“ท่านพี่ซั่ว ท่านก็ควรกลับไปพักผ่อนโดยเร็วเถิด”"อืม" หลิงเฟิงซั่วตอบกลับโดยไม่ได้มองกลับไปที่เธอ แต่เขากลับมีสีหน้าเคร่งขรึมมากขึ้น ภายในใจของหลิวหนิงซวงก็มีความรู้สึกจงเกลียดจงชังผุดขึ้นมาในทันทีท่านพี่ซั่วให้ความสนใจกับเจียงหยุนลั่วมากเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?เมื่อสักครู่นี้ เขาสะบัดตัวข้าออกแล้วไปจับมือของเจียงหยุนลั่ว...หึ......วันหนึ่ง ข้าจะตัดมือไร้ประโยชน์นั่นทิ้งแล้วนำไปให้สุนัขกินซะ!ไม่สิไม่ว่าจะเป็นที่ที่ใดที่ท่านพี่ซั่วสัมผัสทั้งหมดจะต้องถูกทำลาย!วันถัดมา—เป่ยเฉินที่ไม่ได้กลับมาทั้งคืนก็ปรากฏตัวขึ้นในที่สุด หลังจากได้ยิน เจียงหยุนลั่วก็รีบชำระกายและเรียกเขาเข้ามา จากนั้นเธอก็เห็นชายหนุ่มแต่งตัวดีและเรียบร้อยในชุดขาวเดินตามหลังเขาไป ใบหน้าหล่อเหลาราวกับมงกุฎหยก ริมฝีปากสีแดงและฟันสีขาว นอกจากนี้ดวงตาฟีนิกซ์สีแดงเฉี่ยวคมนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน แค่ยืนอยู่ที่นั่นก็ทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนกำลังสูดลมหายใจของสายลมในฤดูใบไม้ผลิเข้าไป“ยินดีที่ได้พบท่าน องค์หญิงหยุนลั่ว” อีกฝ่ายก้าวไปข้างหน้าและโค้งคำนับเล็กน้อยแต่ไม่ได้คุกเข่าลง ใบหน้าของเขาไ
"ที่นี่...ข้าต้องการ..." เสียงของเธอเบาและไม่ต่อเนื่อง ดูเหมือนว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่วินาทีต่อมา——เสียงของผู้ชายดังมาจากภายในที่พำนักของเธอจริงๆ!“ข้าเข้าใจสิ่งที่ท่านหมายถึง...” เสียงนั้นอ่อนโยนราวกับหยก และเพียงแค่ได้ยิน ภาพของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาก็ปรากฎขึ้นมาในหัวของเขาในทันที การแสดงออกของหลิงเฟิงซั่วเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาเม้มริมฝีปากแน่นขึ้นทันทีและก้าวไปด้านข้างตามที่เขาคาดไว้ เขามองเจียงหยุนลั่วผ่านช่องว่างและเห็นเธอนั่งอยู่กับชายในชุดขาว! พวกเขาทั้งสองกำลังมองดูบางสิ่งบางอย่างอยู่ด้วยกัน และดูเหมือนว่าปลายนิ้วบนโต๊ะจะอยู่ใกล้กัน!เจียง! หยุน! ลั่ว!เธอออกมาได้เพียงแค่ครึ่งเดือนเท่านั้น นี่เธอกระหายมากเพียงนี้เชียวหรือ!เธอนำผู้ชายไร้ศีลธรรมผู้นี้เข้ามายังค่ายทหารงั้นหรือ?เธอนี่ช่างสำส่อนเสียจริง! นิสัยเช่นนี้ ต่อให้ตายก็ยากที่จะเปลี่ยน!ดวงตาของหลิงเฟิงซั่วดุดันขึ้นมา และความหงุดหงิดที่ก็ผุดขึ้นมาอีกครั้งในใจของเขาในตอนนั้นเอง—“งั้นก็ทำตามที่เจ้าว่าแล้วกัน!” น้ำเสียงของเจียงหยุนลั่วฟังดูตื่นเต้นมาก และเธอก็กล่าวมันด้วยรอยยิ้มอันเปี่ยมล้นว
