มู่หงติดตามเธอด้วยความดูถูกและเยาะเย้ยเธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี"หาเจอแล้วยังไง? ยาอายุวัฒนะบริสุทธิ์ของเองอยู่ที่ไหน? ข้าจำเป็นต้องให้เวลาเจ้าอีกสองสามวันในการทำยาหรือไม่? เลื่อนให้เจ้าไปอีกกี่วัน?"หลิ่วเซิงเซิงหยุดและเยาะเย้ย "ไม่จำเป็น ข้าได้เตรียมยาแก้พิษไว้แล้ว น่าเสียดายที่ปริมาณยาที่ข้าพบสามารถปรุงได้สองเม็ดเท่านั้น แต่ก็มากเกินพอที่จะช่วยชีวิตของท่านเสนาบดีได้"เมื่อมองดูยาสองเม็ดในมือของเธอ ใบหน้าของมู่หงก็มืดลงทันทีมีคนดูมากขึ้นเรื่อย ๆ หมอหลวงและโม่เล่าไม่รู้ว่าพวกเขากำลังกระซิบอะไรกัน แม้แต่หนานมู่เจ๋อก็ยังขมวดคิ้ว...หลิ่วเซิงเซิงเพิกเฉยต่อสายตาแปลก ๆ จากทุกคน โยนยาเม็ดหนึ่งให้โม่เล่า แล้วเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับยาที่เหลือมู่หงพูดอย่างเร่งรีบ "เดี๋ยวก่อน! อย่าให้อะไรก็ได้กับพ่อข้านะ ถ้ากินแล้วมีปัญหา ระวังข้า...""ไม่ต้องห่วง ถ้าเขาตายข้าก็รอดไม่ได้ ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เขาตาย"ขณะที่พูดหลิ่วเซิงเซิงก็เดินเข้าไปในห้องแล้วท้ายที่สุดหนานมู่เจ๋อคือผู้ที่พาเธอมา และไม่มีใครกล้าหยุดเธอตลอดกระบวนการทั้งหมดอย่างไรก็ตาม ดวงตาของมู่หงเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอก้าวไปข้างหน้าแ
"แม่นางสวยมากขนาดนี้ ทำไมท่านถึงเอาสิ่งสกปรกทาบนใบหน้าเยอะขนาดนี้?"ระหว่างที่แช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ สาวใช้ทั้งสองก็คุยกันไม่หยุดหลิ่วเซิงเซิงรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก เมื่อพิจารณาจากความเกลียดชังของท่านอ๋องเก้า หากเขาจำได้กลัวว่าจะต้องจบชีวิตอยู่ที่นี่...ข้างนอกห้องสาวใช้ออกมาเอาเสื้อผ้า แต่กลับพบกับมู่หงที่เดินเข้ามาจากนั้นมู่หงก็โยนเสื้อผ้าสีขาวในมือของสาวใช้ลงไปที่พื้น"เธอเป็นแค่คนใช้ ทำไมเองถึงให้เสื้อผ้าแบบนี้กับเธอ คนใช้ต้องมีลักษณะเหมือนคนใช้ เราไม่มีเครื่องแบบสาวใช้ของจวนอ๋องชาง ดังนั้นก็เอาเสื้อผ้าที่เองใส่ให้เธอก็พอ"สาวใช้ก้มศีรษะด้วยความกลัว "เจ้าค่ะ..."มู่หงจงใจขึ้นเสียงของเธอและจ้องมองที่ประตูห้องตลอดเวลา"เจ้าต้องรู้ว่าคนใช้ก็คือคนใช้และไม่มีสิทธิ์สวมเสื้อผ้าดี ๆ ยิ่งกว่านั้น เธอเป็นผู้หญิงขี้เหร่ แล้วการสวมเสื้อผ้าดี ๆ จะมีประโยชน์อะไร?"เธอรู้ว่าหลิ่วเซิงเซิงได้ยินเธอ และเธอก็จงใจทำให้หลิ่วเซิงเซิงโกรธตอนนี้หนานมู่เจ๋อไม่อยู่ที่นี่ เธอหวังว่าหลิ่วเซิงเซิงจะโกรธและทะเลาะกับเธอ เพื่อที่เธอจะสามารถสั่งสอนให้กับยัยหนูนี่ได้อย่างสมเหตุสมผลน่าเสียดายที่หล
