บทที่ 0014

นี่มันตรงกับสุภาษิตที่ว่า ขโมยไก่ไม่ได้ยังต้องเสียข้าวสารอีกกำมือชัด ๆ! แล้วเมื่อไหร่เจ้าบ้าหลิวหลงถิงจะขึ้นมาช่วยฉันสักทีล่ะ!

ฉันแผดเสียงอยู่ในใจ เมื่อเห็นว่าเทพแห่งขุนเขากำลังจะถลกกระโปรงฉันขึ้น ขณะนั้นเองจู่ ๆ ก็มีลมพัดกลิ่นสาปงูเข้ามาปกคลุมทั่วทั้งวิหาร งูขาวตัวใหญ่แข็งแกร่งเลื้อยเข้ามาจากประตูทางเข้าวัด จนมาถึงที่หน้าของฉัน หัวงูขนาดใหญ่ยกขึ้นและฉกเข้าที่หลังของเทพเจ้าแห่งภูเขาอย่างรุนแรง พลันเลือดสีเข้มก็ไหลหล้นสาดกระเซ็นจนเต็มไปทั้งตัวงู ดูเหมือนในตอนนี้เทพแห่งขุนเขาจะมีปฏิกิริยาตอบโต้อย่างเต็มแรง เขาหันหน้าไปมองงูสีขาวที่อยู่ด้านหลัง แต่กลับถูกงูค้าบโยนร่างไปกระแทกเสาวิหาร และร่วงลงมาอย่างสิ้นหวัง

ครั้งนี้ฉันอยากจะกระโดดขึ้นเก้าอี้แล้วบอกหลิวหลงถิงว่าทำได้ดีมากเลย อย่าให้อ่อนข้อให้เทพเจ้าชั่วร้ายที่ไร้ยางอายแบบนี้เด็ดขาด! แต่ตอนนี้ฉันกินยาเม็ดนั้นเข้าไปแล้ว จึงไม่สามารถขยับร่างกายได้ และทำได้เพียงมองตาปริบ ๆ ไปที่งูขาวตัวใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ

หลิวหลงถิงเหลือบมองมาที่ฉันซึ่งกำลังเอนตัวพิงอยู่บนเก้าอี้ เขากวาดหางมาม้วนพันล้อมรอบเก้าอี้แล้วเหวี่ยงมันไปข้างหลังทันที ก่อนจะวางฉันลงให้ห่างจากพวกเขาประมาณเจ็ดแปดเมตร

หลังจากที่เทพเจ้าแห่งภูเขาถูกหลิวหลงถิงโยนลงพื้นโดย เขาก็รีบลอยขึ้นมาจากพื้นอีกครั้งอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้สนใจบาดแผลที่แผ่นหลังเลย ใบหน้าหล่อนั่นมืดหม่นราวกับว่ากำลังโกรธมาก ผมยาวแผ่สยายออกมาตามความโกรธของเขา พลันตะโกนออกมาแล้วพุ่งตัวตรงไปทางหลิวหลงถิง “ผู้น้อยนิรนามมาจากที่ใด ถึงได้กล้าทำลายงานมงคลของข้า!”

“ถ้างั้นเจ้าก็ลองมองให้ละเอียดดูว่าเจ้ารู้จักข้าหรือไม่” ในเวลานี้หลิวหลงถิงเปลี่ยนร่างเป็นคน เขามีผิวที่ขาวสะอาดและละเอียดอ่อน พร้อมสีหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์

ฉันมองไปที่ดวงตาของหลิวหลงถิงที่ยังดูสงบไม่ไหวติง ฉันรู้สึกกังวลเล็กน้อย แม้ว่าเทพแห่งขุนเขาองค์นี้จะไม่เหลือความศรัทธาจากชาวบ้านแล้ว แต่เขาก็มีการบำเพ็ญเพียรมามากกว่าสองพันปี หลิวหลงถิงที่พึ่งบำเพ็ญเพียรได้เพียงไม่กี่ร้อยปี เขาจะเอาชนะเทพแห่งขุนเขาได้อย่างไร?

