บทที่ 17

เมื่อนึกถึงความบังเอิญที่กล้องวงจรปิดตัวนั้นพัง ลั่วเหยียนก็มองไปที่เผยเซียวด้วยความสงสัย “ผู้ช่วยกู้ จะเป็นคนของคุณหญิงหรือเปล่าครับ?”

ถึงยังไงกล้องวงจรปิดตัวนั้นก็พังไปแล้ว แถมยังพังในคืนนั้นพอดีอีก มิหนำซ้ำกู้อิ๋นยังเคยดูกล้องวงจรปิดทั้งหมดอีกด้วย...!

สถานการณ์แบบนี้ ควรค่าให้คนสงสัยทั้งนั้น

หลังลั่วเหยียนเอ่ยข้อสงสัยที่มีต่อกู้อิ๋นออกมา เผยเซียวก็เอ่ยเย้ยหยันขึ้น “เธอไม่กล้าหรอก”

ลั่วเหยียนพยักหน้า ก็จริง!

ปกติกู้อิ๋นเห็นเผยเซียวก็กลัวจะตายอยู่แล้ว คุณหญิงฉลาดขนาดนั้น จะเลือกที่ไว้ใจคนแบบนี้ก็ไม่น่าใช่

“งั้นผมจะไปบอกผู้ช่วยกู้เลยนะครับ”

“เก็บเรื่องนี้เป็นความลับเป็นการภายในเอาไว้ก่อน!”

ลั่วเหยียนพยักหน้า “ทราบแล้วครับ!”

ถึงยังไงก็เป็นการแต่งงานที่ผูกสัมพันธ์ด้านอำนาจ ย่อมต้องปกปิดเอาไว้ ไม่จำเป็นต้องประโคมข่าวให้ทั้งโลกรู้

ต่อไปเมื่อจบเรื่อง ด้านประธานเผยก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่กู้อิ๋นจะไม่มีใครกล้าแต่งงานด้วยอีกเลย

ในด้านนี้ ลั่วเหยียนอดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกดีกับบอสของตัวเองเพิ่มขึ้นมา

แม้ต้องหลอกใช้กู้อิ๋นชั่วคราว ทว่าหลังแต่งงานก็คิดเผื่อเธอไว้รอบด้านแล้ว

ไม่ง่ายเลยกว่ากู้อิ๋นจะใจสงบลงแล้วกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง ลั่วเหยียนก็เดินมา “มาห้องทำงานผมหน่อย!”

“ได้ค่ะหัวหน้าลั่ว”

กู้อิ๋นรับรู้ได้ว่าตัวเองจะต้องถูกอบรมสั่งสอนอีกแล้ว แต่ว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ

ใครใช้ให้พวกเขาพูดจาน่าตกตะลึงแบบนั้นออกมาล่ะ

เมื่อมาถึงห้องทำงานของลั่วเหยียน กู้อิ๋นยืนอยู่ตรงประตู “หัวหน้าลั่ว!”

“ปิดประตู” ลั่วเหยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

กู้อิ๋นพยักหน้า ปิดประตู ก้าวขึ้นหน้ามาสองก้าว รอลั่วเหยียนพูดต่ออย่างเชื่อฟัง

ลั่วเหยียนผายมือเชิญ กู้อิ๋นเพิ่งจะนั่งลงก็ได้ยินลั่วเหยียนเอ่ยว่า “พรุ่งนี้ตอนคุณมาทำงานเอาสำเนาทะเบียนบ้านมาด้วยนะครับ คุณจะต้องแต่งงานกับประธานเผย!”

บรรยากาศ เงียบสงัดไปครึ่งวินาที!

ลมหายใจกู้อิ๋นติดขัด จากนั้นก็สำลักน้ำลาย “แค่ก ๆ ๆ ๆ...”

ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีสติขึ้นมาได้ แต่ตอนนี้จู่ ๆ ก็ไอขึ้นมาอีกแล้ว

ลั่วเหยียนมองท่าทางยากจะควบคุมอารมณ์ของเธอ พลางขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว และไม่รู้ว่าที่ประธานเผยเลือกทำอย่างนี้จะถูกต้องไหม

แต่เมื่อเห็นพฤติกรรมเซ่อซ่าของเธอแล้ว ก็คิดว่าเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมคนหนึ่ง

กู้อิ๋นไอจนใบหน้าค่อยๆแดงระเรื่อ จากนั้นก็ลุกขึ้น “ขอโทษค่ะ!”

แล้ววิ่งออกจากห้องทำงานไปเลย!

สำหรับเธอแล้วออฟฟิศนี้ก่อนหน้านี้นั้น มันก็อึดอัดอยู่เล็กน้อย ทว่าตอนนี้ทำไมถึง?

ทุกที่ทุกเวลาในตอนนี้ ล้วนทำให้เธอตกเข้าไปอยู่ในสภาวะความแทบจะอกแตกตาย

ลั่วเหยียน“...”

