บทที่ 59

“ฮ่า ๆ ๆ...”

จ้าวหมิงหมิงแหงนหน้าหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง กล่าวด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม “ข้าก็พูดมากนั่นแหละ แต่ท่านจะทำอะไรข้าได้? จะกัดข้าหรือ!!!”

เขายิ่งพูดก็ยิ่งโอหัง ยิ่งพูดก็ยิ่งกำเริบเสิบสาน ไม่เห็นฉินอวิ๋นฟานอยู่ในสายตา ในสายตาของเขา ฉินอวิ๋นฟานก็คือคนที่ธรรมด๊าธรรมดาคนหนึ่ง ต่อสู้กับผู้ฝึกยุทธ์เช่นเขา เรียกได้ว่าหาที่ตาย

ปัง!!!

ก็ขณะที่จ้าวหมิงหมิงกำลังหยิ่งผยองโอหัง ฉินอวิ๋นฟานล้วงปืนสั้นห้าสี่ออกมาจากหน้าอกกระบอกหนึ่ง ยิงไปยังศีรษะของจ้าวหมิงหมิงที่กำลังกำแหงอย่างหาที่เปรียบมิได้และไม่ทันระวังตัวสักนิด

เสียงเสียดหูทำให้ทุกคนตกใจโดยพลัน จ้าวหมิงหมิงผู้หยิ่งยโสเสียงหยุดชะงัก เห็นเพียงเขาดวงตาเบิกโพลง ระหว่างคิ้วมีรูเลือดชัดเจนอย่างยิ่งรูหนึ่ง เลือดสดไหลออกมาไม่หยุด

“จ้าวหมิงหมิง?”

คนแรกที่เห็นถึงความผิดปกติคือหยางจ่าน เห็นจ้าวหมิงหมิงไม่กระดุกกระดิก เขาจึงถามแบบหยั่งเชิง พบว่าอีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ

ยามนี้ ฉินอวิ๋นฟานค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน เป่าควันเขม่าตรงกระบอกปืนและมาถึงตรงหน้าจ้าวหมิงหมิง เพียงแตะร่างของเขาเบา ๆ เสียสมดุลน้ำหนัก ตามด้วยร่างของเขาล้มลงไปทันที ปราศจากพลั