หากเป็นคนอื่นหลิ่วเซิงเซิงก็สามารถดูต่อไปได้ แต่หญิงชราคนนี้อายุเกินเจ็ดสิบปีแล้ว เธอเกลียดที่จะเห็นหญิงชราและลูก ๆ ต้องทนทุกข์ทรมานที่สุดในชีวิตของเธอ เธอจะดูหญิงชราถูกทุบตีจนตายได้อย่างไร?แต่ผู้หญิงที่ตีคนกลับไม่พอใจ "เจ้าเป็นใคร? เจ้ากล้ายุ่งเรื่องคนอื่น? รู้ไหมว่าเราเป็นใคร?""ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าท่านเป็นใคร แต่คนบนถนนบอกว่าคุณหนูใจดี ข้าเดาว่าคนที่มีจิตใจดีจริง ๆ คงไม่สนใจคนแก่มากนักใช่ไหม?""เธอขโมยของมีเหตุผลด้วยเหรอ?""ถ้าเธอขโมยของของท่านจริง ๆ เธอก็ไม่มีเหตุผลจริง ๆ แต่โทษนั้นไม่ถึงตายไหม? ของคุณหนูท่านมีค่ามากเหรอ? แค่แตะ ก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต?"หลังจากฟังคำพูดของหลิ่วเซิงเซิง ใบหน้าของหญิงสาวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธหญิงชราที่อยู่บนพื้นค่อย ๆ ลุกขึ้น "ข้าไม่ได้ขโมยอะไรจริง ๆ มันเป็นความเข้าใจผิด...""เจ้ามีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ? เธอหัวขโมย!"ผู้หญิงคนนั้นดุร้ายแต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กดังมาจากฝูงชน "หญิงชราไม่ได้ขโมยอะไรเลย ข้าเห็น เธอหยิบมันขึ้นมาจากพื้นดิน…"เป็นเด็กหญิงอายุเจ็ดหรือแปดขวบ ทันทีที่เธออ้าปาก ฝูงชนก็ระเบิด"จริงเหรอ มันเป็นความเข้าใจผิดจริง ๆ เห
เสี่ยวถังรู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง"ท่านเพิ่งกลับมา ข้าน้อยไม่มีเวลาพูดมาก ข้าน้อยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านออกไปเมื่อไร ข้าน้อยตกใจมากเมื่อตามหาท่านไม่เจอ แถมยังกลัวหัวหน้าเจียงจะรู้ ข้าน้อยก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องห้ามเขาไว้นอกประตู ท่านว่าทําไมท่านถึงหนีออกไปล่ะ ถ้าเรื่องนี้มีใครรู้ ท่านอ๋องจะลงโทษท่านแน่นอน..."หลิ่วเซิงเซิงปวดหัวอย่างรุนแรง ตนถูกขังอยู่ในจวนเย็น ทำไมยังมีคนมาหาตน?เธอหยิบถังน้ำมาทำให้ผมเปียกและแกล้งทำเป็นเพิ่งอาบน้ำ จากนั้นจึงขอให้ เสี่ยวถังปล่อยเสี่ยวเจียงเข้ามาเมื่อเห็นว่าผมของเธอเปียก เสี่ยวเจียงก็ไม่สงสัยและเดินไปหาเธอพร้อมกับถ้วยยา"พระชายา คราวที่แล้วท่านไม่ได้ดื่ม ท่านอ๋องทรงรับสั่งให้ข้าน้อยเอายามาให้ท่านอีกถ้วย นอกจากนี้ พระองค์ยังทรงสั่งให้ข้าน้อยเฝ้าดูท่านดื่มด้วยตาตนเองอีกด้วย"หลิ่วเซิงเซิงหยิบยามาดมกลิ่น แน่นอนว่าปริมาณยาเพิ่มขึ้นอีกมากเธอเยาะเย้ย "ในเมื่อท่านอ๋องไม่ชอบข้า และยังต้องการให้ข้าตาย ทำไมไม่หย่ากับข้าเลยล่ะ?"ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา การแสดงออกของเสี่ยวเจียงและเสี่ยวถังก็เปลี่ยนไปพร้อมกันเสี่ยวถังรู้สึกกังวลอย่างมาก พระชายากำลั
