บทที่ 19

แต่ที่ต้องซื้อของยังมีอีกสาเหตุหนึ่ง เป็นเพราะว่ารู้จักแม่สามีของกู้หลานเป็นอย่างดี

หากไปมือเปล่า ไม่แน่ว่าลับหลังจะทำให้พี่สาวลำบากใจแน่ๆ!

กู้อิ๋นเห็นว่าใกล้ถึงห้างสรรพสินค้าแล้ว จึงยืนกรานเอ่ยว่า “ไม่ซื้อเยอะหรอก รีบบอกฉันมาสิ ไม่งั้นฉันซื้อเล็กไปก็น่าเสียดายแย่”

“อิ๋นอิ๋น！”

“เร็วสิ” กู้อิ๋นเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น

กู้หลานไม่รู้จะทำยังไงกับเธอ จึงบอกขนาดเสื้อผ้าของลูกกับเธอไป

จากนั้นก็ตัดสายไป

เหยียนฉู่มองกู้อิ๋นทีหนึ่ง “พี่สาวของเธอก็อยู่เมืองก่างเหมือนกัน แต่พวกเธอหนึ่งเดือนถึงจะเจอกันทีงั้นสินะ”

กู้อิ๋น “เธอแต่งงานแล้ว ฉันไม่อยากรบกวนเธอ”

จากตัวกู้หลาน กู้อิ๋นได้รับประสบการณ์อย่างสุดซึ้ง หลังผู้หญิงแต่งงานไปก็จะไม่ใช่เรื่องระหว่างผู้หญิงกับผู้ชายแล้ว

คนที่มาพัวพันกับเรื่องนี้เยอะเกินไปจริง ๆ!

นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมวันนี้ตอนที่ลั่วเหยียนบอกว่าเธอต้องแต่งงานกับประธานเผย เธอจึงปฏิเสธไปโดยอัตโนมัติ

เนื่องจากตอนนี้แม้ประธานเผยจะใจดำอำมหิต ทว่าเธอก็เพียงเผชิญหน้ากับประธานเผยเจ้านายเพียงแค่คนเดียว

แต่หากต้องเข้าไปอยู่ในแวดวงที่แตกต่างจากตัวเองโดยสิ้นเชิง เธอเกรงว่าตัวเองจะรับมือไม่ไหว

เมื่อเหยียนฉู่ได้ยินประโยคนี้ของเธอก็ปวดใจ “รบกวนไม่รบกวนอะไรกัน นั่นพี่สาวแท้ ๆ ของเธอนะ!”

ฉันที่เป็นเด็กน้อยคนนี้น่ะ พ่อจากไปเร็ว แม่ก็ไม่รักอีก

คุณย่าที่รักเธอเพียงหนึ่งเดียวกับพี่สาว คนหนึ่งจากโลกไปแล้ว อีกคนหนึ่งก็ไปอยู่ในครอบครัวที่ไม่ได้เรื่อง

กู้อิ๋น “ก็เพราะเป็นพี่แท้ ๆ ของฉันน่ะสิ ฉันถึงไม่อยากให้เธอลำบาก”

พี่สาวรักทะนุถนอมเธอมาตั้งแต่เด็ก มีของอร่อยอะไรก็จะแอบเก็บไว้ให้เธอ แม้แต่ถุงเท้าใหม่เพียงคู่เดียวในทุกฤดูหนาวก็จะให้เธอได้ใส่

ตอนนี้ทุกครั้งที่ตนไปหาเธอ เธอไม่ตุ๋นไก่ก็ต้องตุ๋นเป็ด ถ้าไปบ่อย ๆ ครอบครัวฝ่ายสามีของเธอต้องนินทาแน่นอน

เมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้า

เหยียนฉู่อยากขึ้นไปเป็นเพื่อนเธอ แต่ถูกกู้อิ๋นปฏิเสธ เนื่องจากขอแค่เหยียนฉู่อยู่ด้วย เธอต้องจ่ายให้อย่างแน่นอน

เธอได้รับความช่วยเหลือจากเหยียนฉู่มากเกินไปแล้ว บางครั้งถ้าเลี่ยงได้ก็ต้องเลี่ยง

ใครจะรู้ได้ทว่าเหยียนฉู่กลับโยนบัตรให้เธอใบหนึ่ง “ไม่ให้ฉันไปก็ได้ แต่ใช้บัตรใบนี้จ่ายเงินนะ!”

