เมื่อเรามาถึงกระท่อมริมทะเลสาบในเวลารุ่งสาง เอ็ดเวิร์ดช่วยถือถุงเสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ให้ฉัน ดูจากสัมภาระที่เขาเตรียมไว้ให้ มันเหมือนว่าเราจะใช้เวลาที่นี่อย่างน้อยเป็นอาทิตย์ ฉันพนันได้เลยว่าเขาซื้อเสื้อผ้าเผื่อให้ฉันมากมาย จนมีให้เลือกมากเกินพอ รอบคอบดีจริงๆ แต่มันก็ไม่ยากหรอกถ้าคุณมีเงิน เรามุ่งหน้าเข้าไปในกระท่อมเหมือนกับวันนั้น“หลับซักงีบมั้ย” เอ็ดเวิร์ดถาม เขาถอดเสื้อเบลเซอร์ออก ตอนนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนส์นอนอยู่บนเตียง“อืม…” ฉันลังเล“เมื่อคืนเราแทบไม่ได้นอนกันเลย มานอนพักเถอะ ไม่ต้องห่วง… 'วันหลัง' ของเรายังไม่ใช่ตอนนี้” เอ็ดเวิร์ดรู้ว่าฉันห่วงเรื่องอะไร ขณะที่ชวนฉันไปนอนในอ้อมแขนเขาที่กางรอฉันรู้สึกง่วงเหมือนกัน การตื่นขึ้นมาสำรวจคฤหาสน์กลางดึก ตามด้วยการหนีออกมาทำให้ฉันเสียพลังงานไปมาก ฉันน่าจะนอนพักบ้าง พอขึ้นเตียงเอ็ดเวิร์ดก็ดึงฉันเข้าไปกอดทันที เขาเอาตัวแนบชิดกับหลังของฉัน รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ เขาจูบที่ใบหูกับศีรษะอย่างแผ่วเบา ฉันรู้สึกผ่อนคลายมาก…บางทีฉันอาจคิดถึงเขา...นิดนึง?มันเป็นความคิดสุดท้ายก่อนที่ฉันจะหลับไปในอ้อมแขนเขา...ผมตื่นตอนรุ่งสางด้ว
"เราจะไปที่ไหน?" ฉันถามเมื่อเราก้าวออกไปข้างนอก อากาศดีมาก แสงแดดอ่อนๆ ลมเย็นๆ และทัศนียภาพอันน่าทึ่งของทะเลสาบสีฟ้าอมเขียว มันสมบูรณ์แบบมาก มันคงเป็นเหตุผลว่าทำไมเอ็ดเวิร์ดถึงตัดสินใจซื้อบ้านที่นี่“เดินเล่นริมทะเลสาบหรือนั่งชิงช้าเหมือนครั้งที่แล้วก็ได้นะ” เอ็ดเวิร์ดแนะนำด้วยรอยยิ้ม เขาจับมือฉันราวกับว่าเราเป็นคู่รักกันในเดทปกติ“ไปเดินเล่นกันค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับบีบมือใหญ่ที่กุมมือฉันไว้เราเดินไปตามริมทะเลสาบ รู้สึกถึงลมที่พัดมากระทบใบหน้าและเส้นผมของเรา มันช่วยให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายจากการถูกขังอยู่ในคฤหาสน์ นานมากแล้วที่ฉันมีความสุขกับการอยู่ข้างนอกโดยปราศจากเรื่องในใจ นี่ก็สายแล้ว คนที่คฤหาสน์คงรู้ว่าฉันหายไปแล้ว…“ไรเนอร์รู้ว่าเธออยู่กับอา” เอ็ดเวิร์ดพูดเหมือนไม่ใส่ใจอะไรเขาคงรู้ว่าเราอยู่ที่ไหนเหมือนกัน เอ็ดเวิร์ดคิดกับตัวเอง แต่ไม่จำเป็นต้องบอกเธอเรื่องนั้น“เขาโทรหาคุณเหรอ?ทุกอย่างที่บ้านเรียบร้อยดีมั้ย” ฉันถามด้วยความเป็นห่วง ในตอนนี้ไรเนอร์และลูเชียนคงโกรธและกังวลมาก“ไม่ต้องกังวล ไรเนอร์มีส่งข้อความมา อาไม่แปลกใจเลยถ้าเขารู้ อาเดาว่าเขาจะเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับจากลูเซียนจ
