บทที่ 14

เจียงหยุนลั่ว สูดหายใจเข้าอย่างลึก และทนไม่ไหวอีกต่อไป

" ครานี้เจ้าหญิงคนนี้จะต้องเป็นคนขับรถม้าแทนข้า! หากมองในแง่ของสถานะ ข้าตำแหน่งสูงกว่าเจ้าหนึ่งระดับ หลิงเฟิงซั่ว! ต่าหน้าการต่อสู้ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้!หรือว่า..."

ทันใดนั้นนางก็ยกมุมปากขึ้นและโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างกะทันหันโดยเอนไปทางหลิงเฟิงซั่ว!

“ท่านอ๋องทรงเห็นว่าการเดินทัพและการต่อสู้ควรทำด้วยจิตสำนึกที่ชัดเจน มีกระหม่อมอยู่เคียงข้างพระองค์พระองค์ก็อดไม่ได้ที่จะมองกระหม่อม ดังนั้นจึง...”

เจียงหยุนลั่วจงใจร่างเสียงของนางให้ยาวขึ้น ด้วยสายตาที่แคบลงซึ่งหมายความว่า"ไม่จำเป็นต้องอธิบาย ข้าเข้าใจ"

นางมั่นใจว่าเมื่อหลิงเฟิงซั่วได้ยินสิ่งนี้ คงจะไม่อยากพูดอะไรกับนางอีก!

ที่แท้!

หลิงเฟิงซั่วหลบทันทีและตีตัวออกห่าง!

แต่ยังคงได้กลิ่นหอมอันละเอียดอ่อนอยู่

มันคือกลิ่นตัวของเจียงหยุนลั่ว

ทันใดนั้นเขาก็เลียริมฝีปาก กัดฟันแน่:"เจ้าเล่นพอรึยังกองทัพไม่ใช่ที่สำหรับยั่วยวนผู้ชาย!"

“ข้ายั่วยวนงั้นรึ?”

เจียงหยุนลั่วหลุดหัวเราะเสียงเบาๆออกมา

พูดคุยอย่างใกล้ชิดกับพระสวามีของตนเองในตอนกลางวันแสกๆเรียกว่าการยั่วยวนงั้นรึ?

"หรือจะไม่ใช่?"

หลิงเฟิงซั่วเห็นว่านางไม่สู้ดี และสีหน้าก็จริงจังมากขึ้นเรื่อยๆ

"ท่านรู้ชัดว่าท่านไม่ได้ถูกคาดหวังให้ออกไปรบเพื่อฆ่าศัตรูแต่ท่านก็ตั้งใจแต่งตัวแบบนี้ อีกทั้งยังเดินนำหน้ากองทัพอีก! ท่านกำลังใช้ข้ออ้างที่ฟังดูสูงส่งของการขับรถม้าแทน แต่จริงๆ แล้วอยากเป็นที่สนใจของผู้คนก็เท่านั้น ! เจียงหยุนลั่ว! นี่ไม่ใช่จุดประสงค์ของท่านเหรอ ! "

"จุดประสงค์......"

เจียงหยุนลั่วหัวเราะเยาะออกมา นับได้ว่ารู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร

นางไม่ใช่ว่าไม่ได้สังเกตการจ้องมองของเหล้ากองทัพเหล่านั้น

นางแค่ไม่สนใจก็เท่านั้น

ไม่คาดคิดเลยว่าในสายตาของใครบางคน มันจะมีเจตนาแอบแฝงอยู่!

หลิงเฟิงซั่วเกลียดนางมากกว่าที่นางคิดเสียอีก!

“ให้ตาไปอยู่ที่คนอื่นข้าจะทำได้เยี่ยงไรกัน”

สีหน้าของนางเย็นชาลง และมุมปากของนางยิ้มเยาะเย้ยอยู่ตลอด

"ตามตรรกะของท่านแล้ว ที่คนอื่นมองข้าเพราะข้าจงใจยั่วยวน งั้นถ้าหากใครทำเงินหายข้างถนน ก็คงต้องโทษคนที่มีเงินสินะเจ้าคะ เพราะมีมากเกินไปจนดึงดูดความสนใจของโจรยังไงล่ะ? และตอนนี้ชาวอี้เฉิงที่ติดอยู่ในเมืองพวกเขาต้องโทษตัวเองสินะ เพราะไม่มีกำลังปกป้องตัวเอง แถมยังต้องรบกวนท่านเพื่อเข้าช่วยเหลืออีก?”

"เจียง หยุนหลัว!!!"

เมื่อได้ยินเธอพูดถึงอี้เฉิง หลิงเฟิงซั่วก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั่วทั้งร่างกายของเขา!