“ไม่ต้องหรอก ฉันมีเงิน”

“เธอมี? ทำไมฉันถึงไม่รู้ล่ะ?” เหยียนฉู่หยอกล้อ

กู้อิ๋น “สถานที่ก่อสร้างภาพพิมพ์นูนที่เธอแนะนำให้คราวก่อนทำไปสิบกว่าตารางเมตร ฉันทำเงินได้ตั้งสามหมื่นแน่ะ!”

“ใช้ได้เลยนี่ ต่อไปฉันจะแนะนำสถานที่ใหญ่ ๆ แบบนี้ให้เธอเยอะ ๆ เลยละกัน”

“อืม!” กู้อิ๋นพยักหน้า

เธอเองก็ชอบสถานที่ก่อสร้างใหญ่ ๆ แบบนี้เช่นกัน หากเล็กเกินไปละก็ จะได้เงินแค่สามสี่พัน

เหยียนฉู่เห็นเธอมีเงิน จึงไม่คะยั้นคะยออีก

ที่ห้างสรรพสินค้ากู้อิ๋นซื้อเสื้อผ้าให้หลานสาวสามชุด และยังซื้อขนมที่เด็ก ๆ ชอบกินไปจำนวนหนึ่ง ใช้เงินไปทั้งหมดสองพันกว่า

ถือของนั่งบนรถไฟใต้ดินครึ่งชั่วโมง จากนั้นเปลี่ยนไปต่อรถเมล์นั่งอีกห้าป้าย จึงจะถึงบ้านพี่สาว

เมื่อกู้หลานรู้ว่าเธอจะมา ก็มายืนรอเธออยู่ที่ป้ายรถเมล์ตั้งนานแล้ว

ตอนที่กู้อิ๋นลงจากรถ ก็เห็นเธอสวมกางเกงผ้าฝ้ายที่ซักจนเก่าซีดหมดแล้ว

เมื่อเห็นเธอ กู้หลานก็ตะโกนเรียก “อิ๋นอิ๋น”

กู้อิ๋นปกปิดความเจ็บปวดและเผยรอยยิ้มออกมา โบกไม้โบกมือกับกู้หลาน

กู้หลานจูงมือลูกเดินไปทางกู้อิ๋น สองพี่น้องกอดกันกลม เด็กหญิงตัวน้อยตะโกนเรียกเสียงแจ๋น “คุณน้า”

กู้อิ๋นก้มตัวลง จากนั้นก็หยิกแก้มน้อย ๆ อันแดงระเรื่อของจ้าวซินเชี่ยน “เชี่ยนเชี่ยน ทำไมวันนี้หนูไม่ไปเรียนล่ะ?”

กู้หลานรับของในมือเธอ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “วันนี้เธอเป็นหวัด ตอนบ่ายก็เลยลาหยุดน่ะ”

เมื่อได้ยินว่าจ้าวซินเชี่ยนเป็นหวัน กู้อิ๋นก็อุ้มยัยหนูน้อยมาไว้ในอ้อมอก ในตอนนี้เองถึงได้พบว่าที่ใบหน้าน้อย ๆ ของเธอที่กำลังแดงไม่ใช่เรื่องปกติ

คลำหน้าผาก ร้อนนิด ๆ อย่างที่คิดจริง ๆ “รู้สึกแย่ไหม?”

จ้าวซินเชี่ยนพยักหน้า “รู้สึกแย่ค่ะ!”

“รู้สึกแย่แล้วหนูยังออกมาตากลมกับแม่อีก?”

