“ได้สิ! เช่นนั้นพวกข้าจะรอดูม้าชั้นดีของท่านแล้วกัน!”เหล่าสตรีต่างหัวเราะเยาะ ไม่ได้สนใจกับคําพูดของหยุนเจิงเพราะอย่างไร ม้าชั้นดีเช่นนี้พบได้ แต่ไม่อาจขอมาได้เหล่าสตรีกำลังพูดคุยหยอกเล่นกันอยู่ ตู้กุยหยวนก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนเมื่อเห็นตู้กุยหยวน จู่ๆ หยุนเจิงก็ลุกขึ้น“สำเร็จแล้วหรือ?”หยุนเจินถามอย่างตื่นเต้นตู้กุยหยวนพยักหน้า แล้วตอบอย่างตื่นเต้นว่า “สำเร็จแล้วขอรับ!”“เร็วๆ รีบบอกรายละเอียดของขั้นตอนให้ข้าฟังที!”หยุนเจิงใจร้อนและไม่สนว่าจะอยู่กับเหล่าสตรี จากนั้นรีบดึงตู้กุยหยวนเข้าไปที่ห้องหนังสือทันทีเมื่อเห็นท่าทีของหยุนเจิงแล้ว สตรีทั้งสามพลันมองหน้ากัน“สองคนนั้นคิดจะทำอะไรกันอีกล่ะ?”เยี่ยจื่อมองเมี่ยวอินและเสิ่นลั่วเยี่ยนอย่างสงสัย"ใครจะไปรู้!"เสิ่นลั่วเยี่ยนพูดอย่างไม่พอใจ “สิ่งที่เขาทําในครั้งนี้ลึกลับมาก แม้แต่พวกเราก็ไม่ยอมบอก! แต่ฟังจากที่เขาพูดแล้วต้องการการเอาเปรียบเป่ยหวนอีกครั้งแน่ๆ!”"ยังจะเอาเปรียบอีกหรือ?"เยี่ยจื่อหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก“เขาเอาเปรียบเป่ยหวนกี่ครั้งแล้ว?”หากเขาเอาเปรียบต่อไปอีก ไม่ต้องรอให้ถึงปีหน้าเกรงว่าเป่ยหวนก็
หยุนเจิงได้ทำความเข้าใจเกี่ยวกับสถานการณ์กับตู้กุยหยวนเรียบร้อยแล้ว หลังจากสั่งการให้ตู้กุยหยวนดำเนินการต่อตามแผนการที่เขาวางไว้ก่อนหน้าแล้วจึงได้ออกไปพบจางซูข้างนอก“องค์ชาย สุราของเราถูกชิงไปแล้ว!”ทันทีที่เห็นหยุนเจิง จางซูก็คลี่ยิ้มจนปากฉีกขึ้นมาได้ยินคำพูดของจางซูแล้ว ฝูงชนพลันทำหน้าบึ้งเขาใจกว้างเกินไปหน่อยกระมัง?สุราของพวกเขาถูกชิงไป แต่เขายังมีหน้ามาดีใจตรงนี้อีก?“จริงรึ?”หยุนเจิงเองก็ถามอย่างดีใจเช่นกันจางซูพยักหน้าหงึกๆ “แน่นอนสิ! ฮ่าๆ…”กล่าวจบ จางซูก็หัวเราะปานจะขาดใจขึ้นมาหยุนเจิงเองก็หัวเราะตามด้วยเมื่อเห็นท่าทีของทั้งสองแล้ว ฝูงชนพลันรู้สึกแปลกประหลาดหยุนเจิงเป็นคนที่ไม่ยอมเสียเปรียบอยู่แล้ว!บัดนี้ สุราที่เขาและจางซูหมักขึ้นมาถูกคนชิงไป แต่ทั้งสองกลับดีใจจนเป็นบ้าอยู่ที่นี่เนี่ยนะ?สองคนนี้วิปริตหรือเปล่าเนี่ย?“พวกท่านทำอะไรอยู่กันแน่?”เสิ่นลั่วเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะถาม“จะทำอะไรได้เล่า?”หยุนเจิงหัวเราะฮ่าๆ แล้วถาม “ใครชิงไป?”จางซูหัวเราะแฮะๆ “ไอ้โง่นั่นชื่อว่ากัวไค เป็นทหารพลาธิการของกองทหารเมืองสู้ฉวี ได้ข่าวว่าเป็นน้องชายภรรยาของหวังชี่แม
