างอบอุ่น

“ฝีมือของอ้ายเฟย ข้าชอบยิ่งนัก”

ฝ่าบาทตรัสด้วยถ้อยคำสองแง่สองง่าม

เซียวกุ้ยเฟยหุบตาลงด้วยความเขินอาย จากนั้นก็พยุงฝ่าบาทเดินไปด้วยกัน

รอจนกระทั่งไม่เห็นเงาฝ่าบาทแล้ว

หรงซีสีหน้าเย็นชา ดวงตาเย็นชายิ่งกว่า จับจ้องมองหรงมู่หาน

หรงมู่หานรับรู้ถึงความโกรธท่วมท้นของหรงซี

“เสด็จอา หลานขอตัวก่อน”

ระหว่างที่กล่าว สายตาเขาเหล่มองเจียงหวานหว่าน

เจียงหวานหว่านกรอกตาบนใส่หรงมู่หาน

นัยน์ตาหรงซีใกล้ระเบิดแล้ว

เขาขยับข้อมือ

ก้อนเงินถูกดีดออกไป

ดีดโดนบริเวณกระดูกขาของหรงมู่หาน

“เอื้อ...”

หรงมู่หานรู้สึกถึงกระแทกที่ขา

ความเจ็บปวดจู่โจมกะทันหัน ทำให้เขาทรุดเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าเจียงหวานหว่าน”

“องค์ชายรอง รู้ว่าผิดรู้จักแก้ไข เป็นสิ่งที่ดียิ่ง แต่ไม่จำเป็นต้องพิธีรีตองเช่นนี้”

เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยท่าทางใจกว้าง

“เจ้า พวกเจ้า...”

หรงซีและเจียงหวานหว่านเดินเคียงข้างกันจากไปโดยไม่สนใจหรงมู่หาน

หรงมู่หานรู้ว่าเป็นฝีมือหรงซี

ความรู้สึกอัปยศอดสูพุ่งเข้าสู่หน้าอก

ใบหน้าของเขาถูกหรงซีกับเจียงหวานหว่านทำลายจนป่นปี้

หรงมู่หานมองแผ่นหลังทั้งสองคนแล้วสาบานกับตัวเอง