“วิธีกระไร?” หลิงเฟิงซั่วไม่แปลกใจมากนัก เขายังคงมีความคาดหวังเล็กๆน้อยๆอยู่ในใจสำหรับสิ่งที่เธอจะกล่าวต่อไป เจียงหยุนลั่วโยนภาพวาดในมือของเธอให้เขา หลิงเฟิงซั่วรับมันไว้ เขาเปิดมันออกแล้วมองดู ดวงตาของเขาอดไม่ได้ที่จะแสดงความประหลาดใจ!“นี่คือ... ดินปืน?” เขาพึมพำ รูปภาพที่วาดบนภาพวาดของเจียงหยุนลั่วนั้นยากที่จะนึกถึงดินปืนได้จริงๆ เขาเข้าใจหลังจากอ่านคำแนะนำด้านข้าง"ประมาณนั้น" เจียงหยุนลั่วพยักหน้าและอธิบายว่า "แต่มันมีพลังมากกว่าดินปืนมาก เจ้าสามารถเรียกสิ่งนี้ว่า...วัตถุระเบิด ยา หรือถุงก็ได้" หลังจากอยู่ที่นี่มานาน เธอได้พบว่า นอกเหนือจากอาวุธเย็นแล้ว ไม่มีอาวุธทำลายล้างสูงในโลกนี้ แม้ว่าจะมีดินปืน แต่ส่วนใหญ่ก็ใช้ทำดอกไม้ไฟมันช่างสิ้นเปลืองเสียจริง“เจ้าต้องการที่จะระเบิดค่ายทหารซีฉีงั้นหรือ?” หลิงเฟิงซั่วขมวดคิ้ว พลางมองดูวัตถุที่ดูเหมือนพัสดุจริงๆ และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยในใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดที่จะสร้างดินปืนให้เป็นอาวุธที่ร้ายแรงกว่านั้น อย่างไรก็ตาม เป็นเพราะวัสดุและสัดส่วนเป็นปัญหาที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขมาโดยตลอด และทุกครั้งที่ประดิษฐ์ออก
เจียงหยุนลั่วโยนแผ่นกระดาษออกไป "ข้ามีความมั่นใจอย่างยิ่งในแผนของข้า หากเจ้ายังคงกังวล ข้าได้ลงนามในคำสั่งทหารแล้ว เจ้าเพียงแค่ต้องประทับตราเท่านั้น! หากการดำเนินการล้มเหลว ข้าจะให้เจ้าทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการ !" หลังจากทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้ เธอก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองจากนั้นก็ตรงไปหาลู่ถิง“องค์หญิงอยากยืมกำลังคนหรือ?”“ได้ ข้าจะไปกับองค์หญิงเอง!” ร่างกายส่วนใหญ่ของลู่ถิงได้ฟื้นตัวแล้ว และเขาก็รับปากโดยไม่แม้แต่จะถามอะไรด้วยซ้ำ! ขณะที่เขากล่าว เขาก็รีบร้อนที่จะลุกจากเตียง"ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน" เจียงหยุนลั่วรีบยื่นมือออกไปเพื่อหยุดเขา "เจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังไม่หายดีนัก ดังนั้นเจ้าควรอยู่ที่นี่และพักผ่อนเถิด ข้าต้องการคนไม่มากนัก ข้าต้องการประมาณห้าสิบคน แต่..."เธอเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อ "เพียงแต่ข้าไม่สามารถรับประกันได้ว่าคนห้าสิบคนนี้จะมีชีวิตกลับมาได้" เจียงหยุนลั่วอธิบายแผนของเธอโดยย่อ ลู่ถิงมีท่าทีประหลาดใจในตอนแรก จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นท่าทีที่ดูเคร่งขรึม“ข้าเข้าใจความหมายขององค์หญิง เพียงแต่ต้อง...”"ใช่" เจียงหยุนลั่วรู้ว่าเขาต้องการพูดอะไรต่อ“
