Share
บทที่ 40
Related chapter
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 41
“ใช่แล้ว อาหยวน พวกเราไม่ควรขโมยของของคนอื่นนะ ไม่ว่าเราจะยากจนแค่ไหน พวกเราจะต้องมีปณิธาน!” หวังฮุ่ยรีบพูดอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินดังนี้จางหยวนก็ยิ้ม: "พ่อกับแม่เข้าใจผิดแล้ว! ชานี้ผมไม่ได้ขโมยมา แต่จางจิ่งมอบให้ผมเป็นค่าตอบแทน! ค่าตอบแทนที่ผมรักษาวัวที่บ้านของเขาหาย!"“อะไรนะ? ค่าตอบแทนที่รักษาวัวหาย? อาหยวนลูกสามารถรักษาโรคให้วัวได้ด้วยเหรอ?” สองสามีภรรยาต่างก็พากันตกใจก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่า จางหยวนสามารถรักษาได้แค่ไก่เท่านั้น!คิดไม่ถึงว่า จางหยวนจะรู้วิธีการรักษาวัวจริงๆแม้ว่าวัวและไก่จะเป็นสัตว์เลี้ยงทั่วไปในครัวเรือนของคนชนบท แต่มูลค่าทางเศรษฐกิจของพวกมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงการรักษาโรคให้ไก่ไม่ใช่ทักษะขั้นสูงเท่าไหร่นักแต่การรักษาโคนั้นไม่เหมือนกัน!ในชนบท ถ้าสามารถรักษาสัตว์อย่างหมูและวัวได้ ก็สามารถเรียกได้ว่าเป็นสัตวแพทย์!สองสามีภรรยาจะยังไงก็คิดไม่ถึงว่า จางหยวนจะสามารถรักษาวัวได้จริงๆ!เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่ประหลาดใจของพ่อแม่ จางหยวนจึงพูดว่า: "ผมเคยบอกพ่อกับแม่แล้วไม่ใช่เหรอครับ? ตอนที่ผมทำงานอยู่ข้างนอก ผมเคยเรียนวิธีการรักษาโรคให้สัตว์ ดังนั้นผมจึงสา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 42
โชคดีที่ฟ้ามีตาถ้าเทพธิดาผู้ไม่มีใครเทียบได้ตนนั้นรู้ว่า หลังจากที่จางหยวนได้รับถ่ายทอดวิชาแล้ว ได้กลายเป็นสัตวแพทย์ที่มีชื่อเสียงจางหยวนไม่สามารถรับประกันได้ว่า เทพธิดาผู้ที่ไม่มีใครเทียบได้ตนนั้นจะมาคิดบัญชีกับเขาในความฝันเพราะความโกรธหรือเปล่า!การสืบทอดวิชาของเทพธิดาที่ไม่มีใครเทียบได้ มุ่งเน้นศาสตร์การแพทย์ที่รักษาผู้คนเป็นหลักส่วนเนื้อหาในการรักษาสัตว์นั้น เป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้น!แม้ว่าจะจนใจสักแค่ไหน แต่ชื่อเสียงของเขาได้แพร่กระจายออกไปแล้ว จางหยวนจึงทำได้แค่จำใจยอมรับมันดูสิ ยังไม่ทันจะได้สองวัน ก็มีคนมาเรียกเขาไปรักษาหมูเลี้ยงที่บ้านแล้วตอนแรกจางหยวนไม่อยากไปแต่อีกฝ่ายดันรู้จักกับพ่อของเขาจางต้าซาน ว่ากันว่าทั้งสองคนเคยร่วมงานกันมาก่อนด้วยความสัมพันธ์นี้ จางหยวนจึงยากที่จะปฏิเสธแต่อีกฝ่ายรู้จักให้เกียรติ ขับรถตู้มารับจางหยวนตั้งแต่เช้าตรู่หลังจากที่จางหยวนไปที่บ้านของอีกฝ่าย และตรวจหมูแล้วก็พบว่าเป็นโรคปากและเท้าเปื่อยทั่วไปถ้าสัตวแพทย์ทั่วไปพบเจอกับโรคนี้อารจะรักษายากเล็กน้อย แต่สำหรับจางหยวนแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องขี้ประติ๋วหลังจากจางหยวนออกใบสั่งยาให
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 43
