บทที่ 44 คุณมันน่ารำคาญ

ฮั่วจิ้นเฉิงยังทำใจเมินเฉยและจากไปทีเดียวไม่ได้ เขาต้องการพาตัวหลีเกอออกมา ไม่ว่าเธอต้องการหรือไม่ก็ตาม

โดยไม่คาดคิด ทันทีที่เขามาถึงชั้นบน ก็ได้ยินข่าวว่าหลิวฉวนได้รับบาดเจ็บ จากนั้นเขาก็เห็นสีหน้าผ่อนคลายของหลีเกอ ถึงได้ตระหนักว่าเขากำลังเข้าใจเธอในทางที่ผิด

หน้าอกของฮั่วจิ้นเฉิงเหมือนถูกกดทับโดยบางสิ่งบางอย่าง คลื่นแห่งความเจ็บปวดมากมายถาโถม

สายตาเยาะเย้ยของหลีเกอที่ฝั่งตรงข้าม เป็นเหมือนกับแส้ที่มองไม่เห็น ตบหน้าเขาจนชา ทำให้เป็นไปได้ยากสำหรับเขาที่จะรวบรวมความกล้าแล้วเดินผ่าน หรือแม้แต่แสร้งทำเป็นตั้งคำถามกับเธอ

ความเชื่อใจ?

ดูเหมือนว่าเขาล้มเหลวที่จะมอบสิ่งนั้นให้กับหลีเกอในระหว่างการแต่งงาน

หลีเกอเดินออกจากโรงแรม พร้อมกันกับแพทย์สนามที่ลงจากรถพยาบาลและวิ่งเข้าไปโดยถือเปลหาม

เธอกะจะเรียกแม่บ้านให้ช่วยเรียกรถไป แต่เห็นฮั่วจิ้นเฉิงที่ใส่สูทเดินมาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้ามีความหมาย

“เดี๋ยวผมไปส่งเอง” น้ำเสียงของฮั่วจิ้นเฉิงสงบ ประโยคสนทนาเป็นไปในเชิงชี้นำ

สายตาของหลีเกอเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ดวงตาคู่นั้นเฉียบคม “ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันเกรงว่าจะทำให้รถของคุณฮั่วแปดเปื้อนซะเปล่า