บทที่ 86 คุณก็ตาบอดด้วยหรือเปล่า

“ในฐานะคู่หมั้นของลูกสาวตระกูลเฉียว?” ริมฝีปากสีแดงของหลีเกอแสยะขณะพูดทีละคำ “หรือในฐานะอดีตสามีของฉัน?”

“ลองคิดดูเองว่าฐานะไหนของคุณที่มีคุณสมบัติเหมาะสมจะถาม”

ฮั่วจิ้นเฉิงสะดุ้ง

เขาข้ามเส้นอีกแล้ว

คนในโลกที่มีคุณสมบัติพอจะถามน้อยที่สุดก็คือเขา

เขามาพร้อมกับผู้หญิงอีกคนเพื่อเลือกแหวนแต่งงาน แล้วเขาเป็นใครถึงไปตั้งคำถามกับหลีเกอ?

ฮั่วจิ้นเฉิงก้าวยาว ๆ กลับไปหาเฉียวซีอวิ๋น “ไปกันเถอะ”

ดวงตาของเฉียวซีอวิ๋นเป็นประกายด้วยความสำเร็จ “แต่จิ้นเฉิง เรายังไม่ได้เลือกแหวนเลยนะ!”

“ไว้ค่อยมาวันอื่น”

เฉียวซีอวิ๋นเดินตามเขาไปทันที ร่างกายที่เล็กกระทัดรัดของเธอก้าวตามไปอย่างรวดเร็วเพื่อคว้าแขนของฮั่วจิ้นเฉิง พูดเบา ๆ ว่า “รอด้วยสิ!”

ทั้งสองคนจากไปอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มของหลีเกอก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา

หลีหรานมองหลีเกออย่างระมัดระวัง “เธอยังเศร้าอยู่หรือเปล่า?”

“ถ้าทำแบบนั้นอีก ฉันจะบอกพี่ใหญ่ว่าพี่รังแกฉัน!” หลีเกอขู่

หลีหรานร้องขอความเมตตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ไม่ได้นะ พี่ใหญ่ของฉันขอให้ฉันช่วยดูแลเธอ ถ้าเธอเอาไปฟ้อง ฉันต้องโดนเขาสวดยับแน่ ๆ!”

หลังจากนั้นทุกคนก็กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลหลี

ในห