สองวันต่อมา ในตอนพลบค่ำ—เจียงหยุนลั่วพาเป่ยเฉินและทหารชั้นยอดที่ตนเลือกมาเป็นพิเศษจำนวนห้าสิบนายมาเตรียมพร้อมเพื่อออกเดินทาง เดิมทีเธอคิดว่าเธอจะถูกหลิงเฟิงซั่วขวางเอาไว้ และเธอก็ไม่ได้คาดคิดว่าทุกอย่างจะราบรื่นตั้งแต่ที่เธอมอบคำสั่งทหารในวันนั้นดูเหมือนว่าหลิงเฟิงซั่วจะยินยอมในการกระทำของเธอ“องค์หญิง ทุกอย่างพร้อมแล้ว” เป่ยเฉินเดินเข้ามาจากด้านนอกที่พำนักด้วยสีหน้าจริงจัง"อืม" เจียงหยุนลั่วพยักหน้าและพูดขึ้นมาว่า "หยานเอ๋อ อีกประเดี๋ยวช่วยข้านำสารไปฝากหลิง ... "ยังพูดไม่จบ---จู่ๆ เป่ยเฉินก็หันกลับมา"องค์หญิง ม่อหยิง และเฮยเอี้ยนมาถึงแล้ว พวกเขาอยู่ด้านนอก""พวกเขา?"เจียงหยุนลั่วหยุดชั่วคราว โดยเธอคิดว่าหลิงเฟิงซั่วสร้างความยุ่งยากขึ้นอย่างกะทะทัน ดังนั้นเธอจึงเดินออกไปด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งขณะที่กำลังจะถาม ม่อหยิงก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า "องค์หญิง องค์ชายได้ส่งข้าและเฮยเอี้ยนมาช่วยสนับสนุนท่าน""ช่วยสนับสนุนข้า?" ครั้งนี้เจียงหยุนลั่วรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากหลิงเฟิงซั่วไม่ได้คัดค้านเกี่ยวกับแผนการของเธอหรอกหรือ? ในตอนนี้ นอกจากเขาจะไม่ขัดขวางแล้ว แต่เขายั
ไม่นาน---ทหารซีฉีที่จัดทัพอย่างเป็นระเบียบสองกองรีบออกจากค่ายทหารไปตามทิศทางของอาวุธเฟยอี้เพื่อไปจับคนบนเขา เจียงหยุนลั่วกัดฟันแน่น สายตาของเธอเห็นอาวุธเฟยอี้ซึ่งถูกยิงลงมาและทำให้ทั่วทั้งค่ายทหารซีฉีถูกปกคลุมไปด้วยควันที่หนาทึบ เธอจึงลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว“ตอนนี้แหละ!!!!”พวกเขาหลายคนล้วนสวมเสื้อผ้าที่เปลี่ยนมาไว้ก่อนแล้ว ซึ่งเป็นชุดที่เหมือนกับชุดของกองทัพซีฉีทุกประการ เฮยเอี้ยนได้ยินดังนั้นก็รีบดึงเจียงหยุนลั่วและกระโดดลงไปที่ยอดต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ!เป่ยเฉินนำกำลังคนอีกสิบกว่าคนลงจากภูเขาในอีกเส้นทางหนึ่ง ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงด้านหลังของค่ายทหารที่ตกลงกันไว้ เท่าที่เห็น ทุกที่ภายในค่ายทหารล้วนเต็มไปด้วยอาวุธเฟยอี้ที่ถูกยิงลงมากับควันหนาทึบที่มองไม่ชัด ทหารจำนวนไม่น้อยกำลังยิงโจมตีและปาดน้ำตาไปด้วยเจียงหยุนลั่วได้ให้คนของเธอทาครีมชนิดพิเศษที่เปลือกตาเอาไว้ก่อนแล้ว เมื่อเล็งเห็นโอกาสที่เหมาะสม หลายๆคนรวมกลุ่มกันและแฝงตัวเข้าไปทั้งๆแบบนั้น! ไม่มีใครสักคนสังเกตเห็นพวกเขา ระเบิดดอกไม้ไฟทั้งหมดในครั้งนี้ได้ใช้สายชนวนชนิดพิเศษของเธอฝังเอาไว้รอบๆตัวหุ่น มันสามารถเผาไหม้ได
