บทที่ 14

พอเห็นหยุนเจิงเดินเข้ามา พวกคนในห้องก็รีบลุกขึ้นทำการคาราวะ

แม้กระทั่งคนที่มีนิสัยแข็งกระด้างอย่างเสิ่นลั่วเยี่ยนยังลุกขึ้นคาราวะ

เอ๋?

หยุนเจิงประหลาดใจ

พวกนางเปลี่ยนนิสัยไวมาก?

เมื่อวานไม่ได้เข้าเฝ้าฝ่าบาท วันนี้ก็เลยยอมรับความจริงแล้ว?

“ล้วนเป็นคนบ้านเดียวกัน ไม่ต้องมากพิธีเช่นนี้หรอก!”

หยุนเจิงหัวเราะ สายตาของเขากวาดไปเจอชายหนุ่มที่มีราศีวีรบุรุษ “เจ้าเป็นใคร”

ชายหนุ่มมีแววดูถูกพาดผ่านตาไปแวบหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นตอบว่า “ทูลองค์ชาย ข้าหยวนกุยนายกองทหารม้าแห่งหน่วยทหารรักษาเมืองตะวันออก บิดาคือแม่ทัพหยวนฉงแห่งหน่วยทหารรักษาเมืองตะวันออก”

หยวนฉง?

พวกองค์ชายสาม?

หยุนเจิงในใจกระตุก

เมื่อวานตอนอยู่ในท้องพระโรง หยวนฉงเป็นคนที่โลดเต้นอย่างยินดีมากที่สุดคนหนึ่ง!

ในเมื่อเป็นคนขององค์ชายสาม เช่นนั้นก็อย่าหาว่าตนไม่เกรงใจแล้วกัน!

“ที่แท้ก็คือนายกองทหารม้าหยวนนี่เอง”

หยุนเจิงหัวเราะเหอะๆ แล้วถามขึ้นว่า “นายกองทหารม้าหยวนวันนี้มาทำอะไรหรือ”

หยวนกุยยิ้มจนคิ้วยิ้มตาม พูดขึ้นอย่างไม่เสแสร้างว่า “ขข้าได้ยินว่าคุณหนูเสิ่นอารมณ์ไม่ดี จึงได้ตั้งใจ…”

“อะแฮ่มๆ…”

เยี่ยจื่อกระแอมไอเบาๆ ตัดบทหยวนกุย จากนั้นนางก็รีบกล่าวต่อว่า “นายกองทหารม้าหยวนกับข้าเป็นเครือญาติกัน ตอนแรกเขามาเพื่อชวนข้าไปขี่ม้าเล่นรอบเมือง แต่พอได้ยินว่าลั่วเยี่ยนอารมณ์ไม่ดี ก็เลยจะชวนลั่วเยี่ยนออกไปขี่ม้าเล่นด้วยกัน”

เยี่ยจื่อพูดพลางเบิกตาโตจ้องหยวนกุยไปคราหนึ่ง

เจ้าคนไร้สมองคนนี้ เรื่องมาชวนเสิ่นลั่วเยี่ยนไปขี่ม้าเล่นนี่พูดซี้ซั้วเช่นนี้ได้ด้วยหรือไงกัน?

เสิ่นลั่วเยี่ยนจะเป็นพระชายาองค์ชายหกอยู่แล้ว!

แม้ว่าเสิ่นลั่วเยี่ยนจะปฏิเสธหยวนกุยไปแล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าหากองค์ชายหกทราบเรื่องนี้แล้วเขาจะคิดอย่างไรบ้าง

หากเรื่องนี้ไปถึงพระกรรณของจักรพรรดิเหวินแล้วล่ะก็ ไม่แน่ว่าจะเกิดปัญหาใดขึ้นมาอีก!

หยวนกุยถูกเยี่ยจื่อจ้องเขม็งไปทีหนึ่งก็เข้าใจความหมายของนางทันที ทันใดมีเหงื่อเย็นไหลวาบกลางหลัง จึงรีบพูดต่ออย่างให้ความร่วมมือว่า “ใช่ๆ ข้าจะมาชวนพี่จื่อเออร์ไปเดินเล่น…”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง!”