ฉันอยากจะบอกหลิวหลงถิงให้ระวังเทพเจ้าแห่งขุนเขา แต่ฉันก็ส่งเสียงออกไปไม่ได้ ฉันได้แต่เสียใจที่ตกลงกับย่าหลี่โดยที่ไม่ถามถึงสถานการณ์ให้ชัดเจนเสียก่อน แล้วตามมาที่นี่ราวคนใจง่าย

เมื่อเทพแห่งขุนเขาได้ยินน้ำเสียงของหลิวหลงถิง ก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่สบายใจ แต่เขาก็ยกคางขึ้นและกวาดสายมองที่หลิวหลงถิง แค่ชำเลืองมองนิดเดียว สีหน้าของเทพแห่งขุนเขาก็ปรากฏอาการร้อนร้นเล็กน้อย แต่เขาก็รีบสงบลงอย่างรวดเร็ว “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นคนของตระกูลหลิว แล้วข้าจะต้องกลัวเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

“แน่นอนว่าเจ้าไม่ได้กลัวข้า แต่เจ้าก็ไม่กล้าแตะต้องข้าแม้แต่นิดเช่นกัน”

“ไม่กล้าแตะต้อง? พูดจาดูถูกกันเกินไป เจ้าอยู่ที่นี่คนเดียว ครอบครัวของเจ้าจะมีอิทธิพลสักแค่ไหน? และจักรพรรดิก็อยู่ไกลเกินกว่าจะดูเจ้าได้มิใช่หรือ? เจ้าทำลายงานของข้า วันนี้เจ้ากับข้าจะต้องได้เห็นดีกัน!”

คำพูดของเทพแห่งขุนเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นแล้ว แต่สายตาของหลิวหลงถิงยังคงจ้องมองไปที่เทพแห่งขุนเขาโดยไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย “งั้นเจ้าจะลองดูไหมล่ะ?”

เดิมทีเทพแห่งขุนเขามีพลังแข็งแกร่งมาก เขาเคยอยู่ในต่ำแหน่งที่เป็นฝ่ายเริ่มรุกก่อน แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปแล้ว กลายเป็นว่าเทพแห่งขุนเขาเป็นฝ่ายรับไปเสียแล้ว เมื่อเห็นใบหน้าที่ไร้ความกลัวของหลิวหลงถิง เทพแห่งขุนเขาก็ยิ่งเพิ่มความโกรธเข้าไปอีก เขายกมือทั้งสองข้างขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย ท่าทางของเขาดูเหมือนกำลังจะรวบรวมกำลังภายใน ทว่าหลิวหลงถิงกลับไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง มีเพียงเสียง “งึมงำ ๆ…” ออกมาจากปากของเขา

ไม่รู้ว่าเขาส่งเสียงนี้ออกมาได้ยังไง มันไม่เหมือนเสียงผิวปาก และก็ไม่เหมือนเสียงที่ใช้จมูกส่งออกมา เสียงนั้นเป็นเสียงสั้นบ้างและยาวบ้าง มันดูไม่เหมือนกำลังเป่าเพลงอะไรเลย แต่กลับเหมือนกำลังควบคุมอะไรสักอย่างอยู่

ที่แท้หลังจากที่หลิวหลงถิงส่งเสียงนั่นออกมา ก็มีบางอย่างในท้องของฉันคลานไปคลานมาไม่หยุด แต่มันไม่เจ็บเลยสักนิด แต่เทพแห่งขุนเขานั้นต่างจากฉัน ฉันเห็นเส้นสายสีดำบางอย่าง คล้ายกับงูตัวเล็ก ๆ ที่ฉันเห็นในจอแสดงผลอัลตราซาวนด์วันนั้น ผุดออกมาจากร่างกาย ดวงตาและใบหน้าของเทพเจ้าแห่งขุนเขาอย่างรวดเร็ว พวกมันฉีกกัดเนื้อของเขาอย่างบ้าคลั่ง จนเลือดเป็นสายกระเด็นถูกเสื้อผ้าที่สะอาดสะอ้านของหลิวหลงถิง...

หลิวหลงถิงก็ไม่ยอมหลบ แต่กลับมองตรงไปยังเทพแห่งขุนเขาที่ค่อย ๆ ถูกแทะกิน ใบหน้าของเขาไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เลยแม้แต่นิด ในทีแรกเทพแห่งขุนเขายังพอที่จะสามารถต้านทานได้อยู่บ้าง แต่สุดท้ายก็คาดไม่ถึงว่าเขาแทบไม่เหลือแรงจะต่อสู้กับมัน พลันทรุดตัวลงที่เสาด้านหลัง ใบหน้าเปื้อนเลือดนั่นหันมาหาฉันและจ้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ…

เมื่อมองดูเทพแห่งขุนเขาที่ค่อย ๆ ถูกงูตัวเล็กเหล่านั้นกลืนกินไปจนเหลือแต่โครงกระดูก ฉันไม่รู้ว่านี่มันเป็นภาพลวงตาของตัวเองหรือเปล่า แต่ฉันรู้สึกว่าสายตาของเทพเจ้าแห่งขุนเขาที่มองมาก่อนหน้านั้นเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกจนทะลุทะลวงเข้ามาในร่างกายของฉันได้เลย