เศรษฐีสาวขอเอาคืน

“เมื่อเวลาเที่ยงคืนสามสิบนาที ตามเวลาเมืองหลวง เครื่องบินลำหนึ่งไฟล์ทเดินทางไปยังรัฐปีนังประสบอัคคีภัยขณะลงจอด ยอดผู้เสียชีวิตสูงถึงหนึ่งร้อยสามสิบราย ขณะนี้มีผู้รอดชีวิตเพียงสามราย”บนหน้าจอขนาดใหญ่ในโรงพยาบาลกำลังรายงานข่าวเครื่องบินตกแบบเรียลไทม์ หลีเกอหวนนึกถึงความรู้สึกดังกล่าวในฐานะผู้รอดชีวิตคนหนึ่ง เธอนอนอยู่บนเตียงไอซียู บาดแผลเต็มตัว สองขาล้วนพันด้วยผ้าพันแผลโทรศัพท์ที่กำในมือดังไม่ขาดสาย “หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ”ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุจนถึงตอนนี้ ฮั่วจิ้นเฉิงในนามสามีของเธอไม่รับโทรศัพท์เลยสักสายเดียวหลังเหตุการณ์เครื่องบินตกชวนช็อกทั่วประเทศเช่นนี้ เธอไม่เชื่อสักนิดว่าเขาจะไม่รู้เรื่องซากศพเกลื่อนทั่วที่เกิดเหตุ ความพรั่นพรึงที่เจียนตายนั่นยังคงรัดรึงอยู่ที่ลำคอ เธอกลัวจนหายใจไม่ออกทว่าในเวลาที่เธอต้องการคนเคียงข้างมากที่สุด ผู้ชายที่เธอตบแต่งกันมาสามปีกลับหายเข้ากลีบเมฆความหนาวแผ่ซ่านในหัวใจหลีเกอผ่านไปพักใหญ่ ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นฉับพลัน เธอกลับมาสู่โลกความจริงพลางพลิกโทรศัพท์ขึ้นมาดู ในตาประกายกลับหม่นมัวลงเล็

“คุณกับเธอรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่?”จนกระทั่งเธอยันไม้ค้ำพยุงตัวยืนใต้แสงไฟสลัวที่ห้องห้องนอน ฮั่วจิ้นเฉิงถึงพบว่าสตรีผู้นี้ผอมกว่าตอนจดทะเบียนสมรสเมื่อสามปีก่อนมากราวกับลมเหนือเพียงระลอกเดียวสามารถทำให้เธอล้มได้“คุณสะกดรอยผมเหรอ?” สีหน้าฮั่วจิ้นเฉิงมืดลงฉับพลัน“ฉันเหมือนคนว่างขนาดนั้นเชียวหรือ? แอดมิทโรงพยาบาลเดียวกันเลยได้เห็นชู้กับตาไงล่ะ” แม้เสียงเธอจะเบา แต่ก็นับว่าชัดถ้อยชัดคำหลังพูดคำเหล่านี้ไป หัวใจเธอก็ถูกบดขยี้จนแสนเจ็บปวดทันใดในทางกลับกัน สีหน้าชายหนุ่มดูโกรธไม่น้อยพอนึกถึงช่วงเวลานับตั้งแต่เหตุเครื่องบินตกจนถึงตอนนี้ เขาก็ไม่ได้พูดคุยกับเธอแม้สักคำ มีแต่ความห่างเหินและไม่อดทนอยู่ในทุกคำพูดเพียงเท่านั้นแต่งงานกันมาสามปี บัดนี้เหมือนกระดาษเปล่าแผ่นหนึ่งเธอปรนนิบัติแม่สามีจอมเจ้าเล่ห์ดูแลน้องสามีที่ไม่ลงรอยกัน อาศัยอยู่บ้านหลังนี้อย่างกับคนใช้ชั้นต่ำ อยู่บริษัทรับบทเป็นเลขาทุ่มทั้งกายและใจเพียงเพื่อตามใจคุณย่าฮั่วกำเนิดลูกชายคนหญิงคนของเขา ให้เขาคิดถึงเธอขึ้นบ้างต่อให้มีมิตรภาพเพียงเล็กน้อย นั่นก็ช่วยปลอบใจเธอที่ทำงานบากบั่นมาสามปีได้แล้วแต่ผลลัพธ์ล่ะ?

