บทที่ 64

“ใช่แล้ว ท่านประธาน ฉันอิจฉาจังเลย...” เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งพูดพร้อมประสานมือทั้งน้ำตา

มุมปากของหวังเส้าหรงยกขึ้น เมื่อพิจารณาถึงบรรยากาศและสถานการณ์ในปัจจุบัน

เขาคิดไม่ออกว่าหลี่ฮุ่ยหรานจะมีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธเขา

หลี่ฮุ่ยหรานถูกเพื่อนร่วมงานและแม่ของเธอกึ่งผลักกึ่งดัน จึงทำให้รู้สึกลังเล

ขณะที่เธอกำลังจะยื่นมือไปตอบตกลงอย่างหุนหันพลันแล่น

เสียงเย็นชาก็ดังขึ้น

“ว้าว การขอแต่งงานในบาร์ ช่างมีชีวิตชีวาจริงๆ!”

หลี่ฮุ่ยหรานตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินเสียง เสียงนี้คุ้นเคยกับเธอมากเหลือเกิน

เธอเงยหน้าขึ้นมองทันทีและพบว่าถังหว่านเป็นคนพูด

โดยมีหลินเฟิงอยู่ข้างๆเธอ

สีหน้าของเขาเย็นชายิ่งกว่า

ในขณะนั้นหลี่ฮุ่ยหรานก็ดึงมือของเธอกลับโดยสัญชาตญาณ

“หลินเฟิง… มันไม่ใช่…”

หลี่ฮุ่ยหรานพยายามอธิบายโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อเห็นถังหว่านอยู่ข้างๆ เขา เธอก็ตระหนักขึ้นได้

เธอหย่ากับเขาไปแล้ว...จะต้องอธิบายไปเพื่ออะไร?

เธอไม่ต้องการเห็นหลินเฟิงมากับผู้หญิงคนอื่น

และเธอไม่ต้องการให้หลินเฟิงเห็นเธอตอบตกลงคำขอแต่งงานของหวังเส้าหรงเช่นกัน

ความทรงจำในอดีตของพวกเขาที่อยู่ด้วยกันแวบขึ้นมาในใจของเธอ