บทที่ 18

“อนาคตสงเคราะห์คนยากไร้ต่อไป ทำความดีให้มาก ๆ ฉันรับรองว่านายจะอายุยืนยาวร้อยปี” ลั่วอู๋ฉางพูด

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ไม่มีใครกล้าสงสัยประโยคนี้ ลั่วอู๋ฉางใช้ทักษะการแพทย์ที่ประณีตของตัวเอง ทำให้พวกเขาตกตะลึงกันหมด

เกาฉี่เฉียงรีบพูดขึ้น “ขอบคุณคุณลั่วมาก ฉันจะจดจำคำสั่งสอนของท่าานไว้ สาบานว่าจะเป็นคนดี ตอบแทนสังคมอย่างเต็มที่”

หลี่เหวินหัวใช้สายตาละอายใจอย่งมาก มองไปทางรุ่นน้องหลิวตงฉี่ที่ประทับใจอย่างสุดซึ้ง

นี่ถึงจะเป็นความเมตตาของหมอ

ลั่วอู๋ฉางถอนเข็มไปด้วย พูดไปด้วย “นายหมดสติไปนานมาก และก็เสียเลือดดีไปเยอะ การทำงานของร่างกายบกพร่องอย่างรุนแรง ต่อไปนายจะสลบไปอีกสามวัน นี่เป็นขั้นตอนการรักษาของฉันที่ขาดไม่ได้ นายไม่ต้องเป็นกังวล”

“อีกสามวัน ฉันจะฝังเข็มให้นายอีกครั้ง ก็จะหายดี”

เกาฉี่เฉียงแสดงความขอบคุณอีกครั้ง “บุญคุญที่ทำให้มีชีวิตของคุณลั่ว ฉันซาบซึ้งอย่างมาก ฉันคำขอร้อง หวังว่าคุณลั่วจะช่วยเหลือ”

“นายว่ามา”

เกาฉี่เฉียงมองไปทางลูกสาวเกาชิงเหยียน พูดว่า “ช่วงเวลาที่ฉันสลบไสล ย่อมหลีกไม่ได้ที่ฝูงมังกรไม่มีจ่าฝูง คิดว่าในตระกูลใกล้จะวุ่นวายแล้ว ขอให้คณช่วยดูแลเสี่ยวเหยียนหน่อย”

“ได้” ลั่วอู๋ฉางตอบรับอย่างรวดเร็ว

เกาฉี่เฉียงดีใจกับเรื่องที่คาดไม่ถึง พูดกับลูกสาว “เสี่ยวเหยียน ยังไม่รีบขอบคุณคุณลั่ว”

“ชิงเหยียนขอบคุณคุณลั่ว” เกาชิงเหยียนโค้งตัวคำนับลั่วอู๋ฉาง ด้วยท่าทางโค้งตัว ร่องลึกตรงหน้าอกเผยออกมาอย่างชัดเจน ไม่ระวังตัวก็เกิดท่าทางมากมาย

อันที่จริง เกาชิงเหยียนไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องสั่งการแบบนี้ ลั่วอู๋ฉางฝีมือการแพทย์โดดเด่นก็จริง แต่หลาย ๆ เรื่อง เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่หมอคนหนึ่งจะจัดการได้

แต่พิจารณาว่าพ่อฝากฝังขนาดนี้แล้ว เกาชิงเหยียนก็ไม่กล้ามองข้าม

เธอไม่รู้เลยว่า ลั่วอู๋ฉางมีฝีมือสุดยอดมากมาย ทักษะทางการแพทย์ก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น

เกาฉี่เฉียงพูดกำชับอย่างหนักแน่น “ไม่ว่าพบเจอเรื่องใด ๆ ก็สามารถขอคำแนะนำจากคุณลั่วได้ ทำตามความคิดของเขาอย่างเคร่งครัด จำได้ไหม?”

เกาชิงเหยียนพยักหน้าติด ๆ กัน “จำได้แล้วค่ะ!”

รอยยิ้มบนใบหน้าเกาฉี่เฉียง ค่อย ๆ ถูกความเหนื่อยล้าแทนที่ ไม่นานนักก็หลับตาลงแล้วหลับไป

อุปกรณ์การแพทย์ราคาแพงเหล่านั้น แสดงข้อมูลตัวเลขทางสรีระของเขาเป็นปกติมาก เกาชิงเหยียนโล่งอกในที่สุด

หลี่เหวินหัวก้มหน้าต่ำ ใบหน้าเหี่ยวย่นอารมณ์ซับซ้อน

“พวกคุณออกไปได้แล้ว!” นำเสียงของเกาชิงเหยียนแฝงไปด้วยความรังเกียจ ไม่อยากเห็นพวกเขาแม้แต่น้อย

เหล่าบอดี้การ์ดปล่อยมือ พวกหลิวตงฉี่รู้สึกละอายใจมาก ต่างพากันถอนหายใจ

เรื่องวันนี้ ใช้คำว่ามีตาหามีแววมาอธิบายจะเพียงพอได้อย่างไร

หลี่เหวินหัวไม่ได้จากไปทันที แต่หยิบกระดาษปากกาขึ้นมา ขีดเขียนไปมา เขียนชื่อของตัวเองอย่างประณีต

เขียนกลับหัว!

“คุณลั่ว ผมขอโทษกับคำพูดก่อนหน้านี้ ผมหยิ่งยโสเพราะคิดว่าตัวเองมีความรู้สูง มองคนต่ำไป ตั้งแต่นี้ไป ผมจะสละสมญานามผู้มีอำนาจ ออกจากวงการแพทย์”

หลี่เหวินหัวก้มหน้า พูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

ลั่วอู๋ฉางพูดเสียงไม่พอใจ “ไม่จำเป็น”

หลี่เหวินหัวส่ายหน้า พูดยืนยัน “ผมไม่คู่ควร! ผมสำนึกถึงความยึดติด ความดันทุรังของตัวเองได้แล้ว ผมอยู่ในพื้นที่สบายนานเกินไปแล้ว ไม่ยอมรับสิ่งใหม่ ไม่ยอมรับว่าคนอื่นเก่งกาจกว่าตัวเอง”

“หากผมเป็นหมอต่อไป เป็นการไม่รับผิดชอบต่อผู้ป่วยและครอบครัวผู้ป่วย ฉันไม่คู่ควรจริง ๆ!”

สามารถสำนึกถึงความผิดของตัวเองได้ ตาแก่นี่ไม่ถือว่ารักษาไม่หายเลยทีเดียว

ลั่วอู๋ฉางพูดว่า “รู้จักผิดแล้วแก้ไข ไม่มีสิ่งที่ดีไปกว่านี้แล้ว และถึงแม้นายจะสำนึกผิด แต่กลับเลือกหลีกเลี่ยง ไม่เหมาะสมเท่าไหร่มั้ง?”

“ถึงแม้พูดว่านิสัยของนายมีข้อบกพร่อง แต่ด้านความชำนาญถือว่าเก่งกาจมาก หากละทิ้งไปแบบนี้ ไม่เป็นการทำให้คนที่เชื่อมั่นและต้องการนายผิดหวังหรอกเหรอ!”