บทที่ 95

ในห้องลับใต้ดินของตระกูลฉี

หนิงชิงเสว่ได้ตื่นขึ้นมาอย่างเงียบๆ จากอาการโคม่าของเธอ

หลังจากที่รู้ว่ามือและเท้าได้ถูกมัดเอาไว้ เธอก็ได้กรีดร้องออกมาโดยสัญชาตญาณ แต่เนื่องจากมีเทปกาวที่ปิดปากเอาไว้ จึงไม่สามารถส่งเสียงใดๆออกมาได้

ลักพาตัว!

ในขณะนั้น ความคิดนี้ก็แว้บขึ้นมาในหัวของหนิงชิงเสว่

เธอรีบจัดแจงความคิดของเธออย่างรวดเร็ว และความคิดของเธอก็ยิ่งชัดเจนขึ้นในทันที

ตระกูลฉีจับฉันมา!

ไม่เพียงเท่านั้น ฉันเกรงว่าแม้แต่อุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดขึ้นก็มาจากคนในตระกูลได้จัดเตรียมเอาไว้

ตระกูลฉีต้องการจะทำอะไรกันแน่?

เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากและอดไม่ได้ที่จะดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่มันก็ไร้ประโยชน์

ขณะที่เธอกำลังจมอยู่ในความสิ้นหวังนั้น เธอก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง

เธอพยายามที่จะหันไปมอง

เห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบโรงพยาบาล ดูท่าทางแล้วไม่ค่อยเรียบร้อยพรุงพรัง อุ้มตุ๊กตาสกปรกๆเอาไว้ในอ้อมแขน ซุกตัวอยู่ตรงมุมห้อง บ่นพึมพำกับตัวเอง และมีน้ำลายไหลลงมาที่ริมฝีปากเป็นครั้งคราว

“ฮิฮิ เสี่ยวสือโถวเป็นเด็กดี ป้าหลานจะพาไปหาหมอเองนะ ไม่ต้องกลัวโดนฉีดยานะคะ…”

“เสี่ยวสือโถว หิวไ