“กางเกงในของเธอเปียกโชก มีอะไรกันกลางแจ้งแบบนี้ทำให้เธอตื่นเต้นใช่มั้ย” เอ็ดเวิร์ดถาม รู้สึกถึงแรงกดของลิ้นของเขาที่หว่างขาของฉัน เขาต้องเลียผ่านกางเกงในของฉันแน่ๆ ถึงจะรู้สึกดี แต่ฉันอยากให้เขาเลียกลีบดอกไม้ของฉันโดยตรง“เอ็ดเวิร์ด…ไม่…มันน่าอายมาก…แบบนี้…” ฉันครวญครางด้วยเสียงที่เร้าอารมณ์เอ็ดเวิร์ดหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะใช้นิ้วดึงเป้ากางเกงชั้นในของฉันออกเพื่อเผยช่องรักที่เปียกแฉะ เอ็ดเวิร์ดต้องเห็นน้ำกามที่ล้นออกมาแน่ๆ ผนังถ้ำบีบตัวรอสัมผัสจากเขา ฉันร้องเรียกชื่อเขาเมื่อปลายลิ้นสัมผัสกับปุ่มวิเศษ เขาดูดเลียมัน หมุนลิ้นไปรอบๆ เขาทำให้ฉันคลั่งไคล้ด้วยตัณหา โพรงสวาทของฉันกระตุกจากสัมผัสของเขา“เอ็ดเวิร์ด…ได้โปรด…” ฉันร้องขอเขา ไม่แน่ใจว่าฉันอยากให้เขาหยุดหรือลุยต่อไป“บอกอาสิว่าเธอต้องการอะไร นาตาลี อามาที่นี่เพื่อให้บริการเธอ” เสียงกระซิบของเอ็ดเวิร์ดที่ดังมาจากหว่างขาของฉัน มันให้ความรู้สึกเร้าอารมณ์และทะลึ่งมาก“อ๊า…อา…อ๊า!” ฉันกรีดร้องเมื่อเขาดันสองนิ้วหนาเข้าไปในโพรงสวาท ฉันดันสะโพกขึ้นไปหามือของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า นิ้วของเขาขดขึ้นเพื่อกระแทกจุดอ่อนไหว ฉันกรีดร้องครวญคราง ถ้ามีใ
**เมื่อเช้านี้**“ไรเนอร์ นาตาลีอยู่ที่ไหน” ลูเซียนถามขณะที่เขาชำเลืองมองไรเนอร์ที่ขอบแก้วกาแฟของเขา“คุณนาตาลียังไม่ตื่นครับ” ไรเนอร์ตอบเรียบๆ"เข้าใจแล้ว คืนนี้ฉันกลับดึกเหมือนเดิมคงไม่ได้เจอเธอ บอกนาตาลีด้วยว่าฉันจะไปหาเธอพรุ่งนี้เช้า” ลูเซียนสั่งก่อนไปทำงาน“รับทราบครับ คุณลูเซียน” ไรเนอร์กล่าวพร้อมกับโค้งคำนับลูเซียนไม่มีเวลาเจอนาตาลีวันนี้ หมายความว่าผมมีเวลาจนถึงพรุ่งนี้เช้าเพื่อพาเธอกลับมาที่คฤหาสน์ ก่อนที่ลูเซียนจะรู้ว่าเธอหายไป นาตาลีไม่รับสายและเอ็ดเวิร์ดก็ไม่ตอบข้อความของผมเช่นกัน แปลว่าเขาเป็นคนพาตัวนาตาลีไป…แต่ไปที่ไหนล่ะ?ข้อดีเพียงอย่างเดียวคือถ้าเอ็ดเวิร์ดพานาตาลีไปหมายความว่าเธอยังปลอดภัยดี อย่างน้อยเธอก็ไม่ถูกลักพาตัวไปโดยคนที่ตั้งใจปองร้ายเธอ เอ็ดเวิร์ดคงมีเหตุผลสำหรับเรื่องนี้ หากผมไม่ได้รับคำอธิบายที่ดีพอ...ผมจะย้ายมานอนในห้องนาตาลีทุกคืนเพื่อป้องกันไม่ให้เธอหายตัวไปอีก…เอ็ดเวิร์ดแหงนมองท้องฟ้าอีกครั้ง ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มอมแดงเป็นสัญญาณว่าพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าใ
"เธออยู่ที่ไหน?" ไรเนอร์ตะโกนใส่หน้าเอ็ดเวิร์ด ขณะที่มืออันแข็งแกร่งคว้าคอเสื้อเอ็ดเวิร์ดและเขย่าตัวเขา“…ในป่า” เอ็ดเวิร์ดตอบอย่างใจเย็น"อะไร?!