หลีซูฉินไม่อยากจะเชื่อว่าหลีเกอจะใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเธอเธอชี้นิ้วที่สวมแหวนไพลินวงใหญ่ใส่หลีเกอ “เธอคิดอะไรอยู่?! เธอลองพูดอย่างเมื่อกี้ใหม่ซิ!”หลีเกอมีท่าทีไม่หวั่นเกรงสิ่งใด ดวงตางดงามมองหลีซูฉินตรง ๆ “ฉันพูดว่าในเมื่อซีอวิ๋นนั่นจะมาอยู่บ้านฮั่วแล้ว ในอนาคตบรรดาเรื่องที่พวกคุณไม่ทำก็ให้เธอไปซะ ฉัน…จะไม่ทำอีกต่อไปแล้ว!”วาจาที่ชัดเจนพ่นออกจากริมฝีปากแดงของหลีเกอทีละคำเมื่อคำพูดประโยคนี้เอ่ยจบ เธอก็ใจโล่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนทว่านั่นกลับทำให้หลีซูฉินบันดาลโทสะอย่างแท้จริง “เธอ!”“มะมะ… แม่คะ!” ในช่วงเวลาสำคัญฮั่วซินคว้าแขนหลีซูฉินไว้พลางเอ่ยเบาเสียงลงเล็กน้อย “พี่สะใภ้โกรธมาก! ได้ยินว่าเมื่อคืนพี่…”ฮั่วซินพูดใส่ไฟเหตุการณ์เมื่อคืนอีกรอบ จากท่าทางที่เปล่งเสียงและกระหยิ่มยิ้มย่องของเธอก็รู้ว่าไม่ได้พูดในทางที่ดีอะไรหลีซูฉินเข้าใจทันที กล่าวพรวดใส่หลีเกออย่างมั่นอกมั่นใจ “เป็นเพราะรั้งสามีตัวเองเอาไว้ไม่ได้เลยมาโวยวายกับฉันอย่างนั้นเหรอ!”หลีเกอเกอค่อย ๆ เดินลากกระเป๋าเดินทางพลันหยุดอยู่ด้านนอกของบ้านที่ขมับเต้นตุบเธอกลั้นอารมณ์ชั่ววูบที่อยากหันหน้าไปด่าคน และบ่ายศี

คู่หมั้นของประธานฮั่ว?เธอกับฮั่วจิ้นเฉิงแต่งงานกันอย่างลับ ๆ ดังนั้นคนในฮั่วกรุ๊ปจึงรู้แค่ว่าเธอคือเลขาของเขาคู่หมั้นที่เจสันกำลังพูดถึงคือเฉียวซีอวิ๋นอย่างนั้นหรือ?เธอเพิ่งจะหย่าร้างได้ไม่นาน แต่เฉียวซีอวิ๋นก็ปรากฏตัวในฮั่วกรุ๊ปอย่างยิ่งใหญ่แล้ว หล่อนคงจะได้นอนบนเตียงที่เธอเคยนอนในบ้านหลังเก่าและลองเล่นท่าต่าง ๆ กับฮั่วจิ้นเฉิงแค่คิดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้หัวใจของหลีเกอบีบรัดอย่างรุนแรงแต่เธอยังคงพูดอย่างไม่เกรงใจว่า “ขอบคุณ”จากนั้นก็ออกจากบริเวณสำนักงานฝ่ายทรัพยากรบุคคลที่ด้านหลังนั้น เจสันมองตามหลังเธออย่างมีเลศนัยน์โดยไม่ทราบความหมายแม้แต่คนโง่ก็ยังรู้ได้ถึงความในใจของหลีเกอที่มีต่อประธานฮั่ว จึงไม่น่าแปลกใจที่จะถูกไล่ออกหลังจากที่เปิดคอมพิวเตอร์ เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ “โอ้ เป็นการแสดงละครที่ดีฉากหนึ่งเลย~”หลังจากมาถึงห้องทำงานของท่านประธาน หลีเกอก็พบกับผู้ช่วยหลานทันทีที่ออกจากลิฟต์“เลขาหลี คุณมาแล้วเหรอ?” หลานหนีเหลือบมองกระเป๋าเดินทางในมือของเธอเมื่อรู้ว่าเธอต้องมาเพื่อขอบัตรประจำตัวประชาชน จึงชี้ไปทางห้องประชุมด้วยเอกสารในมือ “ผมให้บัตรประชาชนของคุณกับปร

ความกดอากาศในห้องทำงานประธานลดลงถึงจุดเยือกแข็งในทันทีในอดีต หลีเกอมักจะระมัดระวังเสมอเมื่อพูดคุยกับฮั่วจิ้นเฉิงนี่เป็นครั้งแรกที่ทัศนคติในพื้นที่สำนักงานนั้นเข้มงวดและเยือกเย็นใบหน้าของฮั่วจิ้นเฉิงขรึมลงอย่างรวดเร็ว“มีของแบบนั้นด้วยเหรอ? จิ้นเฉิง?” ทันทีที่เฉียวซีอวิ๋นเข้ามาใกล้ คิ้วของฮั่วจิ้นเฉิงก็ขมวดจนแทบจะมองไม่เห็น “ไม่มีแน่นอน”เขาพูดอย่างไม่มีความละอาย “อย่างที่คุณพูด ตระกูลฮั่วมีความสามารถมากมายจนไม่จำเป็นต้องใช้บัตรประจำตัวของเลขาธรรมดา”“แต่ถึงอย่างไร เมื่อคุณจะลาออกแล้ว คุณต้องทำการส่งมอบที่ชัดเจน การใส่เครื่องแบบบริษัทออกไปโดยไม่มีการส่งมอบงานถือเป็นการละเมิดกฎของฮั่วกรุ๊ป”ตอนนั้นเอง ในที่สุดหลีเกอก็เข้าใจความตั้งใจของฮั่วจิ้นเฉิง ที่จะใช้บัตรประจำตัวของเธอเพื่อบังคับให้เธอมาที่บริษัทจะอยู่หรือจากไปโดยไม่มีอะไรติดตัวเลยเขาใช้วิธีการดังกล่าวเพื่อบังคับให้เธอยอมแพ้ และเขามั่นใจว่าเธอจะยอมแพ้ในขณะนั้นความภูมิใจในตนเองเพียงเล็กน้อยที่เธอเหลือไว้ก็ถูกผู้ชายคนนี้บดขยี้“อย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้น ก็เป็นความผิดของเลขาหลีสิ”“เกือบจะทำให้ฉันเข้าใจผิดคิดว่าจิ้