การเดินทางของกองทัพมีไว้เพื่อช่วยเหลือเมืองอี้เฉิงที่ซีฉียึดครองยังไงล่ะ

เป็นเวลากว่าร้อยปีแล้วที่สงครามระหว่างตงไหลและซีฉีเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

ครั้งนี้ซีฉีระหว่างกลับมายังปักกิ่งเขาก็ยังคงเคลื่อนไหวต่อไปและใช้ประโยชน์จากสถานการณ์เพื่อยึดเมืองตงไหลซึ่งอยู่ใกล้ชายแดนซีฉีของอี้เฉิงที่เป็นของเขา!

ตอนนี้ผู้คนทั้งหมดติดอยู่ในเมืองและถูกจับเป็นตัวประกัน

เจียง หยุนลั่ว กล้าดียังไงเอาเรื่องแบบนี้มาเปรียบเทียบ!

เธอสมควรได้รับมันไหม? !

“ข้าพูดผิดตรงไหน?”

ดวงตาของ เจียง หยุนลั่วมืดลง และนางคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา พูดเตือนไปว่า:"อย่าลืม ที่ข้ายอมขับรถม้าให้ ก็เพื่อความปลอดภัยของใคร!"

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ควรรู้ว่าข้าสามารถพาเจ้าออกไปได้ และก็สามารถทำให้เจ้ากลับออกกมาไม่ได้เช่นกัน!”

มุมปากของหลิงเฟิงซั่วก็ยกขึ้นโค้งงอและดูเย็นชา

“การเดินทางอั้นแสนยาวนานองค์หญิงหยุนลั่วไม่ปฏิบัติตามกฎและออกนอกลู่นอกทาง น่าเสียดายที่เธอติดเชื้อไวรัส ล่มป่วยกระทันและสิ้นพระชนม์ระหว่างทาง เจ้าคิดว่า...จักรพรรดิจะเชื่อหรือไม่”

นี่คือภัยคุกคามของชื้อกั่วกั่ว!

หากเจียงหยุนลั่วไม่เชื่อฟัง มีอยู่ทางเดียวคือนางต้องตายเท่านั้น!

หลิงเฟิงซั่วเหลือบมองนางเป็นครั้งสุดท้ายแล้วหันกลับมา

ข้าไม่คิดเลยว่า——

“ท่านคิดว่าองค์หญิงคนนี้ติดตามท่านมาอย่างนั้นรึ?”

เสียงปากแข็งที่คุ้นเคยดังขึ้น

หลิงเฟิงซั่วหยุดกะทันหัน

วินาที ต่อมา——

ร่างขาวผ่านไปอย่างยากลำบาก!

"องค์หญิง!"

หยานเอ๋อเห็นเจียงหยุนลั่วขี่มากลับมาจากระยะไกล และโบกมืออย่างตื่นเต้นทันที

แล้วก็ได้ยิน--

"หยุดรถ."

เจียงหยุนลั่วออกคำสั่งโดยตรงกับเป่ยเฉิน

ทั้งสองตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้

“องค์หญิง จู่ๆทรงจอดรถทำไม ท่านอ๋องบอกจะพักที่นี่หรือ?”

ใบหน้าของหยานเอ๋อเต็มไปด้วยความสับสน

กองทัพยังคงเดินทัพโดยไม่มีเจตนาที่จะหยุด

เป่ยเฉินมองไปข้างหน้าราวกับว่าเขาเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วกระซิบ:"องค์หญิง หากปราศจากคำสั่งของท่านอ๋อง เราก็ไม่สามารถหยุดได้ตามใจ หากเราถูกกองทัพทิ้งไว้ข้างหลัง... "

เขาขมวดคิ้วแน่นและบอกกับตัวเองเป็นหมื่นครั้งว่าให้อดทน

"แล้วไงล่ะ?"

เจียงหยุนลั่วหัวเราะเยาะและพูดซ้ำอีกครั้ง:"หยุด"

“องค์หญิง...”

เป่ยเฉินต้องการพูดอย่างอื่น

“อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำเป็นครั้งที่สาม!”

เจียงหยุนลั่วใช้หางตาเหลือบมอง และน้ำเสียงก็ดูดุร้ายเล็กน้อย

เป่ยเฉินหยุดชั่วคราวและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหยุดรถ เขาไม่พูดอะไรอีก มีเพียงริมฝีปากที่เม้มแน่นเท่านั้นที่เผยให้เห็นอารมณ์

เจียงหยุนหลัวจะไม่เห็นมันได้อย่างไร?

“หากคุณไม่พอใจองค์หญิงองค์นี้และต้องการติดตามหลิงเฟิงซั่วไป ก็ลงจากรถตอนนี้ ข้าจะไม่บอกท่านพ่อ”

นางมองตรงไปที่เป่ยเฉินด้วยความใจกว้าง

ตั้งแต่วินาทีแรกที่นางเห็นยามคนนี้ รู้ได้เลยว่าเขาไม่ได้มาเพื่อปกป้องนางด้วยความเต็มใจ เลยไม่อยากจะเก็บไว้!

