บทที่ 50

“ท่านอ๋อง? จ้านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ?”

เสียงของขันทีดังมาจากนอกห้องตำรา

คนจากในวังมาถึงแล้ว

ลมหายใจอันหนักหน่วงของเซียวเย่หลัน รินรดใบหูเซี่ยเชียนฮวัน ราวกับลมหายใจของหมาป่า

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงปล่อยนางไป

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจอย่างโล่งอก

ดูเหมือนนางจะหนีอันตรายพ้นแล้ว

หลังจากประตูห้องตำราเปิดออก ก็ปรากฏขันทีผู้ส่งสารยืนอยู่ข้างนอก สิ่งที่แตกต่างไปจากเมื่อก่อนคือ ขันทีผู้นี้ยิ้มระรื่นเต็มใบหน้า เขาไม่ควรมาหาเซี่ยเชียนฮวันเพื่อพบหมอ

“ฝ่าบาท องค์ฮ่องเต้เชิญท่านกับพระชายาเข้าร่วมงานเลี้ยงพระราชวัง” ขันทีโค้งกายรายงาน

“งานเลี้ยงอันใดจัดขึ้นเวลานี้”

น้ำเสียงของเซียวเย่หลันไม่ค่อยจะดีนัก

เห็นได้ชัดว่าไม่อยากไปงานเลี้ยง

ขันทีดูเหมือนจะคุ้นเคยกับท่าทีเผด็จการเอาแต่ใจของจ้านอ๋อง จึงไม่ถือสา และตอบกลับยิ้มๆ ว่า “องค์ฮ่องเต้ทรงรับสั่งว่า พระจันทร์เต็มดวงในวันนี้ เหมาะแก่การจัดงานเลี้ยงครอบครัว อีกทั้งฝ่าบาทไม่ได้พบปะเหล่าองค์ชายทุกพระองค์มาสักพักแล้ว จึงรู้สึกคิดถึงพ่ะย่ะค่ะ”

เขาเงยหน้ามองสีหน้าของเซียวเย่หลัน และมองดูพระชายาจ้านอ๋องที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยสภาพผมเผ้ายุ่งเยิง ดวงตารื้นน้ำตา แ