ดูท่าฝีมือการเก็บสีหน้าแม้ในใจจะตกตะลึงของเธอ ยังจะต้องอัปเกรดอีกเยอะ

กู้อิ๋นไออยู่ในห้องน้ำชาจนถุงน้ำดีเกือบจะหลุดออกมาถึงจะหยุด ไอจนเจ็บคอไปหมดแล้ว

นี่มันช่าง...ช่าง...

กู้อิ๋นอดกลั้นอยู่นานสองนาน นึกหาคำอะไรมาอธิบายสิ่งที่ได้เผชิญมาในวันนี้ไม่ออก

เธอคิดว่าตัวเองฟังผิดไป ไม่งั้นลั่วเหยียนที่เคร่งขรึมมาตลอด ทำไมถึงพูดจาแบบนี้ออกมาได้?

ต้องเป็นเพราะ ต้องเป็นเพราะแบบนี้แน่ ๆ...

ผ่านไปนานสองนาน กู้อิ๋นจัดการกับอารมณ์ตัวเองอีกครั้งแล้วออกมาจากห้องน้ำชา มองเพียงแค่ปราดเดียวก็เห็นผู้ช่วยของลั่วเหยียนมารออยู่หน้าโต๊ะทำงานของตัวเอง

เมื่อเห็นเธอ ผู้ช่วยก็เอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง “หัวหน้าลั่วให้คุณไปที่ห้องทำงานของประธานเผยค่ะ”

เพราะงั้น เมื่อกี้เธอไม่ได้ฟังผิดงั้นเหรอ?

พวกเขาที่เคร่งขรึมมาตลอด พูดเหตุผลไร้สาระพวกนี้ออกมาจริง ๆงั้นหรอ?

กู้อิ๋นส่งข้อความให้เหยียนฉู่ อยากจะโทรหาเธอ

ทว่าภายใต้การเตือนของผู้ช่วย เธอทำได้เพียงกัดฟันเดินไปยังห้องทำงานของท่านประธาน ขณะที่ผลักเปิดประตู บทสนทนาของเผยเซียวและลั่วเหยียนก็ชะงักลงในทันใด จากนั้นก็พร้อมใจกันมองมาที่กู้อิ๋น

กู้อิ๋นถูกสายตาอันร้อนผ่าวสองคู่จับจ้อง หนังศีรษะชาเล็กน้อย...

มือน้อย ๆ ทั้งสองข้างวางไว้ข้างลำตัว กำมือเอาไว้แน่น พยายามนอบน้อม “ประธานเผย หัวหน้าลั่ว!”

เผยเซียวกดก้นบุหรี่เข้าไปในที่เขี่ยบุหรี่ แล้วพูดกับกู้อิ๋นว่า “ลั่วเหยียนบอกคุณแล้วใช่มั้ย?”

“บอก...บอกอะไรเหรอคะ?” สมองกู้อิ๋นติดขัด

เธอในวินาทีนี้ ไม่สามารถพูดคำขอร้องนี้พร้อมทั้งสบตาพวกเขาไปด้วยได้

เผยเซียวขมวดคิ้ว สายตาแสดงออกอย่างไม่สบอารมณ์เอามากๆ ลั่วเหยียนรีบเอ่ยขึ้นว่า “พรุ่งนี้พวกคุณจะแต่งงานกันไง!”

“ไม่ได้นะ!”

กู้อิ๋นที่อยู่ในความตกตะลึง แทบจะไม่สนใจความกลัว พูดโพล่งออกไปเลย

บรรยากาศที่เดิมอึดอัดอยู่แล้ว ตอนนี้เพราะการปฏิเสธของเธอ ความอึดอัดนั้นก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเท่าตัว

เผยเซียวชำเลืองไปทางกู้อิ๋นด้วยความเย็นชา น้ำเสียงยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น“คุณไม่ยอม?”

กู้อิ๋นก้มหน้าอย่างเป็นกังวล “การแต่งงานไม่ใช่เกมเด็กเล่นนะคะ!”

มีที่ไหนพูดเรื่องแต่งงานอย่างเล่นๆ

ก่อนคุณย่าจะจากไปได้บอกเอาไว้ว่า ให้เธอหาคนที่นิสัยดี ดูดีหรือไม่ไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยก็ต้องดีกับตัวเอง

อย่าพูดเลยว่าเผยเซียวตรงกับข้อเรียกร้องของคุณย่าไหม เดิมพวกเขาก็เป็นคนของสองโลก คงเป็นคนดีไม่ไหวแน่ ๆ!

ลั่วเหยียนกลับถอนหายใจเฮือก สมองของกู้อิ๋นพังไปแล้วใช่ไหม? เธอคิดว่าการแต่งงานนี้เป็นเรื่องจริงจังเหรอ?

เห็นสีหน้าที่หมองคล้ำขึ้นเรื่อย ๆ ของเผยเซียว ลั่วเหยียนก็รีบเอ่ยขึ้นว่า “ผมยังไม่ได้บอกกับคุณอย่างชัดเจน!”

“คุณตามผมมา!”

