บทที่ 297

“ต้องให้มาด้วยเหรอ? พวกเราไม่ได้เรียกเขาสักหน่อย” หลินฝานสีหน้าเย็นชา

อยากจะไล่หลินเฟิงกลับไป

หลินเสวี่ยฮุ่ยรู้สึกเก้กังอย่างมาก

“เอาล่ะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ผมกลับไปก็ได้” หลินเฟิงเห็นท่าทางยืนหยัดของเขา จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

หลินเสวี่ยฮุ่ยเห็นแบบนั้นก็รีบตามออกมา

“พี่หลินเฟิง เรื่องวันนี้ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ”

หลินเสวี่ยฮุ่ยรีบตามหลินเฟิงไป “พี่ชายของฉันเป็นเพราะกังวลเรื่องอาการป่วยของคุณแม่ วันนี้พูดจาแย่ไปหน่อย พี่อย่าเก็บไปใส่ใจเด็ดขาดนะคะ”

หลินเฟิงยิ้มแล้วลูบศรีษะของเธอจากนั้นก็พูดขึ้น “วางใจเถอะ ผมไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น”

“คุณรีบกลับไปเถอะ”

“มีเรื่องอะไรติดต่อผมได้ทันที”

หลินเสวี่ยฮุ่ยจ้องมองหลินเฟิงอย่างละเอียด มองดูรอยยิ้มที่สุภาพอ่อนโยนของเขา คิดว่าเขาไม่ได้โกรธจริง ๆ

ถึงได้พยักหน้าและกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย

หลินเฟิงเพิ่งเดินออกจากประตูโรงพยาบาล ก็เจอกับจางเจียหนิงที่ขับรถมา

ในมือของเธอยังถือของบำรุงมากมาย

“คุณจาง คุณมาได้อย่างไรครับ?” หลินเฟิงถามขึ้นด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

จางเจียหนิงรีบพูดอธิบาย “คุณบอกว่าญาติของคุณป่วยไม่ใช่เหรอคะ? ฉันถึงได