Share
บทที่ 31 ความคิดชั่วร้าย
Related chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 32 การเปลี่ยนแปลง
ต้นไม้เพิ่งจะขุดขึ้นมา ทำให้ติดไฟยาก อินชิงเสวียนจึงให้คนหาไม้ฝืนมาจุดไฟเผาพร้อมกับพวกต้นไม้ด้วยทันใดนั้นก็มีควันขโมงขึ้นมา เย่จิ่งอวี้สำลักควันจนไอไม่หยุดหลี่เต๋อฝูรีบพูดขึ้นว่า "ฝ่าบาท ที่นี่ควันคลุ้งมาก เรากลับไปดีกว่าพ่ะย่ะค่ะเย่จิ่งอวี้ยกมือปิดจมูกไว้ แล้วพูดกับอินชิงเสวียนว่า "เผามันจนเป็นเถ้าถ่าน จากนั้นแค่โรยมันไปบนหน้าดินใช่ไหม?"อินชิงเสวียนเองก็สำลักควันจนคอแห้งเช่นกัน ยกมือปิดปากแล้วพูดว่า "แค่กๆ พักไว้จนเย็นก็สามารถใช้ได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ"เย่จิ่งอวี้ตอบรับแล้วพูดว่า "หลี่เต๋อฝู เจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่ รอจนเถ้าถ่านโรยเสร็จหมดแล้วค่อยกลับห้องหนังสือ"หลี่เต๋อฝูหลุบตาลง"บ่าวน้อมรับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ"เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้ก้าวขาเดินไปแล้ว อินชิงเสวียนที่ยืนอยู่กับที่กลับไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ควรจะตามไปด้วยหรือไม่?หลี่เต๋อฝูถือโอกาสมองไปที่ขาของอินชิงเสวียน โชคดีที่ยังมีเงาก็คงไม่ใช่ผีสางล่ะนะจากนั้นก็พูดเสียงสูงว่า "ยังไม่รีบตามเสด็จไปอีก ฝ่าบาททรงโปรดชาอุณหภูมิที่ร้อนกำลังดี ก่อนเสวยพระกระยาหารต้องทดสอบด้วยเข็มเงินเสียก่อน ฝ่าบาทไม่โปรดการบรรทมตอนกลางวัน ขณะที่กำลังอ่าน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 33 สารเลว
สีหน้าอวิ๋นฉ่ายเปลี่ยนไปทันที เธอยกแขนขึ้นจับยายหลี่ไว้แน่นความตกใจกลัวฉายแววในดวงตาของยายหลี่ จากนั้นนางกัดฟันแน่น และหยิบเอาท่อนไม้ที่วางอยู่ตรงหน้าประตูขึ้น"ยายแก่ ข้าคนนี้ไม่ยอมแพ้พวกเจ้าหรอก"อินชิงเสวียนยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ จึงสวมรองเท้าและตามออกไป"เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"อวิ๋นฉ่ายรั้งเธอเอาไว้ ร้องไห้พร้อมพูดว่า "ไม่เป็นไรเพคะ พระสนม พระองค์อย่าออกไปเพคะ"อินชิงเสวียนผลักอวิ๋นฉ่ายออก และเดินออกมาที่ประตูวังอย่างรวดเร็วก็ได้ยินเสียงหวังเอ้อร์หวู่พูดด้วยเจตนาไม่ดีว่า "ต่อไปถ้าปรนนิบัติข้าให้พอใจแล้ว รับรองเรื่องกินของพวกเจ้าไม่มีขาด ดังนั้นถ้ารู้ความก็รีบย้ายหินที่ปิดรูบนกำแพงออก ให้พวกข้าสองคนได้เข้าไปเล่นสนุกเสีย"หวังต้าหวู่ก็พูดสบทบตามว่า "เดิมทีว่าจะเข้าไปลิ้มรสพระสนมถูกปลดดูเสียหน่อย ใครจะไปนึกว่านางดันตายไปเสียก่อน น่าเสียดายจริงๆ"เมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว สีหน้าของอินชิงเสวียนก็เปลี่ยนไปทันทีเมื่อหันกลับหลัง ก็มองเห็นอวิ๋นฉ่ายน้ำตาไหลพราก นางส่ายหัวให้อินชิงเสวียน แล้ววิ่งเข้าไปในห้องวินาทีนั้น อินชิงเสวียนรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวดูเหมือนสองสารเลวนั้นจ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 34 เจ้านายวังเย็นตายแล้ว
