บทที่ 405

เมื่อได้อยู่ในสถานที่อันหนาวเย็นและโดดเดี่ยวเช่นนั้นครั้งหนึ่ง ก็จะไม่อยากไปที่นั่นอีกเลย

นางจำได้ว่าอาหารในคุกมีกลิ่นเหม็นแค่ไหน

และยังจำได้ว่าถูกผู้คุมหยอกล้อและสร้างความอัปยศมากเพียงใด

หลังจากโชคดีออกมาได้ ก็มาเห็นฉากที่เซียวเย่หลันถูกรายล้อมไปด้วยนางรำและกำลังดื่มสุรา

สิ่งเหล่านี้ทิ้งร่องรอยที่ลบไม่ออกไว้ในใจของนาง

นางจะไม่ลืมไปตลอดชีวิต

“พั่บ——”

ทันใดนั้นนกน้อยบนยอดไม้ก็กระพือปีกบินจากไป ทำลายความเงียบงันระหว่างทั้งสองคน

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกประหลาดใจ จึงยื่นมือออกแล้วตะโกนว่า “เจ้าอย่าเพิ่งไป ข้ายังพูดไม่จบเลยนะ!”

“เมื่อครู่เจ้ากำลังคุยกับนกน้อยตัวนั้นอยู่หรือ...”

เซียวเย่หลันลดสายตาลง น้ำเสียงของเขาดูเหมือนจะแหบแห้งกว่าปกติ พร้อมกับมีอาการฝืดเคือง

แต่เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้สังเกตเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของชายคนนั้น ทั้งยังพูดด้วยความโกรธว่า “ใช่ เพราะท่านอ๋องมา มันจึงตกใจกลัวจนหนีไป”

“หากเจ้ามีคนอื่นที่ชอบ ก็สามารถบอกข้าได้ตามตรง ไม่จำเป็นต้องพูดกับนกก็ได้”

เซียวเย่หลันถอนหายใจ

เขาอยากรู้ว่า ผู้ชายแบบไหนที่สามารถเปลี่ยนหัวใจของเซี่ยเชียนฮวันสตรีบ้าผู้ชายคนนี้ได้