บทที่ 375

“ท่านอ๋องเพคะ อวี้เออร์รอคอยวันนี้มาเนิ่นนานเหลือเกินแล้ว ได้โปรดท่านอ๋องอย่าทิ้งอวี้เออร์ไว้เพียงลำพังได้หรือไม่"

ซูอวี้เออร์เข้าไปดึงแขนเสื้อของเซียวเย่หลันเอาไว้ด้วยใบหน้าออดอ้อนร้องขอ

ท่าทางที่ดูน่าสงสารเช่นนั้นของนาง ราวกับลูกสัตว์ตัวน้อยซึ่งถูกทอดทิ้ง ร้องขอความรักความเมตตาจากชายหนุ่ม

แผนนี้นางใช้ได้ผลตลอดมา

ชายหนุ่มล้วนรู้สึกทะนุถนอมหญิงสาวผู้บอบบาง และชื่นชอบให้หญิงสาวที่อ่อนแอเอ่ยร้องขออ้อนวอนตน

แต่ทว่าเซียวเย่หลันกลับผลักมือของนางออกไปเบา ๆ กล่าวว่า “ข้าจะรีบกลับมา"

"ไม่ข้าไม่เชื่อ!”

ซูอวี้เออร์ส่ายหน้า

นางรู้ดีว่าหากเสียโอกาสครั้งนี้ไปแล้ว ในอนาคตต้องการร่วมค่ำคืนเช่นนี้กับเซียวเย่หลันอีกก็คงยาก

เซียวเย่หลันอธิบายด้วยความอดทนว่า “หากเย่ซิ่นไม่มีเรื่องเร่งด่วนใด เขาจะไม่มาหาข้าโดยพลการเช่นนี้ คาดว่าคงจะมีเรื่องเร่งด่วนจริง ๆ ”

“องครักษ์เย่เพียงแต่ไม่ชอบหม่อมฉันก็เท่านั้น มิเช่นนั้นเหตุใดทุกครั้งที่ท่านอ๋องมาหากระหม่อม เขาจะต้องหาเหตุผลทำให้ท่านอ๋องจากไปเสียทุกที"

ซูอวี้เออร์พูดขึ้นด้วยท่าทางน้อยใจ

“หาได้เป็นเช่นนั้น เจ้าอย่าคิดมากไป"

เซียวเย่หลันทำได้เพียงปลอบโยน