บทที่ 65

นับจากพ่อจากไป เธอก็ไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นอีก

หัวใจของเธอเปราะบาง ทั้งต้อยต่ำและความรู้สึกไว ดังนั้นเธอจึงเคยชินกับการสร้างปราการที่แข็งแรงให้กับตัวเอง

เธอเป็นแค่คนธรรมดา ๆ คนหนึ่ง เคราะห์ดีจึงถูกตระกูลฟู่รับอุปการะ กลับต้องหวาดหวั่น ระมัดระวัง คอยสังเกตสีหน้าเพราะเหตุนี้

คนตระกูลฟู่ดูถูกเธอ นอกจากคุณปู่ คุณย่า ก็มีแต่ฟู่เจิงที่ทำดีกับเธอหน่อย บางครั้งเวินเหลียงยังคิด ถึงเขาจะไม่รักเธอ แต่ก็น่าจะมีความรู้สึกให้เธอบ้าง

แต่เธอผิดไปแล้ว ผิดไปมากจริง ๆ

ถ้าเขามีสายใยครอบครัวกับเธอสักนิดจะไม่ทำกับเธอแบบนี้

สำหรับเขา เธอยังสู้คนแปลกหน้าไม่ได้เลย

เขาเป็นเหมือนกับคนพวกนั้น แล้วยังจะเย็นชากว่าคนพวกนั้นเยอะด้วย เขาแค่ซ่อนอารมณ์อยู่ในใจ ภายนอกดูมีมารยาท จึงทำให้เธอลุ่มหลง

ในรถเงียบเหมือนไม่มีคน

ฟู่เจิงสูดลมหายใจเข้าลึก มองท่าทางเวินเหลียงที่น้ำตานองหน้า หัวใจราวกับถูกคนบีบแน่นก็มิปาน

เขาไม่เคยเห็นเวินเหลียงเป็นแบบนี้มาก่อน

เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป เห็นน้ำตาของเวินเหลียงแล้ว ในใจกลับทรมานจนหายใจไม่ออก

ฟู่เจิงนิ่งอยู่นานกว่าจะหาเสียงของตัวเองเจอ “ขอโทษ”

ขอโทษอีกแล้ว ไม่ว่าเกิดอะ