ตั้งแต่เป่ยหวนเริ่มทำสงคราม เวลาที่เขาอยู่ในจวนมีน้อยมาก สำหรับเรื่องเล็กน้อยระหว่างจางซูและหมิงเย่ว์ เขาไม่เข้าใจแม้แต่น้อยพูดถึงเรื่องนี้ จางซูฉับพลันก็เหมือนมะเขือยาวที่ร่วงโรยด้วยน้ำค้างแข็ง“ไม่มีความคืบหน้า”จางซูฝืนหัวเราะกล่าว “เจ้าก็ใช่ว่าจะไม่รู้ หลายวันนี้ข้าต้องไปขายสุรา เวลาอยู่จวนมีน้อย เดิมข้าตั้งใจจะให้นางไปกับข้า ปรากฏว่า ถูกนางไล่ทุบตีอีกด้วย...”จางซูสุดอัดอั้น!แม้เขาจะเคยนอนกับหมิงเย่ว์ แต่ก็ไม่เหมือนหยุนเจิงและเมี่ยวอินขั้นนั้น!เขาเองก็รู้ เขาอ้วน ไม่ได้หล่อเหลาเหมือนหยุนเจิง ยิ่งไม่มีความสามารถนำทัพจับศึกเฉกเช่นหยุนเจิง หมิงเย่ว์ไม่ชอบเขา ก็เป็นเรื่องปกติแต่คนผู้นี้ บางครั้งก็ไม่สงบเสงี่ยมเจียมตัวยิ่งหมิงเย่ว์ไม่ชอบเขา เขายิ่งสนใจหมิงเย่ว์มารดาเขาสิ!ดื่มเหล้าเมามายหลับนอนกับผู้อื่นเช่นเดียวกัน เหตุใดเขาจึงไม้โชคดีดั่งเหมือนหยุนเจิงนะ?เห้อ!หากคืนนั้นเขากับหมิงเย่ว์จากข้าวสารเปลี่ยนเป็นข้าวสุก ดีไม่ดีก็คงไม่ต้องปวดหัวเช่นนี้แล้วหยุนเจิงหัวเราะส่ายหน้า กระซิบ “อย่ารีบร้อน ใจเย็นๆ ข้าว่าพวกเขาสองคนเป็นไปได้”“จริงหรือ?”จางซูถามอย่างตื่นเต้น
ระยะทางจากซั่วฟางถึงสู้ฉวีกับระยะทางถึงติ้งเป่ยพอๆ กันเวลาฟ้ามืด พวกเขาเพิ่งมาถึงสู้ฉวีหยุนเจิงไม่กล้าชักช้า ภายใต้การนำของจางซู มุ่งตรงไปยังค่ายทหารรักษาการณ์ของสู้ฉวี“หยุด!”พวกเขาเพิ่งมาถึงประตูค่ายทหารก็ถูกทหารยามเฝ้าประตูเรียกไว้“บังอาจ!”เกาเหอคำราม “เจ้ากล้าขวางท่านอ๋อง?”“ท่าน...ท่านอ๋อง?”ทหารยามชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็เกาคอ “อย่าเอาท่านอ๋องมาขู่ข้า! ข้าไม่รู้จักท่านอ๋องอะไรนั่น ที่นี่คือค่ายทหาร ไม่มีคำสั่งของแม่ทัพหวัง ไม่อนุญาตให้คนทั่วไปเข้า!”“คนทั่วไป?”หยุนเจิงยิ้มมุมปาก ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ให้ทหารยามเหล่านั้นมองดูชัดเจนยิ่งขึ้น “เจ้าไม่รู้จักข้า หรือว่าก็ไม่รู้จักชุดเกราะบนตัวข้าแล้ว?”ชุดเกราะ?ทหารยามนิ่งไปชั่วครู่ เพิ่งสังเกตเห็นชุดเกราะบนตัวหยุนเจิงชุดเกราะทอง?ทันใดนั้นรูม่านตาก็หดตัวลงเล็กน้อยมีแต่แม่ทัพขั้นสองขั้นไปที่มีสิทธิ์ใส่ชุดเกราะนี้!ทั่วทั้งซั่วเป่ย เหมือนจะมีแค่เว่ยเหวินจงและตู๋กูเช่อที่มีสิทธิ์สวมใส!ตอนนี้ นึกไม่ถึงว่าชุดเกราะนี้จะอยู่บนตัวชายหนุ่ม?ได้ยินมาว่าจิ้งเป่ยอ๋องมายังซั่วเป่ย ตอนนี้อยู่ที่ซั่วฟางท่านนี้ คงไม่ใช
