บทที่ 449

เมื่อฟังคำเยาะเย้ยของผู้คนรอบตัว เปาอิ๋งหันก็ทั้งรู้สึกด้อยกว่าและเจ็บปวดใจ นางอดไม่ได้ที่จะใช้สองมือปิดหน้าตัวเอง

“ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องการพวกเราอีกแล้วหรือ? พวกเราตามหาท่านมานานแล้ว ทำไมท่านถึงอยากไล่พวกเราไปล่ะ??”

เด็กทั้งสองถือโอกาสนี้สะบัดมือของนางออก ร้องไห้และวิ่งเข้าไปกอดต้นขาของซืออวี้สวี่

แต่กลับคาดไม่ถึงว่า จะถูกเซียวหมิงเซียนตบหน้าเข้าอย่างจัง!

“เพี๊ยะ เพี๊ยะ!”

เด็กน้อยอายุประมานห้าหกขวบ เนื่องจากความยากจน ร่างกายจึงซูบผอม หลังจากที่ถูกตบก็ล้มลงกับพื้นทีละคน

โดยเฉพาะคนเล็กที่กำลังป่วยอยู่ เมื่อล้มลงกับพื้นก็ไอไม่หยุด ใบหน้ายังคงมีรอยข่วนจากเล็บของเซียวหมิงเซียนจนมีเลือดไหลซิบ

“ลูก!”

เปาอิ๋งหันรีบถลาเข้าไปอุ้มลูกเข้ามากอด

ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง ซืออวี้สวี่เห็นฉากนี้ ก็รู้สึกทนไม่ไหวนิดหน่อย แต่สิ่งต่างๆ ได้พัฒนามาถึงจุดนี้แล้ว เขาอยู่ห่างจากตำแหน่งราชบุตรเขยเพียงก้าวเดียวเท่านั้น เขาจะยอมแพ้ได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น เขามาจากครอบครัวที่ยากจน และไม่มีขุนนางในราชสำนักคนใดเต็มใจที่จะคบหากับเขา แม้แต่ลูกน้องของเขาก็รวมตัวกันกีดกันเขา

หากเขาต้องกา