คุณทิ้งเธอไว้ที่นั่นเหรอ?” ไรเนอร์ร้องออกมาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง…**ชั่วโมงก่อนหน้า**ไรเนอร์เร่งความเร็วบนทางหลวงเพื่อออกนอกเมือง เอ็ดเวิร์ดไม่ตอบข้อความของเขา แถมยังติดต่อกับนาตาลีไม่ได้ สองคนนี้ต้องอยู่ด้วยกันแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเอ็ดเวิร์ดคงจะออกตามหานาตาลีพร้อมกับกองทัพของเขาแน่ โชคดีอยู่อย่างเดียวคือลูซียนยังคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมาถึงจุดนี้เอ็ดเวิร์ดคงบ้าไปแล้ว เขาน่าจะพานาตาลีไปยังสถานที่ในความฝันของเธอ ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เอ็ดเวิร์ดทำนั้นถูกต้องหรือไม่ เนื่องจากนาตาลีตัดสินใจว่าเธอต้องการจะจำให้ได้ ผมจึงไม่ควรขัดขวางเธอ ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ในห้องนอนของเธอ ซึ่งหมายความว่านาตาลีไปกับเอ็ดเวิร์ดด้วยความเต็มใจเพื่อค้นหาความจริงเบื้องหลังฝันร้ายของเธอพยากรณ์อากาศวันนี้คาดการณ์ว่าจะมีฝนตกหนักมากในตอนหัวค่ำ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เอ็ดเวิร์ดเลือกวันนี้เพื่อพานาตาลีไปท
ตามที่เอ็ดเวิร์ดพูด เขาสามารถหานาตาลีพบในป่าในเวลาไม่นานตามตำแหน่งที่ระบุโดยอุปกรณ์ติดตาม เขาพันผ้าขนหนูรอบตัวเธอก่อนจะยกเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง ไรเนอร์ตัดสินใจดูอย่างเงียบๆ จากสิ่งที่ชายทั้งสองเห็นดูเหมือนว่าเธอจะไม่ตกอยู่ในอันตรายแค่ตัวสั่นมาก“กลับกันเถอะ” เอ็ดเวิร์ดพูดกับไรเนอร์ ขณะที่เขาเดินกลับ เขาไม่เคยละสายตาจากนาตาลีเอ็ดเวิร์ดพานาตาลีกลับเข้าไปในกระท่อม เธอยังไม่ได้สติ เขาวางเธอลงบนเตียงอย่างระมัดระวังก่อนจะเสยผมที่เปียกน้ำออกจากใบหน้าของเธอ มือของเขาลูบไปตามลำคอของเธออย่างแผ่วเบาก่อนสัมผัสจี้รูปดาวที่เขามอบให้เธอก่อนหน้านี้ มองหาบาดแผลตามตัวทั้งแขนและขา ตัวเธอเปียกโชกไปด้วยโคลนแต่ดูเหมือนจะไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงใดๆ ชายทั้งสองจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาห่วงใย ทั้งห้องเงียบไปครู่หนึ่งขณะที่ทั้งสองคนตัดสินใจว่าจะทำยังไงต่อไปหลังจากนั้นไม่นานไรเนอร์ก็เดินไปอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน“จะพาเธอไปไหน” เอ็ดเวิร์ดถามก่อนจะมองไปในความมืดด้านนอก พายุยังไม่สงบ“ตัวเธอเปียกและสกปรก… ผมจะทำความสะอาดให้ ดูไม่ออกหรอ?” ไรเน