อื้มๆ คงไม่มีเรื่องใด!เมื่อคิดได้เช่นนี้ ทั้งสองคนก็วางใจแล้ว อยู่ดื่มกินหน้าเตาผิงกับกัวไคอย่างมีความสุขขณะที่ทั้งสามคนดื่มกันอย่างสนุกสนาน ประตูห้องพลันถูกคนถีบออกปัง!เสียงที่มาอย่างกะทันหันทำให้ทั้งสามคนตกใจรอจนกระทั่งได้สติกลับมา กัวไคทุบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนทันที ตวาดลั่น “ใครเบื่อที่จะมีชีวิตแล้ว?”“เป็นปู่จางของเจ้า!”จางซูปรากฎตัวหน้าประตู“ที่แท้ก็เจ้านั่นเอง!”กัวไคหัวเราะ ไม่เห็นจางซูอยู่ในสายตาสักนิด “ดูไม่ออกเลย! เจ้าเองก็ยังมีความสามารถ! นึกไม่ถึงว่าจะเข้ามาภายในค่ายแห่งนี้ได้?”จางซูหัวเราะเจ้าเล่ห์ “ปู่จางของเจ้ามีความสามารถมากมาย!”“ข้าว่าเจ้ากำลังหาที่ตาย!”กัวไคมองจางซูด้วยความเหี้ยมโหด“ใครหาที่ตาย มันก็ยังไม่แน่!”จางซูไม่เห็นด้วย สาปแช่งเจ้าคนโง่นี่ในใจเวลานี้ยังกล้ากำแหง?นี่กลัวว่าเขายังตายเร็วไม่พอใช่หรือไม่?“ยังกล้าปากแข็ง?”กัวไคเตะเก้าอี้ไม้ออก สีหน้าอันธพาลเดินไปหาจางซูทว่าเขายังไม่ไปถึงหน้าจางซู เกาเหอก็ปรากฎตัวต่อหน้าเขาก่อน“โย่ว พาผู้ช่วยมาด้วย?”กัวไคชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็ยกขาขึ้นถีบเกาเหอเกาเหอหลบอย่างง่ายดาย แล้ววกกลับมาถ
“ไม่ต้องพิธีรีตรอง!”หยุนเจิงโบกมือให้หวังชี่ “ขอบคุณท่านอ๋อง!”หวังชี่ลุกขึ้นยืน กวาดตามองพวกกัวไค จากนั้นก็ถาม “ไม่รู้พวกเขาล่วงเกินท่านอ๋องที่ใด ขอให้ท่านอ๋องโปรดบอกกล่าว หากมีที่ใดที่พวกเขาทำไม่ถูก...” “เจ้าถามพวกเขาเองเถอะ!”หยุนเจิงยิ้มนิ่งๆหวังชี่สงสัย จากนั้นก็มาหากัวไค ตะคอกถาม “พูดมา มันเรื่องใดกัน?”เผชิญหน้ากับคำถามของหวังชี่ กัวไคตกใจจนพูดไม่ออก กระอึกกระอักอยู่นานสองนาน สุดท้ายก็บอกไม่ได้ว่าเหตุใดเขาย่อมรู้อยู่แล้วหยุนเจิงมาด้วยเหตุใดตอนที่เห็นจางซูนาทีนั้น เขาก็เข้าใจแล้วคิดถึงผลที่เขาจะต้องเผชิญ กัวไคตกใจกลัวจนวิญญาณแทบหลุดลอยไปเห็นทั้งสามคนตกใจจนพูดไม่ออก จากซูอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า “ช่างเถอะ ข้าพูดเองดีกว่า!”กล่าวจบ จางซูก็บอกเล่าความจริงเรื่องที่พวกเขาปล้นสุราเมื่อฟังคำของจางซูจบ สีหน้าของหวังชี่พลันยุ่งเหยิงไม่น่ามองขึ้นเรื่อยๆ สายตาที่เขามองกัวไคก็เฉียบคมมาก เกลียดจนอยากจะสับไอสารเลวนี่เป็นหมื่นชิ้น“สิ่งที่เขาพูดจริงหรือไม่?”หวังชี่มองสามคนที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น ตะโกนด้วยความอาฆาตเขารู้เรื่องสุรานั่นอีกอย่าง เขาเองก็เคยดื่ม ตอนนี้ภายในบ้
