บทที่ 26

มุมปากของกู้อิ๋นกระตุกอีกครั้ง เธอทำงานที่นี่มาตั้งนานขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่าเธอจะไม่รู้

แต่เพื่อเงินชดเชยในการเลิกกันห้าร้อยล้านบาทนั่น เธอจะทำงานรับใช้เขาอย่างดีเลย

กู้อิ๋นสูดลมหายใจและมองไปที่เผยเซียวอย่างตื่นเต้นนิดหน่อย

เมื่อเผยเซียวเห็นท่าทางที่จะพูดอึก ๆ อัก ๆ ของเธอ ก็เอ่ยเสียงเข้มว่า “มีธุระเหรอ?”

“มีค่ะ คือว่า เมื่อกี้หัวหน้าลั่วไม่ได้ให้ฉันเซ็นข้อตกลงเป็นลายลักษณ์อักษร!”

“ได้บอกเหตุผลชัดเจนไหม?”

“อื้ม ฉันก็แค่อยากถามสักหน่อยว่า เงินค่าเลิกกันห้าร้อยล้านบาทที่เขาพูด ตกลงเป็นเรื่องจริงไหมคะ”

ยิ่งพูดถึงช่วงท้ายมากเท่าไร เสียงของกู้อิ๋นก็เบาลงเท่านั้น

เธอรู้ว่ามันค่อนข้างหยาบคายที่จะพูดเรื่องเงินต่อหน้าคนที่ไม่ได้ขาดเงินอย่างเผยเซียว แต่เธอก็เป็นคนหยาบคายไง

ถึงแม้ว่าลั่วเหยียนจะพูดอย่างชัดเจนมากแล้ว แต่อยู่ในเผยซื่อเขาก็เป็นเพียงผู้ช่วยหัวหน้า

คนที่พูดจริงทำจริงจริง ๆ คือเผยเซียว

สุดท้ายแล้วจำนวนมากมายขนาดนั้น กู้อิ๋นคิดว่าตนเองต้องถามให้ชัดเจนไปเลยถึงจะถูก

เผยเซียวกระตุกคิ้ว “น้อยเกินไป?”

“ไม่ ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่อยากจะยืนยันความจริง!”

จะน้อยไปได้ยังไงเล่า นั่นมันเยอะมาก