บทที่ 24

แอบด่าในใจว่าจางกุ้ยหลานมันปัญญาอ่อนซะจริงๆ

พวกมันมีคนมากมายขนาดนั้น ตัวเขาเองจะไปต่อสู้ได้อย่างไร

ตอนนี้เขาจะวิ่งหนีก็ไม่ได้ ไม่หนีก็ไม่ได้

ชายผมเหลืองนึกขึ้นได้ว่ามีคนหนึ่ง

จึงชี้ไปที่หวางเส้าหลงที่อยู่ด้านหลังและพูดว่า "พี่ใหญ่ ไอ้เหี้ยนี่ที่ตีผมเอง"

ชั่วครู่หนึ่ง สายตาของคนพวกนี้ก็มองตรงไปที่เขา

หวางเส้าหลงรู้สึกพะว้าพะวังอย่างมาก

เขากัดฟันเดินไปข้างหน้าหลี่ฮุ่ยหรานเพื่อปกป้องเธอให้หลบอยู่ข้างหลังเขา

เขาจำใจต้องพูดว่า "ทุกคนต่างก็มีหน้ามีตาในสังคม"

"ตอนนี้เราก็อยู่ในสังคม ใช้มีดใช้ขวานมาตีกันแบบมันไม่ดีนะ ทุกคนไว้หน้าผมบ้าง ผมจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลของน้องชายคุณให้แล้วกันดีไหม"

"เรื่องนี้ช่างมันเถอะ"

"ฉาด" พี่ใหญ่ยกมือตบหน้าเขาหนึ่งที

ตบหวางเส้าหลงจนมึนงง

รู้สึกเวียนหัวและตาลาย

"มึงคือใครวะต้องไว้หน้ามึง?"

หวางเส้าหลงรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เพราะเขาถูกตบหน้าสามครั้งแล้วภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวัน

เขาพูดด้วยความโกรธว่า "ผมเป็นหวางเส้าหลงของตระกูลหวาง"

"หวางเส้าหลงอะไรวะ กูไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน จัดการมันซะ!"

พอพี่ใหญ่ออกคำสั่ง

ลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขาก็รีบพุ่งเข้าไป