บทที่ 907 ละอายต่อเสด็จอา

“คิดอะไรอยู่งั้นหรือ?”

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนขมวดคิ้ว เย่จิ่งอวี้ก็เลิกคิ้วถาม

“เด็กคนนั้นผิดธรรมชาติอย่างมาก อีกครู่ข้าจะไปถามท่านตาว่าเห็นร่างของเขาหรือไม่ หากเขายังมีชีวิตอยู่ จะต้องเป็นหายนะที่ยิ่งใหญ่แน่นอน”

อินชิงเสวียนชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพูดอีกว่า “อีกเรื่องหนึ่งก็คือท่านอาของข้าที่ยังสืบหาข่าวไม่ได้เลย ข้าไม่รู้ว่าควรตอบเสด็จอาอย่างไรดี”

เย่จิ่งอวี้จับมือเล็กที่อ่อนนุ่มของนาง พูดปลอบด้วยความอ่อนโยนว่า “เสด็จอาตามหาหลายปียังไม่ได้ข่าว จะโทษเจ้าได้อย่างไร หากท่านอาของเจ้าไม่ได้ซ่อนอยู่ในที่ลับ ก็อาจจะประสบพบเจอเรื่องร้าย”

เย่จิ่งอวี้พูดอย่างคลุมเครือ อินชิงเสวียนเข้าใจความหมายของเขาดี ในทุกปีของยุคปัจจุบันมีคนสูญหายจำนวนไม่น้อย ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ที่ไม่มีวิชาการต่อสู้อย่างอินหลี อาจเป็นไปได้ว่าการหายตัวไปของนางไม่เกี่ยวข้องกับพิณการเวก เป็นเพียงการพบเจอเรื่องเลวร้ายทั่วไปเท่านั้น

สำหรับเครือญาติที่ไม่เคยพบหน้ามาก่อน อินชิงเสวียนรู้สึกเสียใจมาก แต่กลับไร้ซึ่งหนทางแล้วจริงๆ สำนักต่างๆ ที่สนิทสนมกับหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ นางก็รบกวนให้เจ้าสำนักเซี่ยวไปไถ่ถามทั้งหมดแล้ว แต