บทที่ 25

"ปังๆๆ"

มีเสียงหนักอู้อี้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

กลุ่มอันธพาลล้มลงตามเสียง

ไม่มีใครต้านทานหมัดของหลินเฟิงได้

เหมือนรถถังในรูปแบบมนุษย์ และกำลังจะมาชนพี่ใหญ่

"ขวาง ... ขวางเขา ขวางเขา" พี่ใหญ่สะดุ้ง

เจ้านี้มันเหมือนหมาบ้า มันน่ากลัวมากเกินไปแล้ว

กลุ่มลูกน้องกลุ่มหนึ่งอยากยื่นมือเข้ามาขวาง แต่แค่โดนชนเบาๆ ของหลินเฟิง แขนของพวกเขาก็หักทันที

หลินเฟิงมาตรงหน้าของพี่ใหญ่ ใช้มือที่มันเหมือนสร้างจากเหล็กของเขาค้ำคอของพี่ใหญ่

"วู ... "

พี่ใหญ่รู้สึกว่าจู่ๆ ตัวเองหายใจก็ลำบาก

เขาปล่อยหลี่ฮุ่ยหรานไปโดยไม่รู้ตัว

อีกมือหนึ่งก็รีบเอามือไปข้างหลังของเขา

ดึงมีดสปริงออกมา

คมมีดเงาๆ ส่งความรู้สึกหนาวเย็น

เขาด่าทอว่า "ไปตายซะ"

"ระวัง" หลี่ฮุ่ยหรานตะโกน

เธออยากห้ามเขา แต่มันก็สายเกินไป

ชั่วอึดใจเดียว มืออีกข้างของหลินเฟิงบีบข้อมือของเขาอย่างแรง

มีดคมกริบอยู่ห่างจากท้องของหลินเฟิงเพียงหนึ่งนิ้ว แต่มันก็ยากที่จะให้ไปไกลกว่านี้

หลินเฟิงถือโอกาสบิด

"ก๊อก" มีเสียงดังขึ้น

แขนของพี่ใหญ่หมุนหนึ่งร้อยแปดสิบองศา

แขนถูกบิดจนเสียรูป

"อ้า ... มือของกู ... มือของกู ... "

หลี่ฮุ่ยหรานกลืนน้ำลาย