"พระชายา? ท่านไม่สบายหรือเปล่า? ทำไมท่านถึงพูดแบบนั้น? ท่านมักจะอยากให้ท่านอ๋องมาหาท่านทุกวัน ทำไมท่านถึงบอกว่าท่านอยากจะอยู่ห่างจากเขา?"เสี่ยวถังมองเธออย่างเสียใจ "เพื่อให้ท่านอ๋องมาหาท่าน ท่านทำร้ายตัวเองหลายครั้ง เขียนจดหมายมากมาย และไล่ทุกคนที่จงใจเข้าหาท่านอ๋องออกจากจวน แม้แต่จวนชิงเฟิงของเราก็ตาม หากมีสาวใช้ที่มองท่านอ๋องท่านจะส่งพวกเขาไปที่ห้องซักผ้า…""ท่านชอบท่านอ๋องมาก ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น..."เมื่อฟังคำพูดของเสี่ยวถัง หลิ่วเซิงเซิงก็พูดไม่ออกมากยิ่งขึ้นเจ้าของร่างเดิมไม่ใช่คนจริง ๆไม่น่าแปลกใจที่หนานมู่เจ๋อเกลียดตนมาก...แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่มีวันชอบคนที่เกลียดเธอเธอจะต้องออกจากจวนอ๋องนี้ไม่ช้าก็เร็วแล้วออกไปอย่างสง่างามอีกด้วย!สถานะของเธอในฐานะลูกสาวของแม่ทัพนั้นมีประโยชน์มาก มีเพียงหย่าเท่านั้น ต่อไปจึงจะสบาย"พระชายา อาหารเย็นของท่านมาถึงแล้ว"เสียงของสาวใช้ดังมาจากนอกประตู เสี่ยวถังก้มศีรษะลงออกไปแล้วเดินเข้ามาพร้อมอาหารแต่มันเป็นเพียงชามข้าวสุกและผักดอง"เจ้าแน่ใจเหรอว่าข้าคือพระชายา"หลิ่วเซิงเซิงมองเสี่ยวถังอย่างหดหู่ใจ แม้เธอเองก็สงสัยอยู่เล็กน้
เมื่อมองดูหม้อต้มที่ถูกทุบ แม่ครัวที่ล้มลงกับพื้นก็โกรธและเป็นกังวล "พระชายา ท่านทำ..."ก่อนที่เธอจะพูดจบ หลิ่วเซิงเซิงก็เตะเธออีกครั้ง"หุบปาก! ก็แค่แม่ครัวคิดว่าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ข้าพูดแล้ว ถ้ามีครั้งหน้าอีก ใครก็อย่ามีชีวิตอยู่เลย!"ออร่าอันทรงพลังนี้ทำให้ทุกคนกลัวและไม่กล้าพูด แม่ครัวตัวสั่นและซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง ในตอนนี้สูญเสียความเย่อหยิ่งไปโดยสิ้นเชิง..."..."ในเวลาเดียวกันในห้องหนังสือชายหนุ่มรูปงามกำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ใบหน้าที่สวยงามของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และเขาถือกระดาษที่ยับยู่ยี่อยู่ในมือ"พี่เจ๋อ พระชายาของท่านเขียนดีมาก ถ้าข้าไม่หยิบมันขึ้นมาหลังจากถูกคนรับใช้โยนไปข้าง ๆ ข้าไม่คิดว่าผู้หญิงจะเขียนคำที่น่าขนลุกได้ขนาดนี้ ท่านดูสิ เธอเรียกท่านอ๋องทุกคำ ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างน่ารักเหลือเกิน!"ชายหนุ่มยิ้มอย่างเหลาะแหละ มองดูหนานมู่เจ๋อที่ดูแข็งทื่ออยู่หน้าโต๊ะ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม:"เต็มไปด้วยอารมณ์และไม่มีที่จะแสดงความรู้สึก จึงเขียนจดหมายรักสั้น ๆ ไม่ขอให้ท่านอ๋องมาพบ แต่ขอแค่ท่านอ๋องดูแลตัวเองดี ๆ ท่ามกลางความยุ่ง ข้ามีเวลาคิดถึงหม่อมฉันสักครู่หนึ่ง…"ก่อนที