เสี่ยวอานจื่อคุกเข่าลงอย่างร้อนรน"บ่าวถวายบังคมฝ่าบาท ถวายบังคมไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ"เมื่อได้ยินว่าเป็นไทเฮา อินชิงเสวียนเองก็รีบคุกเข่าลงเช่นกันสายตาของเย่จิ่งอวี้มองไปที่ท้ายทอยของเธอ ความโกรธก็ฉายแววเล็กน้อยในดวงตาเจ้าบ่าวเลวเมื่อคืนนี้ก็หนีหายไปทั้งคืนทว่ากลับได้ยินไทเฮาตรัสว่า "ลุกขึ้นมาเถิด"อินชิงเสวียนไม่รู้ว่าไทเฮารู้จักตนเองหรือไม่ เธอลุกไปยืนด้านข้างพร้อมก้มศรีษะต่ำเย่จิ่งอวี้กับไทเฮาเข้าไปในห้องหนังสือแล้วไทเฮานั่งลงบนเก้าอี้ หยิบชาบนโต๊ะขึ้นมาจิบเบาๆ แล้วตรัสว่า "ข้าได้ยินมาว่าฝ่าบาทสั่งให้คนขุดถอนต้นไม้ใบหญ้าในสวนอวิ๋นเซียง และปลูกเมล็ดข้าวสาลีอะไรสักอย่าง ข้าวสาลีคืออะไรหรือ?""สิ่งนี้เป็นของที่มาจากฮว๋าเซี่ย สามารถโม่เป็นอาหารที่มีลักษณะสีขาวละเอียด"เย่จิ่งอวี้ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ จากนั้นก็พูดต่อว่า "ตอนนี้ปัญหาภัยแล้งยังมิได้รับการแก้ไข เมล็ดพันธ์ุสำหรับปีหน้านั้นก็เป็นปัญหา หากเมล็ดพันธ์ุในสวนอวิ๋นเซียงสามารถเพาะปลูกได้สำเร็จ จะต้องมีเมล็ดพันธุ์ข้าวสาลีให้เก็บจำนวนไม่น้อย ซึ่งก็นับว่ามีความหวังเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งหนทาง"ไทเฮายิ้มเบาๆ แล้วตรัสว่า "ฝ่าบาททรง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 35 ล้างแค้น
อินชิงเสวียนชะงัก"ฝ่าบาทเอาสิ่งนี้ไปทำอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?"เย่จิ่งอวี้ใบหน้าเคร่งขรึม "อย่าพูดไร้สาระ"เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลามีท่าทีเย็นชา อินชิงเสวียนก็ไม่กล้าพูดจาอีกต่อไปเธอเรียกเสี่ยวอานจื่อ และพาขันทีพร้อมกับทหารองครักษ์จำนวนหนึ่งกลับไปที่วังเย็นทันทีเมื่อมาถึงกำแพงข้าง อินชิงเสวียนโยนหินเข้าไปข้างในสามก้อน และพาคนมายังหน้าประตูวังหวังเอ้อร์หวู่และหวังต้าหวู่กำลังยืนพิงประตูวังเย็นและงีบหลับอยู่ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าก็รีบลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นกลุ่มขันทีและทหารองครักษ์ก็รู้สึกกังวลขึ้นมา"คารวะทุกท่าน"อินชิงเสวียนถามเสียงเย็นชาว่า "ใครคือหวังเอ้อร์หวู่?"หวังเอ้อร์หวู่รีบตอบทันที "บ่าวขอรับ ไม่ทราบว่ากงกงมีอะไรจะสั่งหรือ?"อินชิงเสวียนเดินหน้า ยกมือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าเขาสองฉาดหวังเอ้อร์หวู่ถูกตบจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว หัวใจก็เต้นรัวขึ้นมาเมื่อคิดถึงขันทีที่เห็นในวันนั้น ทันใดนั้นก็รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมา หรือว่าความแตกเสียแล้ว?"เขาคุกเข่าลงดังตึ่ง"กงกงโปรดอภัยขอรับ"เมื่ออินชิงเสวียนมองไปที่หน้าเขา ความโกรธก็พุ่งพรวดขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ จึงยกเท้าเตะไปที่คางของเขา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 36 ถอดอาภรณ์ให้เรา
