บทที่ 0013

“ท่านพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? ท่านจะกินเลือดกินเนื้อของฉัน หรือว่าจะไปเข้าห้องหอกับฉัน?” ฉันถามชายหนุ่ม

ก็คงเพราะได้รับอิทธิพลจากนิยายท่านประธานจอมเผด็จการไร้ยางอายเหล่านั้น ดังนั้นพูดกำกวมที่ว่า ข้าอยากกินเจ้า จึงมักจะทำให้คนอื่นคิดเลยเถิดกันไปใหญ่

คงน่าจะเพราะคำถามของฉันมันดูตลก ชายคนนั้นวางมือที่ยกส้มขึ้นลง แล้วถามฉันด้วยความสนใจว่า “นี่เจ้าไม่กลัวข้าเลยหรอ? แม้แต่ร้องไห้ก็ยังไม่ร้องเลย”

ฉันกลัวสิ! ฉันกลัวจนแทบอยากจะวิ่งลงจากภูเขาไปเสียตอนนี้เลย ใครจะไปอยากอยู่กับเทพที่ดูแปลก ๆ แบบนี้กัน ถ้าเขาต้องการจะฆ่าฉันล่ะก็ มันก็ทำได้ง่าย ๆ เหมือนบี้มดตัวหนึ่งเลยนะ แต่ฉันจะแสดงออกไปไม่ได้ว่าฉันกลัวเขามาก ถึงอย่างไรอีกสักครู่ฉันก็จะหลอกให้เขากินยาลูกกลอนลงไปอยู่แล้ว จึงพูดกับเทพขุนเขาไปว่า “เพราะท่านช่างหน้าตาดีขนาดนี้ ใครจะไปกลัวคนที่หน้าตาดีกันล่ะคะ?”

จู่ ๆ ชายคนนั้นก็หัวเราะขึ้นมา พลางยื่นส้มในมือส่งให้ฉัน ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ดีมาก เขาเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้าง ๆ ฉัน พลันเอ่ย “น่าสนใจดีนะ ไหนบอกมาสิว่าข้าดูดีที่ตรงไหน?”

ถ้าไม่ใช่ว่าฉันถูกขังอยู่ในวัดบนภูเขาแห่งนี้ หรือถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่เทพแห่งขุนเขา แต่เป็นมนุษย์ปกติ ฉันคงจะด่าเขาไปแล้วว่าได้คืบเอาศอก แต่ฉันก็ยังรักตัวกลัวตายอยู่

“จมูก ตา ปาก ดูดีไปหมด” ฉันตอบเทพแห่งขุนเขา

เมื่อเทพแห่งขุนเขาได้ยินฉันพูดเช่นนี้ เขาก็หัวเราะจนดวงตารูปหงส์โค้งลง เขาโอบฉันไว้ในอ้อมแขน เหมือนพวกมาเฟียที่เข้าไปในซ่องของผู้หญิงหากิน “ข้าไม่ใช่เพียงแค่หน้าตาดีเท่านั้น ทั้งตัวข้าก็ดูดี มาสิ ข้าจะให้เจ้าดูลูกรักของข้า” ขณะที่พูดเขาก็เอื้อมมือไปปลดเข็มขัดที่ชุดออก

นี่มันเป็นไร้สาระบ้าบอที่สุด!

ฉันสงสัยว่าเทพแห่งขุนเขาองค์นี้คงเคยเที่ยวโสเภณีมาก่อนแน่ ๆ เทพพระเจ้าที่ถูกต้องจะพูดจากำกวมไม่สุภาพเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร เขาทำฉันตกใจจนต้องรีบจับมือหนาของอักฝ่ายไว้ทันที แต่พอเห็นท่าทางวิตกกังวลของเทพภูเขาที่ไม่แตะต้องผู้หญิงเลยในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ในใจฉันก็พอมีวิธีหลอกเทพภูเขาให้กินยานี่แล้วล่ะ

“เทพแห่งขุนเขาท่านอย่าพึ่งรีบร้อน ฉันรู้ว่าหลังจากที่ฉันถวายตัวให้ท่านแล้ว ชีวิตฉันก็จะใกล้ความตายมากกว่าเดิม ก่อนที่จะตาย ท่านพอจะช่วยทำให้ฉันรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นอีกหน่อยจะได้หรือไหม?”

