บทที่ 104

ในออฟฟิศเงียบมาก

เมิ่งเยี่ยนหุยมองดูข้อมือเรียวบางของเธอที่สวมนาฬิกาสีทอง และถือนามบัตรแพลทินัม ที่มีหมายเลขโทรศัพท์ส่วนตัวของเขา

เฉียวซุนรับมันมาอย่างอ่อนโยน

เธอจ้องมองเขาอยู่นานก่อนถามเบาๆ "ทำไมถึงอยากช่วยฉันล่ะ ทนายเมิ่ง ฉันคิดว่าคุณจะช่วยลู่เจ๋อมากกว่า"

เมิ่งเยี่ยนหุยไม่ตอบเธอ เขาเอนหลังบนเก้าอี้ สูบซิการ์เงียบๆ

อันที่จริงเขาไม่ทราบเหตุผล

แต่ถ้าต้องหาเหตุผล บางทีอาจเป็นวันนั้นในโรงพยาบาล เขาเห็นรอยแผลเป็นที่น่าตกใจบนข้อมือของเธอ เหมือนกับที่แม่ของเขาโดนในตอนนั้น! ที่ต่างกันคือ แม่ของเขาอยากตาย เพราะงั้นเธอจึงจากไป

สำหรับเฉียวซุน เธออยากมีชีวิตอยู่จริงๆ

เมิ่งเยี่ยนหุยคิดย้อนกลับไป บางทีนี่ อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เขารู้สึกสงสารเล็กน้อย!

…

เมื่อเฉียวซุนจากไป

เธอจับนามบัตรไว้แน่น ฝ่ามือของเธอแทบจะชุ่มเหงื่อ

เมื่อกลับมาอยู่กับลู่เจ๋อ ภายนอกเธอดูสวย แต่เบื้องหลังกลับไม่มีความสุข... แต่เธอไม่คิดที่จะจาก ลู่เจ๋อไป เพราะแค่คิดก็ยัง

ไม่กล้า และตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นความหวังริบหรี่ในความสิ้นหวัง

ลิฟต์ที่เธอขึ้นมาถึงชั้นหนึ่งแล้ว

เมื่อเดินผ่านห้องโถงเวียน ก็พบกับเหอจี้ถางโดยบั