หยุนเจิงหัวเราะแล้วกวาดสายตาไปทางเยี่ยจื่อ

นางฉลาดยิ่งนัก!

แต่มาทำลายโอกาสที่เขาจะจัดการหยวนกุยเสียนี่!

เวลานี้ ฮูหยินเสิ่นเปิดปากพูดช้าๆ ว่า “เมื่อวานพวกเราคุกอยู่นอกวังไปทั้งคืน ตัวข้าร่างกายอ่อนแอ โชคร้ายที่ถูกลมหนาว กลัวว่าจะแพร่โรคให้กับองค์ชาย ข้าขอไปก่อน เชิญองค์ชายตามสบาย!”

พูดจบ ฮูหยินเสิ่นก็เดินออกจากห้องโถงหลักไปเลย

“ข้าต้องไปเฝ้าเนี่ยนฉืออ่านหนังสือ ขอตัวก่อน”

พูดจบ เว่ยซวงก็กล่าวลาไปเช่นกัน

หยุนเจิงมองตามแผ่นหลังของพวกนาง พลันเข้าใจกระจ่างแจ้ง

มิน่าพวกนางถึงได้มีท่าทีเกรงอกเกรงใจ คาราวะตนอย่างดีในตอนแรก

ที่แท้ก็รอเขาอยู่ที่นี่กันนี่เอง!

เห็นชัดว่าต้องการตบหน้าเขาต่อหน้าคนอื่นนี่นา!

หยวนกุยมองไปทางหยุนเจิงอย่างล้อเลียน “องค์ชาย พวกเรายังจะไปขี่ม้าเล่นกันที่ชานเมือง หากไม่มีธุระอย่างอื่น พวกเราขอตัวก่อน!”

เจ้าคนโง่งมคนนี้ก็อยากตบหน้าตนเช่นกันงั้นหรือ?

คอยดูบิดาจะจัดการพวกโง่เง่าเต่าตุ่นอย่างพวกเจ้าอย่างไร!

หยุนเจิงแค่นเสียงเหอะอย่างเยือกเย็น “ข้าเองก็ไม่ได้มีธุระอะไร ไปขี่ม้าเล่นกับพวกเจ้าด้วยเลยแล้วกัน!”

เสิ่นลั่วเยี่ยนพอได้ยินดังนั้น ก็ไม่พอใจขึ้นแล้ว ถามอย่างดูแคลนว่า “เจ้าเนี่ยนะ? ขี่ม้าเป็นด้วยรึ?”

“ก็ไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่”

หยุนเจิงหัวเราะอย่างเหนียมอายแล้วถามหยวนกุยว่า “นายกองทหารม้าหยวน เจ้าเป็นหน่วยทหารรักษาเมือง แสดงว่าทักษะขี่ม้าของเจ้าต้องดีมากใช่หรือไม่?”

ไร้สาระ!

หยวนกุยดูแคลนหยุนเจิงอยู่ในใจ แต่กลับยิ้มตอบว่า “ทักษะการขี่ม้าเป็นทักษะขั้นพื้นฐานของหน่วยทหารรักษาเมือง คนที่จะเป็นนายกองทหารม้าได้ ทักษะการขี่ม้ายิงธนูต้องดีมากเท่านั้น!”

“จริงหรือ?”

หยุนเจิงพูดอย่างดีใจว่า “นายกองทหารม้าหยวน อีกไม่กี่วันข้าก็ต้องไปดินแดนทะเลทรายแล้ว แต่ทักษะการขี่ม้าของข้าแย่มาก เมื่อครู่ระหว่างทางมาที่นี่ องครักษ์ของข้าสองคนนี้ยังกลัวว่าข้าจะตกจากหลังม้าอยู่เลย เจ้ามาช่วยสอนข้าขี่ม้าเป็นไง?”

ระหว่างที่หยุนเจิงพูด สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยการยกย่องหยวนกุย

แต่ในใจเขากลับพูดว่า: เจ้าตัวโง่งม รีบตกหลุมมาเลยนะ พ่อรอเหยียบเจ้าให้ตายอยู่นี่…