“หืม? ถ้าอย่างนั้นเจ้าพูดมาสิว่าข้าต้องทำอะไรให้เจ้ารู้สึกกระปรี้กระเปร่ากว่านี้ล่ะ?” เทพแห่งขุนเขาใช้สายตาคมทั้งสองข้างจ้องมาที่ฉัน

ฉันอดกลั้นความหวาดผวาเอาไว้ ก่อนหยิบเม็ดกัญชาที่หลิวหลงถิงให้ออกมาจากกระเป๋า “นี่คือยาเม็ดที่แม่ของฉันมอบให้ก่อนจะถูกหามขึ้นมาบนภูเขา ท่านแม่บอกว่ามันมีประสิทธิภาพสามารถช่วยบำรุงกำหนัดให้กับชายหญิง ฉันคิดว่าถ้าจะตาย ฉันก็ขอตามใจตัวเองก่อนตายสักครั้ง”

“จริงหรือ? ขอข้าดูหน่อย” เทพแห่งขุนเขาหยิบเม็ดกัญชาจากมือฉัน แล้วมองดูอยู่นาน แต่ก็ดูไม่ออกว่ามันคืออะไร จึงถามว่า “เจ้าเด็กนี่ ยังเป็นเด็กเป็นเล็กก็คึกคะนองขนาดนี้ คาดเดาไม่ได้จริง ๆ แต่ยาเม็ดนี้คงไม่ใช่ยาพิษอะไรที่ใช้ทำร้ายข้าใช่ไหม?”

“จะเป็นยาพิษไปได้อย่างไร…”

ฉันกำลังจะรีบอธิบาย จู่ ๆ เทพเจ้าแห่งขุนเขาก็ยื่นมือมาปิดปากฉัน พลางเหลือบมองเม็ดยา แล้วหันหน้ามามองฉันอีกรอบ “ข้าเชื่อในตัวเจ้า ข้าเชื่อในตัวเจ้า แค่ชาวบ้านตัวเล็ก ๆ จะกล้าส่งยาพิษให้แก่ข้าได้อย่างไร ในเมื่อยานี้จะทำให้สาวงามตัวน้อยมีความสุข งั้นถ้าพวกเรากินมันด้วยกัน มันจะไม่วิเศษกว่าหรือ?”

เทพแห่งขุนเขาพูดแล้วนำเม็ดยาชิดลงบนริมฝีปากและอ้าปากเพื่อกัดมัน เม็ดยาคงจะเปราะมาก ครึ่งหนึ่งของมันอยู่ในปากของเทพแห่งขุนเขาไปแล้ว โดยทั่วไปแล้วด้านข้างทั้งสองจะเหลือเพียงรอยกดลงเป็นร่องตื้น ๆ และน้ำลายชื้นบางส่วน

“มาเถอะ อ้าปากหน่อย ข้าจะป้อนให้เจ้าเอง” เทพแห่งขุนเขาป้อนให้ฉันอย่างเอ็นดู แต่ฉันมองดูเม็ดยาสีดำ ๆ และคราบเปียก ๆ ที่อยู่บนนั้น ในใจก็คิดไปว่าทำไมเทพแห่งภูเขาต้องทำอะไรที่สะอิดสะเอียดแบบนี้ ต่อให้ฉันเต็มใจจะกินเม็ดกัญชานี่ แต่ฉันก็ไม่อยากกินน้ำลายของเขานะ

ถึงจะไม่อยากกินเม็ดกัญชาเม็ดนี้สักแค่ไหน แต่หลิวหลงถิงก็ต้องการให้ฉันมอบมันให้เทพเจ้าแห่งขุนเขากิน ฉันเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งเท่านั้น ฉันกลัวว่าถ้าฉันกินเข้าไปก็อาจจะตายได้ และขอเพียงแค่เทพแห่งขุนเขาสลบไป ก็ถือว่าฉันทำสำเร็จแล้ว

แต่ฉันเฝ้ามองดูเทพเจ้าแห่งขุนเขามาเป็นเวลานานแล้ว เทพแห่งขุนเขายังคงถือเม็ดกัญชานั้นยื่นให้ฉันกิน ฉันเริ่มรู้สึกกังวลมากจนเริ่มสงสัยหลิวหลงถิงแล้วว่าเขาคงจะไม่ได้เอาเม็ดยาปลอม ๆ มาหลอกฉันหรอกนะ ฉันถูกเทพแห่งขุนเขาบังคับจนไม่มีทางสู้แล้ว ดังนั้นจึงอ้าปากกลืนยาเม็ดอีกครึ่งหนึ่งที่เขามอบให้ลงไป

หลังจากนั้นเทพแห่งขุนเขาก็หมุนตัวกลับมากดฉันลงบนเก้าอี้ ตอนแรกฉันอยากผลักเขาออกไป แต่คราวนี้เม็ดกัญชาเริ่มมีผลกับร่างกายของฉันแล้ว ข้างในร่างกายของฉันหนักอึ้งราวกับถูกโคลนทับถมจน แม้ว่าฉันต้องการขยับมันก็ขยับไม่ได้!