บทที่ 708

มีคนตบหน้าตัวเองด้วยฝามือ

ชายร่างกำยำไม่เชื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้า และตบหน้าตัวเองให้ตื่น

ความเจ็บปวดบนใบหน้าบ่งบอกชัดเจนว่า ไม่ได้กำลังฝันไป

ขณะที่ฉู่เฉินวางบาร์เบลลงแล้วเดินไป

ชายร่างกำยำก็ถอยหลังกลับไป

“นายต้องขอโทษเดี๋ยวนี้!” ฉู่เฉินพูดเบา ๆ

“ขะ... ขอโทษ ฉันเข้าใจนายผิดไป” ชายร่างกำยำรู้ดีว่า ถ้าไม่ขอโทษ คนที่แข็งแกร่งคนนั้น แค่ปล่อยหมัดออกมาส่งๆ เขาอาจจะตายหรือได้รับบาดเจ็บสาหัดก็ได้

ก่อนหน้านี้ เขาเคยคิดที่จะสั่งสอนบทเรียนให้กับคนคนนี้ แต่ตอนนี้รู้ว่าความคิดนั้นโง่เขลาเพียงใด

ฉู่เฉินเห็นว่าชายร่างกำยำได้ขอโทษแล้ว ก็เลยไม่ได้บีบคั้นไปกว่านี้ ยังไงซะที่นี่ยังคงเป็นร้านเฉินเฟยอวิ๋น ฉู่เฉินเดินจากทุกคนไปและเดินออกไปจากที่นี่

เมื่อเดินไปตามถนน บางครั้งมีคนมองมาที่เขา และฉู่เฉินก็ตระหนักว่านี่ตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว และเขาก็สวมเสื้อแขนสั้นและกางเกงขาสั้นมาตลอด ไม่เพียงแต่เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเสื้อผ้าที่เก็บไว้ในจี้มังกรหยกด้วย

คงถึงเวลาไปห้างสรรพสินค้าเพื่อช็อปปิ้งแล้วสินะ

โบกแท็กซี่มาหนึ่งคัน หลังจากนั้นไม่นาน แท็กซี่ก็พาฉู่เฉินไปยังห้างสรรพสินค้า