สมองนี่ ไม่พูดให้ชัดเจน ไม่ได้จริง ๆ!

ผู้ช่วยคนนี้ ลั่วเหยียนน่าจะเคยสอนงาน เป็นผู้ช่วยที่สอนงานยากที่สุด

กู้อิ๋นมองลั่วเหยียนตาปริบ ๆ พยักหน้าก่อนจะเดินตามเขาออกไปจากประตู

แต่ทว่าไม่รอให้ทั้งสองคนเปิดประตูห้องทำงาน ก็ได้ยินเผยเซียวเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “แต่งงานกับออกไปจากเมืองก่าง คุณเลือกเองก็แล้วกัน!”

กู้อิ๋นเสียวสันหลังวาบ!

ในวินาทีนี้ลมหายใจก็ติดขัด

เธอมองลั่วเหยียนอย่างได้รับความไม่เป็นธรรม ลั่วเหยียนเองก็ฟังออกว่าเผยเซียวโกรธจริง ๆ

แม้การแต่งงานนี้จะไม่ได้จริงจัง แต่ในสายตาของทั้งเมืองก่าง มากน้อยผู้หญิงก็ต้องแห่กันแย่งชิงเขา?

การปฏิเสธที่ตรงไปตรงมาแบบนี้ น่าจะเป็นครั้งแรก...

สบตาเข้ากับดวงตาอันได้รับความไม่เป็นธรรมของกู้อิ๋น ลั่วเหยียนก็เบือนสายตาหนี มีลางสังหรณ์ว่าตัวเองจะช่วยเธอไม่ได้

“ผมจะคุยกับเธอก่อนครับ!” ลั่วเหยียนกัดฟัน แล้วพูดขึ้นอีกประโยคหนึ่ง

อันที่จริงคุยหรือไม่คุย ผลลัพธ์ก็หยุดแค่ตรงนี้ กู้อิ๋นทำได้เพียงยอมรับหรือไปจากเมืองก่างเท่านั้น

ทั้งสองคนออกไปจากห้องทำงานพร้อมกัน กลับไปยังห้องทำงานของลั่วเหยียน

“หัวหน้าลั่ว ฉัน...”

กู้อิ๋นในตอนนี้ไม่รู้ว่าควรพูดยังไงดี

เธอรู้สึกว่าหลังจากได้ขึ้นเตียงกับเผยเซียวในคืนนั้น สมองของเธอก็มักจะสะดุด ตอนนี้ยิ่งสับสนไปกันใหญ่

ลั่วเหยียนยกแก้วน้ำตรงหน้าขึ้นมา แล้วมองเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “คุณกับประธานเผยก็แค่แต่งงานตามการตกลงเท่านั้น”

“แต่งงานตามข้อตกลง?”

กู้อิ๋นตกตะลึง นี่หมายความว่าอะไร?

ลั่วเหยียนพยักหน้า “นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ถ้าใครก็ตามในตระกูลเผยถามถึงเรื่องในคืนนั้น คุณต้องบอกไปว่าคนที่อยู่ในห้องของประธานเผย คือคุณ!”

กู้อิ๋น “...”

เธอมองลั่วเหยียนอย่างชะงักไปเลย ไม่เข้าใจอะไรทั้งสิ้น

ลั่วเหยียนเห็นท่าทางสับสนของเธอนี่แล้ว จึงพูดต่อว่า “คนในคืนนั้น คุณไม่เห็นจริง ๆ เหรอ?”

“ไม่ ไม่เห็นค่ะ!” กู้อิ๋นได้สติกลับมา รีบส่ายหน้าทันที

เธอรู้สึกว่าตัวเองทำให้ถูกตกใจจนแทบจะตายอย่างกะทันหันแล้ว

นี่มันสถานการณ์สลับซับซ้อนอะไรกันเนี่ย ครั้งแล้วครั้งล่า ผลักเธอไปอยู่ในจุดที่น่ากลัวที่สุด

ลั่วเหยียนพยักหน้า “ไม่เป็นไร งั้นนับตั้งแต่วันนี้คุณก็คือผู้หญิงในคืนนั้น”

“แต่ฉันไม่ใช่นะคะ!” กู้อิ๋นใกล้จะร้องไห้แล้ว

เธอคือคนนั้น แต่เธอไม่กล้ายอมรับ!

สีนัยน์ตาของลั่วเหยียนเคร่งขรึม “คุณใช่!”

สองคำ พูดได้อย่างหนักแน่นและเย็นชา

ไม่รอให้กู้อิ๋นส่ายหน้าอีกครั้ง ลั่วเหยียนก็พูดต่อว่า “ไม่ว่าใครจะถาม คุณก็ต้องตอบว่าใช่”

“ทำไมล่ะคะ?”

“นี่เป็นงานต่อไปของคุณ!”

งานของเธอคือผู้ช่วยไม่ใช่เหรอ? เนื้องานในตอนนี้คือต้องเปลี่ยนไปเป็นภรรยาของประธานเผย?