จากนั้นมืออีกข้างหนึ่งของเขาก็กลายเป็นหมัดอันหนักหน่วง จากนั้นก็ทุบไปที่จางหยวนอย่างแรงภายใต้ความเจ็บปวดที่เกิดจากกระตุ้น ทำให้หมัดนี้ของหม่าเหล่าซานเป็นหมัดที่แข็งแกร่งที่สุดในชีวิตของเขา!สีหน้าของจางหยวนเต็มไปด้วยความเย็นชา ในอีกมุมหนึ่งเขาดีใจที่ตนเองกลับมาได้ทันเวลาในอีกมุมหนึ่ง เขาเกลียดหม่าเหล่าซานที่ใช้กลโกงในการต่อสู้!ก่อนหน้านี้จางหลินเคยเตือนจางหยวนว่า หม่าเหล่าซานวางแผนที่จะแก้แค้นเขาแต่จางหยวนไม่ได้สนใจ เพราะด้วยฝีมือของเขา ไม่มีอะไรที่จะต้องเกรงกลัวหม่าเหล่าซานเลยแม้ว่าหม่าเหล่าซานจะพากลุ่มอันธพาลมาซุ่มโจมตีตน จางหยวนก็ไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย!แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ หม่าเหล่าซานใช้กลโกงในการต่อสู้ โดยการพาคนมาทุบตีข้าวของที่บ้านของตน!แม้กระทั่ง อยากจะรังแกหลี่ชิวจวี๋ในช่วงเวลากลางวันแสกๆ!จางหยวนไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าเขามาช้ากว่านี้อีกสักหน่อย จะเกิดอะไรขึ้นหากหลี่ชิวจวี๋ถูกหม่าเหล่าซานข่มเหงรังแก โดยมีสาเหตุมาจากเขา จางหยวนคงจะไม่สบายใจไปตลอดชีวิต!เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ สายตาของเขาก็เยือกเย็นลงเรื่อยๆเมื่อเผชิญหน้ากับหมัดอันหนักหน่วงของหม่าเหล่าซาน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 44
ทันทีที่จางหยวนพูดคำนี้ออกไป หม่าเหล่าซานที่อยู่บนพื้นก็แทบจะช็อกตายทันทีสองตัวเลือกนี้ ไม่ว่าจะเป็นตัวเลือกไหนก็ฟังดูน่ากลัวมากทั้งนั้น!ยืนไม่ได้ตลอดชีวิต ก็เหมือนกับคนพิการ ต้องให้คนคอยดูแลไม่สามารถแตะต้องผู้หญิงได้ตลอดชีวิตก็น่ากลัวไม่แพ้กัน นั่นก็หมายความว่าเขาจะต้องกลายเป็นขันที!เดี๋ยวก่อน!จางหยวนบอกว่าไม่สามารถยืนได้ตลอดชีวิต คงจะไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นใช่ไหม?ถ้าเป็นแบบนั้น สองตัวเลือกนี้ก็เหมือนกันน่ะสิ?หม่าเหล่าซานตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด และพูดอย่างสั่นเทาว่า: " จางหยวน ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว! ฉันขอร้องนายล่ะ ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย ไว้ชีวิตฉันด้วย!"“ไว้ชีวิตนาย? ตอนที่นายทุบตีไก่ของพวกเราจนตาย ทำไมไม่พูดว่าไว้ชีวิตพวกมัน? เมื่อกี้ตอนที่อยากจะรังแกพี่สะใภ้ชิวจวี๋ เมื่อกี้ ทำไมไม่พูดว่าเมตตาเธอ” จางหยวนพูดอย่างเย็นชาพอได้ยินจางหยวนออกหน้าแทนตน ในนัยน์ตาของหลี่ชิวจวี๋ก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจเธอรู้สึกว่าทุกอย่างที่เธอทำลงไปนั้นคุ้มค่าแล้ว!ก่อนหน้านี้หม่าเหล่าซานและแก๊งของเขามาทำลายข้าวของที่บ้านของจางหยวน ได้ข่มขู่เพื่อนบ้านที่อยู่ละแวกใกล้เคียงด้วยเพื่อนบ้า
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 45
แต่จางหยวนไม่ได้ปล่อยหม่าเหล่าซานไปง่ายๆเขาจ้องหม่าเหล่าซานอย่างเย็นชา: "ขาข้างนี้ของนาย ต้องใช้เงินซื้อ!"“ฉันซื้อ! ฉันจะเอาเงินมาซื้อมัน!” หม่าเหล่าซานรีบตะโกนอย่างรวดเร็วจางหยวนหันไปมองหวังฮุ่ยแม่ของเขากับหลี่ชิวจวี๋: "แม่ครับ พี่สะใภ้ชิวจวี๋ ทั้งสองคนช่วยคำนวณหน่อยว่าไอ้สารเลวพวกนี้ทำลายข้าวของไปกี่ชิ้น! แล้วให้หม่าเหล่าซานจ่ายเงินชดเชยเป็นสามเท่าของมูลค่าสิ่งของ!"สักพักหนึ่ง จางหยวนก็กล่าวต่อว่า: "เมื่อกี้นี้พี่สะใภ้ชิวจวี๋ถูกหม่าเหล่าซาน หม่าเหล่าซานทำให้ตกใจ หม่าเหล่าซานต้องชดเชยค่าสูญเสียทางจิตให้พี่สะใภ้ชิวจวี๋! หนึ่งหมื่นห้าพันบาท!"