“ก็หนูคิดถึงคุณน้านี่คะ” เจ้าตัวน้อยพูดขึ้นอย่างละมุน

นัยน์ตาของกู้อิ๋นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

ทั้งสามคนเดินผ่านตรอกเล็กยาว จากนั้นก็เข้าไปยังลานบ้านแห่งหนึ่ง ลูกพลับแดงในบ้านห้อยอยู่เต็มต้น

ในห้องมีกลิ่นซุปเนื้อไก่ลอยมา

กู้หลานวางของได้ก็เริ่มจัดการทันที กู้อิ๋นรีบตามขึ้นมาข้างหน้า “พี่ พี่ไม่ต้องทำเยอะหรอกนะ ฉันกินได้ไม่เท่าไรหรอก”

เธออยากพูดว่าจะไม่กินข้าวด้วย แต่พวกเธอสองพี่น้องก็ไม่ได้เจอกันนานแล้ว ถ้าไปทั้งยังไม่ได้กินข้าวกู้หลานต้องงอนแน่ๆ

โดยเฉพาะเมื่อเห็นท่าทางกู้หลานคุ้นเคยกับงานบ้านในตอนนี้ กู้อิ๋นก็ยิ่งปวดใจ

ทว่ากู้หลานกลับพูดขึ้นว่า “นาน ๆ เธอจะมาสักที ฉันจะบำรุงให้เธอเยอะ ๆเลย”

ในใจกู้อิ๋นอบอุ่น จมูกมีความฟุดฟิดเล็กน้อย

กู้หลานให้เธอเล่นเป็นเพื่อนจ้าวซินเชี่ยนหลานสาว เนื่องจากเจ้าตัวเล็กเป็นไข้ ไม่นานก็ผล็อยหลับไป

กู้อิ๋นวางเธอไว้บนเตียง แล้วมาช่วยงานกู้หลาน

กู้หลานตกใจบอก “เธอไม่ต้องทำ เดี๋ยวเสื้อผ้าสกปรกหมด”

กู้อิ๋น “ไม่เป็นไร วันนี้ฉันไม่ต้องไปบริษัท สกปรกก็ล้างแค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว”

พูดไปก็พลางหยิบต้นหอมมาล้างให้กู้หลานกำหนึ่ง

กู้หลานมองเธอพลางขำ!

ไม่นาน จ้าวหย่งสามีและเฉินลี่หัวแม่สามีของกู้หลานก็กลับมา จ้าวหย่งเห็นกู้อิ๋น ก็ยิ้มอย่างเกรงใจ “อิ๋นอิ๋นมาแล้วเหรอ”

“พี่เขย”

กู้อิ๋นเองก็เรียกพี่เขยอย่างเกรงใจเช่นกัน

เฉินลี่หัวแม่สามีของกู้หลานวางของเข้ามา มองสิ่งที่ตุ๋นอยู่ในหม้อ ก็พูดขึ้นพลางขำว่า “พออิ๋นอิ๋นมาก็ต่างไปจากปกติจริง ๆ นั่นแหละ เราไม่ได้กินไก่มาเกือบเดือนแล้วนะ”

สีหน้าของกู้หลานปั้นยากสุด ๆ!

กู้อิ๋นเองก็รู้ว่าเฉินลี่หัวเป็นคนยังไง แต่ก็ยังเรียกอย่างเกรงใจ “คุณน้า”

สายตาของเฉินลี่หัวดูถูกเป็นนัย “เดี๋ยวกินเยอะ ๆ นะ คนต่างถิ่นอย่างพวกเธอมาทำงานที่นี่ไม่ง่ายเลย”

กู้อิ๋นรักษารอยยิ้มบนใบหน้าเอาไว้

คนพื้นเมืองก่างต่อต้านชาวต่างถิ่นเป็นอย่างมาก ทำอย่างกับว่าคนต่างถิ่นมาขออาหารอย่างนั้นล่ะ

ไม่ต้องมองบ้านชั้นเดียวสี่ห้องนอนที่ตระกูลจ้าวอาศัยอยู่ ปกติก็ล้วนมองคนจากที่สูงลงมาอยู่แล้ว