หัวใจของอินชิงเสวียนเต้นโครมครามราวกับจะกระเด็นออกมาจากอกรีบเอ่ยขึ้นทันควัน “กระดูกส่วนใหญ่ของพระสนมเน่าเปื่อยไปมากแล้ว กระหม่อมเก็บได้เพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ...”เย่จิ่งอวี้เหลือบมองโถแล้วพูดเสียงเรียบ “มีก็ดีแล้ว หลี่เต๋อฝู ส่งกระดูกไปที่หอสวดมนต์ เก็บไว้ทำพิธีในภายหลัง”ครั้นได้ยินดังนี้ อินชิงเสวียนก็โล่งอกในที่สุด เดิมคิดว่าทรราชผู้นี้ต้องการจะบดขยี้เจ้าของร่างเดิมให้เหลือเพียงเถ้าถ่านเสียอีกหลี่เต๋อฝูเหลือบมองอินชิงเสวียนแวบหนึ่ง แล้วพูดด้วยเสียงที่บีบให้เล็กแหลมว่า “กระหม่อมจะไปเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”ขณะที่มองดูหลี่เต๋อฝูหยิบขวดโหลออกไป อินชิงเสวียนก็ถอนหายใจเฮือก นับว่าเย่จิ่งอวี้ยังคงมีมโนธรรมอยู่บ้างทว่ากลับได้ยินเย่จิ่งอวี้กล่าวเสียงเรียบ “โครงการผันน้ำใต้ขึ้นเหนือที่เจ้าพูดถึง เราได้ส่งคนไปทำตามนั้นแล้ว หากสามารถปลูกข้าวสาลีได้ ก็จะเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ เราให้เวลาเจ้าคิดสองสามวันว่าอยากได้รางวัลอะไร เพียงแต่จะออกจากวังไม่ได้”อินชิงเสวียนแอบกลอกตา ไม่ออกจากวังก็ได้ เช่นนั้นเอาเงินก็แล้วกัน“ขอบพระทัยฝ่าบาท กระหม่อมไม่ต้องการออกจากวังอีกแล้ว เพื่อประโยชน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 37 ให้กระหม่อมถอดกางเกงให้ด้วยหรือ
เย่จิ่งอวี้ฮึมฮัมในลำคอเบาๆ“คราวนี้ดูแลเฉพาะดอกไม้ใบหญ้าเสียแล้ว ปากของเจ้าจะพูดความจริงบ้างได้หรือไม่”อินชิงเสวียนรีบเอ่ยขึ้น “เรื่องที่กระหม่อมเป็นขันที เป็นเรื่องสัตย์จริงแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”เย่จิ่งอวี้พูดเสียงเนิบ “ถ้าเช่นนั้นก็เลิกยืดยาดได้แล้ว”อินชิงเสวียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถอดอาภรณ์ของเขาออกทีละชิ้น แต่นิ้วเจ้ากรรมก็ดันไปแตะต้องกับผิวกายของเย่จิ่งอวี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งรู้สึกได้ว่าผิวนั้นแน่นและเรียบเนียน โดยเฉพาะแนวท่อนแขนอันเรียบเนียน ให้ความรู้สึกถึงความแข็งแกร่งในอัตลักษ์ของความเป็นของบุรุษเพศอินชิงเสวียนหายใจเร็วอย่างอธิบายไม่ได้ ใบหน้างามพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงเถือกเย่จิ่งอวี้ก้มหน้าพิจารณาดูนางแต่งงานมีลูกแล้วแท้ๆ ยังจะเขินอายอะไรเช่นนี้แต่หารู้ไม่ว่าอินชิงเสวียนนั้นไม่เคยแม้แต่จะคุยเรื่องความรักกับชายใดด้วยซ้ำ เมื่อเผชิญกับสถานการณ์ที่หายใจไม่ทั่วท้องเช่นนี้ นางก็เกือบจะเป็นลมอยู่แล้ว แล้วจึงรีบอุ้มเสื้อคลุมไปแขวนไว้ข้างๆปากก็พึมพำเงียบๆ “ฝ่าบาท พระองค์คงไม่ต้องให้กระหม่อมถอดกางเกงให้ด้วยกระมัง”เสียงแผ่วเบาของเย่จิ่งอวี้ดังมาจากด้านหลัง“ต้อง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 38 พระสนมกล้าหาญมาก
อินชิงเสวียนรู้สึกกระปรี้กระเปร่า ในที่สุดก็จะได้ไปเสียที นางแทบจะหลับอยู่แล้วทันใดนั้นนางก็นึกถึงอวิ๋นฉ่ายและยายหลี่ จึงรีบเอ่ยขึ้นทันที “ฝ่าบาท กระหม่อมจะไปวังเย็น หาน้องสาวได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเข้ม “ไปเถอะ แต่ต้องกลับมาก่อนยามซู”อินชิงเสวียนรีบโค้งคำนับอย่างตื่นเต้น“ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”เย่จิ่งอวี้ได้ก้าวออกไปแล้วระหว่างทาง