เป็นเวลานาน--

“คนขององค์ชายมาที่นี่เพื่อปกป้ององค์หญิงตามคำสั่ง”

เป่ยเฉินตอบด้วยสีหน้าตรง

แม้ว่าเมื่อกี่รู้สึกสั่นไหวไปชั่วครู่

แต่เขาได้รับคำสั่งแล้ว ให้ติดตามองค์หญิง!

“ยังไม่ไปเหรอ?”

เจียงหยุนลั่วไม่มีอารมณ์ที่จะเสียเวลากับเขา ดังนั้นนางจึงพูดว่า:"ถ้าเจ้าอยู่ ไม่ว่าข้าจะพูดอะไรในอนาคต เจ้าก็อย่าพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!"

เธอมองออกไปและถามว่า:"หยานเอ๋อแผนที่ที่ข้าขอให้เจ้านำมาอยู่ที่ไหน"

“ข้าน้อยจะไปหาเขาเดี๋ยวนี้!”

หยานเอ๋อเป็นคนที่เชื่อฟังมากที่สุด หันหลังกลับทันทีและขึ้นรถม้าและหยิบสิ่งที่นางต้องการออกมา

เจียงหยุนลั่วรับมันมาและเปิดมัน

ก่อนออกมานางได้ศึกษาเส้นทางของการเดินทางครั้งนี้แล้ว

กองทัพมีขนาดใหญ่เกินไป ดังนั้นเส้นทางที่พวกเขาสามารถเลือกได้จึงมีจำกัด

ตอนนี้มีเพียงสามคนเท่านั้น จึงมีทางเลือกมากขึ้น

"ได้เรื่อง"

เจียงหยุนลั่วพอจะมีความคิดอยู่ในใจแล้วและเงยหน้าขึ้นมองไปข้างหน้า

“ข้างหน้าจะมีทางแยกอยู่ไม่ไกลเราจะเลี้ยวไปทางนั้น”

"ขอรับ......"

หยานเอ๋อขานกลับ

เป่ยเฉินไม่พูดอะไร ดึงบังเหียนม้าอย่างเงียบ ๆ และติดตามกองทัพอีกครั้ง

พวกเขาหยุดมาระยะหนึ่งแล้วและได้เว้นระยะห่างระหว่างกองทัพด้านหน้าประมาณนึง

หลิงเฟิงซั่วมุ่งไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามอง ราวกับว่าเขาไม่สนใจเลยจริงๆ

ม่อหยิงที่ติดตามความปลอดภัยด้านหลัง

เมื่อเห็นว่าทั้งสามตามมาทันในที่สุด ก็รายงานด้วยเสียงต่ำทันที:"ท่านอ๋อง องค์หญิงหยุนลั่ว และคนอื่น ๆ กำลังติดตามมาขอรับ"

"หึ"

หลิงเฟิงซั่วตะคอกอย่างเย็นชา ดูถูกและเหยียดหยาม

เจียงหยุนลั่ว ขยะชิ้นนั้น เป็นแค่คนพูดจาแข็งกร้าว!

คิดว่ามันจะเกลี้ยกล่อมให้นางเดินต่อไปไม่ไหวเสียอีก

ฝันไปเถอะ!

ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องฟังเขาคำสั่งเขา!

หลิงเฟิงซั่วที่กำลังคิด——

จากนั้นก็ได้ยินม่อหยิงพูดด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง:"ท่านอ๋อง! รถม้าขององค์หญิงหยุนลั่วได้เลี้ยวโค้งไปแล้ว!"

"อะไรนะ?"

หลิงเฟิงซั่วหยุดท่าเหยียนทันที และหันศีรษะโดยไม่รู้ตัว!

แน่นอนว่าเมื่อเห็นรถม้าที่คุ้นเคยวิ่งไปอีกเส้นทางจากระยะไกล!

“กองทัพรีบตามไป…”

“ไม่ต้องสนใจนาง!”

หลิงเฟิงซั่วหยุดตะโกนทันที ใบหน้าของเขาไร้ความรู้สึก แต่สายบังเหียนในมือของเขากลับรัดแน่นจนฝ่ามือของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาว

ในเมื่อผู้หญิงโง่คนนั้นไม่กลัวความตายก็ปล่อยนางไว้ตามลำพัง!

ไม่ประสบอุบัติเหตุก็มีชีวิตอยู่แหละ!

“ท่านอ๋อง! ! !”

ม่อหยิงต้องการเกลี้ยกล่อมเขาอีกครั้ง

หลิงเฟิงซั่วถอนสายตาออกไปแล้ว จ้องมองเขาอย่างเย็นชา และทิ้งคำพูดสุดท้ายมาว่า

“หากเจ้าไปตามนางมา ก็ไม่ต้องกลับมาอีก!!!”