ทันที่ที่พูดจบ ทหารซีฉีกองหนึ่งก็โผล่ออกมาจากทางด้านหลังของยุ่ยฉือเหยียนและล้อมพวกเขาเอาไว้ตรงกลาง เป่ยเฉินและเฮยเอี้ยนพร้อมกันยืนกำบังอยู่ด้านหน้าเจียงหยุนลั่วในทันที ที่ล้อมอยู่ด้านนอกสุดคือทหารสิบนายที่เจียงหยุนลั่วพามา บรรยากาศอันตึงเครียดกำลังจะปะทุออกมาในไม่ช้า เจียงหยุนลั่วไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา พลางกวาดหางตามองไปที่ยุ้งฉางโดยไม่รู้ตัว ชนวนระเบิดได้ถูกฝังไว้แล้ว แต่ ในตอนนี้เอง…“ว่าไง ตกใจกลัวจนพูดไม่ออกเลยรึ?”สีหน้าของยุ่ยฉือเหยียนนั้นดูมืดมน เขาจ้องมองทุกๆการแสดงออกของเจียงหยุนลั่วอย่างใกล้ชิด ทันใดนั้นมุมปากของเขาก็ยกขึ้น เขาเดินไปยังทิศทางของยุ้งฉางและเงยหน้าขึ้น“นำสิ่งนั้นออกมา”ในตอนที่เขามาถึง เขาได้เห็นอย่างชัดเจนว่าเจียงหยุนลั่วกำลังนั่งฝังอะไรบางอย่างอยู่ตรงนั้น!เจียงหยุนลั่วรู้สึกกระวนกระวายและตะโกนออกมาว่า “หยุดเขาไว้!” พูดจบ เธอก็ชักดาบออกมาจากเอวและพุ่งไปยังทหารซีฉีที่กำลังจะเดินออกไปเพื่อโจมตี เป่ยเฉินและเฮยเอี้ยนก็พุ่งตามเธอไปในทันที ทหารสามนายที่อยู่ด้านนอกสุดของวงล้อมถูกกำจัดในชั่วพริบตา ทำให้ทางที่พวกเขาถูกล้อมไว้เปิดออกเจียงหยุนล
สีหน้าของยุ่ยฉือเหยียนสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาหยุดการโจมตีในทันทีและมองไปทางเสียงนั้นอย่างเร่งรีบ ทันใดนั้นก็เห็นว่าฟางข้าวนั้นติดไฟไปแล้วกว่าครึ่ง รอบๆสายชนวนที่ลุกไหม้เต็มไปด้วยผงเถ้าถ่าน และมันก็หดสั้นลงเรื่อยๆ นอกจากนี้ เจียงหยุนลั่วยังโรยฟอสฟอฟัสสีขาวไว้รอบๆสายชนวนระเบิด เมื่อสักครู่นี้ เธอจงใจใช้แท่งจุดไฟโบราณเป็นเหยื่อล่อ และใช้ประกายไฟที่ติดจากปลายดาบแทน!“ไปเอาน้ำมา!!!” ยุ่ยฉือเหยียนตะโกนดังลั่นพร้อมกับโบกมีดยาวในมือ พลังของดาบทำให้คนสองคนล้มลมในทันที เจียงหยุนลั่วจึงใช้โอกาสนี้ถอยกลับไปที่ด้านหลังยุ้งฉาง เมื่อเห็นว่าสายชนวนเหลือเพียงปล้องสุดท้าย เธอจึงรีบสั่ง “ไปเร็ว!!!” เป่ยเฉินและเฮยเอี้ยนรีบหยิบโซ่ตะขอที่เตรียมไว้ออกมาอย่างรวดเร็ว เขาโยนมันไปที่กำแพงหินแล้วกระโดดไปพร้อมกับเจียงหยุนลั่วณ ตอนนี้ ความร้อนระอุได้พรั่งพรูออกมา“ตูม!!!!!” เสียงระเบิดที่ดังลั่นเกือบทำให้แก้วหูแตก แม้แต่แผ่นดินก็ยังสั่นตามไปด้วย เจียงหยุนลั่วรู้สึกได้ถึงแรงผลักจากด้านหลังอย่างรุนแรง และนั่นทำให้เธอถูกฟาดเข้ากับกำแพงหินอย่างจัง! เธอสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดอันแสบร้อ