หลี่เต๋อฝูอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างขมขื่น “ฝ่าบาทพระทัยดีกับเสี่ยวเสวียนจื่อเกินไปแล้ว”เย่จิ่งอวี้เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง“แล้วเราไม่ดีต่อเจ้ารึ”หลี่เต๋อฝูหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “ฝ่าบาทย่อมดีต่อกระหม่อมอยู่แล้ว”เย่จิ่งอวี้เอนตัวพิงราชรถ หรี่ตาลงแล้วพูดว่า “แล้วเจ้าจะปวดใจไปไย”หลี่เต๋อฝูเป็นขันทีที่รับใช้เย่จิ่งอวี้มาตั้งแต่เยาว์วัย แม้ว่าเขาจะพูดสิ่งที่ไม่พึงประสงค์เป็นครั้งคราว ทว่าเย่จิ่งอวี้ก็มิได้มีข้อห้ามมากนัก ถึงจะเป็นนายกับบ่าว แต่ในความรู้สึกกลับเป็นเหมือนญาติสนิทไปแล้วหลี่เต๋อฝูยิ้มอย่างขอลุแก่โทษ แล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพียงคิดว่าเสี่ยวเสวียนจื่อปลิ้นปล้อน วาจาเป็น
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 39 ที่แท้ก็เป็นองค์หญิง
ยายหลี่รีบอุ้มเจ้าหมาน้อยแล้วโยกตัวไปมา“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ ไม่ร้องนะ!”แต่เจ้าหมาน้อยกลับยังร้องไห้ไม่หยุด ร่างกายเล็กๆ เหยียดตัวตรง ขาป้อมๆ เตะไปมา อารมณ์ร้ายไม่เบาอินชิงเสวียนทนไม่ไหว เอื้อมมือไปรับเขามา“ไม่ร้องไห้นะลูก ไม่ใช่ว่าแม่ของเจ้าจะไม่กลับมาอีก”ทันทีที่อยู่ในมือของอินชิงเสวียน เจ้าหมาน้อยก็หยุดร้องไห้ จ้องมองนางด้วยดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเมื่อมองดูปากเล็กๆ ของเขาพร้อมน้ำตาหยดเล็กๆ บนแพขนตา อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความรักของแม่ที่ล้นเหลือ นางจูบดวงแก้มเล็กๆ ของเขาด้วยความทุกข์ใจ“อย่าร้องไห้นะลูกรัก แม่ไปหาเทพเซียนเอาของเล่นมาให้เจ้า”เจ้าหมาน้อยยังคงมองอินชิงเสวียนด้วยตาโต ศีรษะเล็กๆ ส่ายอย่างแรง ส่ายกระแทกหน้าของอินชิงเสวียน แล้วเริ่มกัดใบหน้าของนางอินชิงเสวียนถูกกัดรู้สึกเจ็บๆ คันๆ จนอดหัวเราะไม่ได้เจ้าหมาน้อยก็โบกไม้โบกมือตามนาง ดวงตาสีเข้มเล็กๆ ของเขาโค้งเป็นจันทร์เสี้ยวเล็กๆ สองวงช่างเป็นเจ้าตัวน้อยที่น่ารักจริงๆ!อินชิงเสวียนชอบเด็กๆ มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งเป็นเจ้าหมาน้อยผู้น่ารักน่าเอ็นดู ความคิดแวบหนึ่งยิ่งรู้สึกว่าไม่อยากจากไปที่ใด
Latest chapter
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 907 ละอายต่อเสด็จอา
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 906 ความกังวลใจ
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 905 สงครามครั้งนี้ได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 904 ความสุขที่ได้คืนกลับมา
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 903 หนอนพิษกู่
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 902 ตัวเองตายแล้วงั้นหรือ
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 901 บทสนทนาข้ามเซิร์ฟเวอร์
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 900 ขอบคุณเธอที่ช่วยอาศัยอยู่ในยุคนี้แทนฉัน
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 899 ที่แท้ก็ไอ้เวรนั่น
