บทที่ 16 จะไม่มีใครปกป้องคุณ

หลิ่วเซิงเซิงอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่เสี่ยวถัง คำพูดแบบนี้ ตัวเธอเองเชื่อไหม?

มันเจ็บจนไม่มีแรงจะพูด หลิ่วเซิงเซิงไม่สนใจเสี่ยวถัง เพียงแค่มองไปที่ โม่เล่าที่ยืนอยู่ที่ประตูแล้วพูดว่า: "ในเมื่อมาแล้วก็เข้ามาเถอะ"

จากนั้นโม่เล่าก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาจากด้านนอก

เสี่ยวถังพูดอย่างเร่งรีบ: "โม่เล่า พระชายาถูกโบยไปสามสิบที นั่งก็นั่งไม่ได้แล้ว ท่านช่วยสั่งยาให้หน่อย เดี๋ยวข้าน้อยจะไปเอาเงินท่านทีหลัง"

"คิดว่าพระชายาคงไม่ต้องใช้ยาข้า"

โม่เล่าพูดมีความหมายสอดแทรก ทำให้หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกหมดหนทาง เธอหายใจออก "เสี่ยวถัง ไปต้มน้ำให้ข้าหน่อย ข้าอยากดื่มชา"

ขณะที่เสี่ยวถังถอยออกไป หลิ่วเซิงเซิงจึงกล่าวว่า: "โม่เล่ามีอะไรจะพูดก็พูดมา"

"เรื่องเกี่ยวกับเด็กทั้งสองคนครั้งที่แล้ว พระชายายังจำได้ใช่ไหม?"

"อืม"

"เด็กทั้งสองหายดีแล้ว แต่ข้าแค่สงสัย ตอนนั้นข้าไม่ได้สั่งยาแก้พิษใด ๆ แต่เด็กทั้งสองก็หายดีภายในไม่กี่วัน นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าสามารถทำได้เลย ดังนั้นพระชายาเป็นคนช่วยเขาสองคนไว้ใช่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้ปฏิเสธ แต่แค่พยักหน้าเล็กน้อย

เมื่อเห็นเธอพยักหน้า ดวงตาของโม่เล่าก็ฉายแววประหลาดใจ คือเธอ