Share

บทที่ 52

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ได้ลุกออกจากที่นั่งไปเช่นกัน

"พ่อคะ" ถังรั่วเวยต้องการตามไป

“รั่วเวย ไม่ต้องไปสนใจไม้หัวแข็งอย่างพ่อของเธอ” เหอหลานคว้าเธอไว้แล้วเยาะเย้ย “ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมพ่อของเธอถึงใจดีกับคนบ้านนอกขนาดนั้น ทำเหมือนกับเป็นลูกชายแท้ๆของเขาเอง”

"โอเค โอเค กินข้าวกันเถอะ"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทุกคนก็นั่งลงและเริ่มกินทันที

หวังซวี่เปิดขวดเหล้าบรรณาการโบราณอายุ 79 ปีอย่างกระตือรือร้นมูลค่าหลายล้านบาท แล้วเทใส่แก้วทุกคนทีละคน: "มา มา มา ทุกคน ลองชิมดูว่าไวน์มูลค่าหลายล้านบาทนี้มันจะมีรสชาติเป็นยังไง"

แม้แต่เหอหลานที่ไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์เลยก็ดื่มไป 2 แก้ว และพูดอย่างมึนเมาว่า "เสี่ยวหวาง ป้าเหอได้สัมผัสกับบุญบารมีของเธอ ได้ดื่มเหล้าดีๆ ในวันนี้เลยนะเนี่ย"

“ใช่แล้ว นายน้อยหวัง เหล้าขาวแก้วนี้ นี้เพียงพอสำหรับฉันที่จะอวดกับเพื่อน ๆได้ ตลอดทั้งปีแล้ว” กัวรุ่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

หวังซวี่ฟังคำชมของทุกคน และรู้สึกมีความสุขทั้งกายและใจ ตัวลอย

“นายน้อยหวัง ไอ้คนบ้านนอกแซ่ฉู่บอกว่าพวกเราจะต้องเสียใจ ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันแทบอยากจะหัวเราะจริงๆ” เฉินย่าพูดอย่างดูถูก

“มันคิดว่ามันเป็นใครและกล
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status