นอกจวนเสี่ยวเจียงดูลำบากใจ: "ท่านอ๋อง พระชายาไม่ยอมไปจวนเย็น ข้าเกรงว่าถ้าวันนี้เธอไม่เจอท่าน เธอจะก่อเรื่องต่อไปเหมือนเมื่อก่อน..."เมื่อเห็นฝีเท้าหนานมู่เจ๋อเคลื่อนไหวเล็กน้อย เสี่ยวเจียงก็รีบเดินตามไป: "ท่านจะไปพบพระชายาจริง ๆ เหรอ?"หนานมู่เจ๋อกำหมัดแน่น ก่อเรื่อง เธอเป็นแบบนี้ทุกครั้ง!หลิ่วเซิงเซิงผู้หญิงคนนี้ ไม่เพียงแต่ทำร้ายเสด็จแม่เท่านั้น แต่ยังตามตื๊อเขาด้วย ให้กลับมาอยู่จวนของตัวเองก็ไม่ได้สงบสุข ยังก่อเรื่องทั้งวันอีกด้วยสร้างปัญหาไปปัญหามาก็เพื่อจะเจอเขาไม่ใช่เหรอ? ยิ่งทำแบบนี้ในใจของหนานมู่เจ๋อก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจมากขึ้นเท่านั้นบอกว่าต้องการหย่า แต่พอเขาเข้าไปไม่รู้ว่ามีกลอุบายอะไรรอตนอยู่!เขาไม่ยอมให้เธอสมหวัง!"เจอข้า? เธอคู่ควรเหรอ?"พูดจบ หนานมู่เจ๋อก็บังคับตัวเองให้ระงับความโกรธ หันหลังกลับและพูดขณะที่เขาเดิน: "ให้เธอไปจวนเย็น ไม่เช่นนั้นเธอจะถูกลงโทษด้วยการโบยสามสิบที!"เสี่ยวเจียงพยักหน้าเห็นด้วย!ตอนถูกกักบริเวณก็บุกออกไป รังแกคนใช้ เผาห้องครัว หลังจากนั้นก็ยังด่าท่านอ๋องลับหลังและถึงกับเรียกชื่อเต็มท่านอ๋องด้วยซ้ำ...แต่ละเรื่องโบยร้อยทีก็ยังถือ
หลิ่วเซิงเซิงอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่เสี่ยวถัง คำพูดแบบนี้ ตัวเธอเองเชื่อไหม?มันเจ็บจนไม่มีแรงจะพูด หลิ่วเซิงเซิงไม่สนใจเสี่ยวถัง เพียงแค่มองไปที่ โม่เล่าที่ยืนอยู่ที่ประตูแล้วพูดว่า: "ในเมื่อมาแล้วก็เข้ามาเถอะ"จากนั้นโม่เล่าก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาจากด้านนอกเสี่ยวถังพูดอย่างเร่งรีบ: "โม่เล่า พระชายาถูกโบยไปสามสิบที นั่งก็นั่งไม่ได้แล้ว ท่านช่วยสั่งยาให้หน่อย เดี๋ยวข้าน้อยจะไปเอาเงินท่านทีหลัง""คิดว่าพระชายาคงไม่ต้องใช้ยาข้า"โม่เล่าพูดมีความหมายสอดแทรก ทำให้หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกหมดหนทาง เธอหายใจออก "เสี่ยวถัง ไปต้มน้ำให้ข้าหน่อย ข้าอยากดื่มชา"ขณะที่เสี่ยวถังถอยออกไป หลิ่วเซิงเซิงจึงกล่าวว่า: "โม่เล่ามีอะไรจะพูดก็พูดมา""เรื่องเกี่ยวกับเด็กทั้งสองคนครั้งที่แล้ว พระชายายังจำได้ใช่ไหม?""อืม""เด็กทั้งสองหายดีแล้ว แต่ข้าแค่สงสัย ตอนนั้นข้าไม่ได้สั่งยาแก้พิษใด ๆ แต่เด็กทั้งสองก็หายดีภายในไม่กี่วัน นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าสามารถทำได้เลย ดังนั้นพระชายาเป็นคนช่วยเขาสองคนไว้ใช่ไหม?"หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้ปฏิเสธ แต่แค่พยักหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอพยักหน้า ดวงตาของโม่เล่าก็ฉายแววประหลาดใจ คือเธอ