บทที่ 1036

"ใจกล้าจัง!"

"กำเริบเสิบสาน!"

คําพูดของลู่เฉินทำให้หูซงและคนอื่น ๆ โกรธทันที

กล้าดูหมิ่นกับคุณหนูของตระกูลเฝิง ไม่รู้จะที่ตายจริง ๆ

"คุณ... คุณกล้าจะบอกให้ฉันไสหัวไปเหรอ"

หลังจากตกตะลึงเล็กน้อย เฝิงเมี่ยวจูก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟโดยตรง "ไอ้คนต่ำต้อย ไม่รู้ตัวตนของตัวเองจริง ๆ วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนคุณให้ดี ๆ แน่นอน เด็กๆ มาจับเขาเลย!"

"ครับ!"

บอดี้การ์ดกี่คนที่ข้างหลังเธอไม่ได้พูดอะไ ลงมือจับลู่เฉินโดยตรง

"ปัง ปัง ปัง..."

เห็นเพียงภาพเงาแวบเข้ามา บอดี้การ์ดหลายคนที่เพิ่งพุ่งไปข้างหน้า ก็พากันบินถอยหลังไป แล้วล้มลงกับพื้นอย่างแรง หมดสติทันที

"อ๊ะ?"

ฉากที่เกิดอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนตกตะลึงไปหมด

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนพวกเขาไม่ทันตอบสนองเลย

ตั้งแต่เฝิงเมี่ยวจูออกคำสั่ง ถึงบอดี้การ์ดลงมือ แล้วไปจนถึงบอดี้การ์ดเป็นลมไป ทั้งหมดนี้ใช้เวลาเพียงสองสามวินาทีเท่านั้น

พวกเขายังไม่ทันเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น การต่อสู้ก็จบลงแล้ว

มันเกินจริงจริง ๆ

"เป็นยังไงบ้าง ยังต้องสู้ต่อไปอีกไหม"

ลู่เฉินยืนอยู่ที่เดิมอย่างเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ราวกับว่าไม่เคยขยับเลย

"คุณ คุณเป็นใครกันแน่"