บทที่ 28

“ซือซือ ตอนนี้ก็เซ็นสัญญาไปแล้ว อารมณ์ผ่อนคลายลงบ้างไหม?”

ระหว่างทางเดินไปลานจอดรถขององค์กร หลินเซวียนมองหวังซือซือที่อยู่ข้าง ๆ จึงยิ้มตาหยีเอ่ยถาม

“อื้ม”

หวังซือซือทำแค่เพียงพยักหน้าเล็กน้อย แต่ใบหน้ากลับดูไม่ค่อยดีใจนัก กลับกันดูจิตตกอย่างเห็นได้ชัด

“ยังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้อยู่เหรอ?”

หลินเซวียนเอ่ยถาม

“อื้ม”

หวังซือซือพยักหน้าอีกครั้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ฉันก็ไม่คิดว่าจะมาเจอเสี่ยวถิงที่นี่ ทำให้เธอเข้าใจผิดไม่ว่า แถมยังทำให้คุณติดร่างแหไปด้วย ขอโทษด้วยจริง ๆ”

“หลังจากกลับไป ฉันจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้กับเสี่ยวถิงให้ชัดเจน”

“คุณคิดว่าเธอจะฟังไหม?”

หลินเซวียนกลับส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย “คุณลืมที่เธอว่าคุณเมื่อกี้ไปแล้วเหรอ?”

สำหรับสวี่ถิงแล้ว เขารู้จักเป็นอย่างดี

ไม่เพียงแค่เป็นคนเห็นแก่ตัว แต่ยังเอาแต่ใจตัวเองมาก ๆ อีกด้วย สิ่งไหนที่ตัดสินใจไปแล้วไม่แม้แต่จะฟังผู้อื่นอธิบายให้เข้าใจด้วย

หวังซือซือไป ก็มีแต่จะถูกปฏิเสธ ทำให้ตนเองน้อยเนื้อต่ำใจไปก็เท่านั้น

“ไม่ว่าจะยังไง ลองดูหน่อยแล้วกัน”

หวังซือซือสูดหายใจเข้าลึก