ไม่จำเป็นต้องให้หยุนเจิงพูดเยอะ จางซูนำสมุดบัญชีที่เตรียมไว้นานแล้วมอบให้หวังชี่หวังชี่ตัวสั่นรับสมุดบัญชีมาพลิกดูจางซูหัวเราะ “หากพวกเจ้าคิดว่าสมุดบัญชีเล่มนี้ไม่น่าเชื่อถือ สามารถไปถามที่หม่าอี้และด่านเป่ยลู่ได้ ร้านค้าเหล่านี้นำเหล้าเข้าไปในด่าน ตามท้องถนนน่าจะมีสองแห่งขายเหล้าเหล่านี้...”หวังชี่ใจกระตุก มือที่ถือสมุดบัญชียิ่งสั่นไม่หยุดหากนับตามที่บันทึกไว้ในสมุดบัญชี สุราห้าพันชั่งทั้งหมดหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงเงินยังน้อยไปด้วยซ้ำ!ราคาขายปลีกของพวกเขา ขายหนึ่งชั่งสี่สิบตำลึงเงินหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงเงิน!พวกเขาจะไปเอาหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงเงินมาจากที่ใดเล่า!เห็นหวังชี่ตัวสั่นไม่หยุด เมี่ยวอินและหมิงเย่ว์อดไม่ได้ที่จะมองตากันแล้วยิ้มไอสองคนจอมเจ้าเล่ห์!พวกเขาวางกับดักไว้นานแล้ว รอให้พวกหวังชี่ติดกับเท่านั้น!จะปล่อยให้พวกหวังชี่มีโอกาสได้ชดใช้ได้เช่นไร!หากพวกหวังชี่ต้องชดใช้หนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึงเงินได้จริง ศีรษะของหวังชี่คงรักษาไว้ไม่ได้แล้วถึงเช่นไร หวังชี่ก็เป็นแค่แม่ทัพขั้นห้าเท่านั้นได้แค่พึ่งพาเบี้ยหวัดจากราชสำนัก หวังชี่เริ่มเก็บเงินตั้งแต่เขาอยู่ในครรภ
รอจนหวังชี่เข้ามาในห้อง เมี่ยวอินปิดประตู“นั่งเถอะ!”หยุนเจิงนั่งอยู่หน้าโต๊ะ จากนั้นก็เรียกหวังชี่นั่งลงหวังชี่ก้มหน้า “ข้าดูแลลูกน้องไม่เข้มงวด ตัวมีความผิด ละอายที่จะนั่ง!”“เขาก็คือเขา เจ้าก็คือเจ้า!”หยุนเจิงกล่าวเสียงเรียบ “คนในค่ายทหารซับซ้อนวุ่นวาย ยากหลีกเลี่ยงที่จะมีแกะดำ! แม้เจ้าจะมีความผิดที่ดูแลลูกน้องไม่ดีจริง แต่ความผิดของเจ้าก็ไม่ใช่หน้าที่ข้าตัดสิน!”“ขอบคุณท่านอ๋อง”หวังชี่ลังเล จากนั้นก็ค่อยๆ นั่งลงเมี่ยวอินส่ายหน้ายิ้ม แล้วนั่งลงตามหยุนเจิงเช็ดแก้วสุราตรงหน้า จากนั้นก็รินสุราหนึ่งแก้วให้ตัวเอง ดื่มรวดเดียวหมด วางแก้วสุราลงแล้วมองไปยังหวังชี่ “ตอนนี้ข้าอยากรู้คือ เรื่องนี้ เจ้ามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยหรือไม่? กัวไคพาคนไปปล้นสุราของสหายข้า เป็นคำแนะนำจากเจ้า?”“ไม่ใช่! ไม่ใช่เด็ดขาด!”หวังชี่สีหน้าเปลี่ยนไป กล่าวอย่างตื่นตระหนก “หากข้ารู้ว่าเหล้าพวกนั้นพวกเขาปล้นมา ไม่จำเป็นต้องให้ท่านอ๋องมาถึงนี่ ข้าก็จะขังพวกเขาแล้วไปขอรับโทษจากซั่วฟาง!”“ก็ได้ ตอนนี้ข้าจะเชื่อเจ้า!” หยุนเจิงพยักหน้า “แต่ว่า ข้าก็จะส่งคนไปตรวจสอบ! หากเจ้ากล้าโกหกข้า ข้าก็ไม่ถือสาที่จะประ