เพราะเหตุผลของจ้าวหย่งกับเฉินลี่หัว อาหารที่กู้หลานทำ กู้อิ๋นได้กินแค่ไม่กี่คำ

พอเสิร์ฟขึ้นโต๊ะเฉินลี่หัวก็ตักน่องไก่ใส่ถ้วยของจ้าวซินเชี่ยนหลานสาวก่อน ส่วนอีกน่องให้จ้าวหย่ง

กู้หลานมองจนสีหน้าแข็งทื่อ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร คีบอาหารให้กู้อิ๋นเลย

“พี่ พี่กินเถอะ!” กู้อิ๋นเป็นห่วงกู้หลาน

ทว่ากู้หลานกลับส่ายหน้า “ปกติฉันทำกับข้าวกินเองอยู่แล้ว แต่เธอสิ ของข้างนอกไม่ดีต่อสุขภาพ ยากจะได้กิน กินเยอะ ๆ หน่อยนะ”

อาหารหนึ่งมื้อ แม้ต้องกินอย่างอดกลั้นเอาไว้เล็กน้อย แต่เมื่อเห็นหน้าของกู้หลานแล้ว กู้อิ๋นก็พยายามกินให้มากขึ้นอีกนิด

คอนโดซ่างเหอหย่วนในเวลานี้ เผยเซียวกลับมาถึงคอนโดแล้ว

ขณะที่เขาเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าจะออกไปข้างนอก เปิดประตูตู้เสื้อผ้า ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างตกลงมาดัง ‘ตุบ’

เผยเซียวก้มตัวลงไปเก็บสิ่งนั้นขึ้นมา หยิบมาไว้ในมือแล้วดู เมื่อเห็นชื่อยี่ห้อบนกล่อง สีหน้าของเขาก็พลันแข็งทื่อไป!

‘ถุงยางอนามัย?’ ปกติแล้วที่นี่ นอกจากเขาที่กลับมาบ่อยแล้ว ยังมีกู้อิ๋นอีกคนที่มาเอาของบ่อย ๆ!

ทันใดนั้น เผยเซียวก็เผยรอยยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้งออกมา

เขาล้วงโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็ต่อสายหากู้อิ๋น!

ทางฝั่งบ้านตระกูลจ้าว

หลังกินข้าวไม่นานเฉินลี่หัวไม่รู้ไปทำอะไรแล้ว จ้าวหย่งเองก็ออกไปเช่นกัน กู้หลานบอกว่าพวกเขาไปเล่นไพ่

นี่คือแบบแผนการใช้ชีวิตของชาวพื้นเมืองก่าง เงินน้อยและเอ้อระเหยลอยชาย

เมื่อเห็นเผยเซียวโทรมา กู้อิ๋นก็รีบตรงไปที่ลานบ้านเพื่อรับสาย “ประธานเผย”

“อยู่ไหน?” ปลายสายมีเสียงเคร่งขรึมของชายหนุ่มแว่วมา

หัวใจดวงน้อย ๆ ของกู้อิ๋นเต้นระรัวขึ้นมา เธอรีบเอ่ยขึ้นว่า “อยู่บ้านพี่สาวฉันค่ะ”

ไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่รับสายของเผยเซียว เธอจะตื่นเต้นโดยไม่รู้ตัว

หรือเพราะเขาโหดเหี้ยมอำมหิตและเคร่งครัดเกินไป!

“ส่งตำแหน่งมาให้ผม”

“หา?” ทำไมต้องส่งตำแหน่งด้วย?

วินาทีถัดมา ปลายสายก็ตัดสายไปเลย

กู้อิ๋นฟังเสียง ‘ตู๊ด ๆ’ ใบหน้าน้อย ๆ ก็ตึงขึ้นมาด้วยเหตุนี้ เธอไม่เข้าใจว่าเผยเซียวหมายความว่าอะไร

แล้วตกลงตำแหน่งนี่ต้องส่ง หรือว่าไม่ส่ง?

คิดไปคิดมา จนสุดท้ายก็ส่งไปจนได้