** เรื่องนี้ไม่มีการร่วมประเวณีระหว่างสายเลือดเดียวกัน ผู้ชายคู่รักทุกคนไม่ได้มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับนางเอก**“อ๊า! ... เอ็ดเวิร์ด อย่าค่ะ หยุด… เรา… อา… ทำอย่างนี้ไม่ได้… อืมมมม” ฉันหอบหายใจเมื่อลิ้นของคุณอาเลี้ยงทะลวงผ่านเข้ามาในช่องปาก หมุนวนกับลิ้นของฉันพลางดูดเบา ๆ ด้วยความหลงใหล“บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเวลาอยู่ที่ทำงานให้เรียกอาว่า ‘ศาสตราจารย์’ ” เขาตอบอย่างเยาะเย้ยก่อนจะรุกเร้าริมฝีปากของฉันต่อไม่ยอมหยุดร่างของฉันกระตุกเกร็งด้วยความตกใจมือกำเสื้อกาวน์แล็บสีขาวของเขาไว้แน่น พยายามผละริมฝีปากออกแต่มืออันอบอุ่นและใหญ่โตของเขาดันต้นคอฉันไว้แน่น ไม่ยอมให้ฉันผินหน้าออกจากริมฝีปากที่หิวกระหาย ลิ้นหยาบตวัดไม่ยอมหยุด“อาจะทำให้เธอมีความสุขจนลืมรสสัมผัสของลูเซียนไปเลย…” น้ำเสียงทุ้มต่ำกลั้วเสียงหัวเราะกระซิบข้างหู“คุณอา… อย่าค่ะ” ฉันครางออกมาอย่างไม่ตั้งใจรู้สึกว่าทั้งจิตใจและร่างกายเริ่มสูญเสียการควบคุมในขณะที่มือใหญ่ค่อยๆ สอดเข้าไปใต้เสื้อกาวน์ นวดคลึงทรวงอกนุ่มความเสียวซ่านพลุ่งพล่านภายในเรือนร่างเล็กจนกลายเป็นความอบอุ่น กลีบดอกไม้ชุ่มแฉะตอบสนองรสสัมผัสของเขาจนฉันเองยังประหลา
หลังจากลูเซียน โรเซนฮอล CEO ชื่อดังระดับโลกของบริษัทผลิตยาชั้นนำมีข่าวหนีการแต่งงานแบบคลุมถุงชน เขาก็ช็อกทุกคนในวงการต่อด้วยการประกาศข่าวหมั้นกับพนักงานสาวที่อายุแก่กว่าเขาหลายปี ซึ่งก็คือแม่ของฉันเองแม่เลี้ยงฉันเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมาตั้งแต่ฉันเกิด นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันดีใจมากที่ท่านได้พบคนที่ท่านรักฉันเจอลูเซียนครั้งแรกสองสามเดือนก่อนที่พวกท่านสองคนจะตกลงแต่งงานกัน ตอนนั้นฉันอายุแค่ 12 ปี แต่ก็รู้ได้ในทันทีว่าท่านเป็นคนใจดีและไว้ใจได้เขาแต่งงานกับแม่ตอนอายุเพียง 28 ปี และถึงแม้จะเป็นงานแต่งงานที่ใหญ่โตหรูหราและทั้งเจ้าบ่าว เจ้าสาวดูเหมือนเป็นคู่รักที่มีความสุขมาก แต่ฉันมารู้ทีหลังว่าครอบครัวของลูเซียนไม่ชอบภรรยาของเขาเลยแม้แต่น้อยถึงอย่างนั้นชีวิตใหม่ของครอบครัวเราก็มีความสุขดี เหมือนนิยายเลยทีเดียว เราใช้ชีวิตอยู่ในแมนชั่นหลังใหญ่ซึ่งอยู่ในอาณาเขตบ้านของครอบครัวของลูเซียน ทุกครั้งที่เขาหยุดงาน เขามักจะพาพวกเราไปท่องเที่ยวในที่ต่าง ๆชีวิตของเราเข้าขั้นเพอร์เฟค แทบไม่มีที่ติเลย อาจจะดีมากเกินไปด้วยซ้ำ แต่มันก็ดีได้ไม่นาน…“นาตาลี แม่ของหนูอยู่โรงพยาบาล เดี๋ยวฉันส่งคนขับรถไป