เมื่อได้ยินคำพูดของจางหยวน หวังฮุ่ยและหลี่ชิวจวี๋ก็อดหัวเราะไม่ได้หม่าเหล่าซานที่อยู่บนพื้นกลับมีสีหน้าที่ซีดเผือดครั้งนี้ฉันจะต้องเสียเงินครั้งใหญ่แล้ว!หลังจากนั้นไม่นาน หวังฮุ่ยและหลี่ชิวจวี๋ก็คำนวณเสร็จข้าวของที่หม่าเหล่าซานทุบเสียหายราคาเกือบหนึ่งหมื่นบาท คิดเป็นเงินสามเท่าก็คือสามหมื่นบาทรวมค่าเสียหายทางจิตใจของหลี่ชิวจวี๋แล้ว ยอดรวมคือสี่หมื่นห้าพันบาทหลังจากที่ได้ยินตัวเลขที่ทั้งสองคนรายงานแล้ว จางหยวนก้มหน้าแล้วมองไปที่
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 46
หลี่ชิวจวี๋มองไปที่เงินปึกหนาๆ แล้วรีบโบกไม้โบกมือ“เงินนี้ฉันรับเอาไว้ไม่ได้หรอก! ฉันแค่เข้ามาช่วยก็เท่านั้น ไม่ได้ช่วยอะไรมากเลย”“ไม่ได้! พี่สะใภ้ชิวจวี๋ พี่สมควรได้รับมัน! ถ้าพี่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น แม่ของผมอาจจะถูกหม่าเหล่าซานและแก๊งทำให้ตกใจกลัวจนไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง!” จางหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มจางต้าซานและหวังฮุ่ยก็พยักหน้าเช่นกัน: "ใช่แล้ว ชิวจวี๋ หนูรับเอาไว้เถอะ!"“แต่นี่มันเยอะเกินไป! ลุงคะ ป้าคะ ครอบครัวของพวกคุณต้องการเงินจำนวนนี้มากกว่าที่หนูอีกนะคะ!” หลี่ชิวจวี๋มองหวังฮุ่ยด้วยสีหน้าที่จริงใจแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีแต่หลี่ชิวจวี๋ไม่ใช่คนโลภเงิน!หากเธอเห็นแต่เงินเธอคงจะไปหาคนมีเงิน แล้วเป็นเมียน้อยอีกฝ่ายไปตั้งนานแล้ว!ก่อนหน้านี้คนร่ำรวยหลายคนในหมู่บ้านเคยติดต่อหลี่ชิวจวี๋เป็นการส่วนตัว และบอกว่าอยากจะเลี้ยงดูเธอแต่หลี่ชิวจวี๋ปฏิเสธอย่างหนักแน่นเพราะว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่ขายเรือนร่างเพื่อเงิน!“ไม่มาก! พี่สะใภ้ชิวจวี๋ เก็บไว้เถอะ! ครอบครัวของเรามีเงิน!” จางหยวน นำเงินไปไว้ในมือหลี่ชิวจวี๋โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธเมื่อ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 47
หวังฮุ่ยไม่ได้สงสัยเรื่องอื่น และกำชับให้จางหยวนตามไปช่วยจางหยวนกลับรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเขาจำได้ว่าตนเองจัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อย แล้วทำไมต้องจัดเรียงใหม่?พอทั้งสองคนมาถึงบ้านของหลี่ชิวจวี๋ และเข้าไปในบ้านแล้ว จางหยวนก็เดินไปที่หน้าตู้เย็น เปิดช่องแช่แข็งแล้วตรวจดูอีกครั้ง“ไก่เหล่านี้ถูกวางไว้อย่างเหมาะสมนี่นา! เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาพวกมันออกมาไม่ได้!” จางหยวนพลางดูพลางกล่าวทันทีที่พูดจบ เขาก็รู้สึกว่ามีร่างกายที่อ่อนนุ่มเหนียวๆกดทับหลังของตน!“เอ๊ะ? จริงเหรอ? แต่พี่คิดว่าการจัดวางไม่เรียบร้อยเลย! อาหยวน จัดเรียงใหม่อีกครั้งไหม?” หลี่ชิวจวี๋พึมพำอยู่ข้างหูของจางหยวนหลังคำพึมพำ กระแสไอร้อนก็พัดเข้าหูของจางหยวนในขณะเดียวกัน กลิ่นหอมอันเย้ายวนก็แทรกซึมเข้าไปในรูจมูกหัวใจของจางหยวนเต้นรัวคราวนี้ถึงได้รู้ว่าหลี่ชิวจวี๋จงใจหาข้ออ้าง เพื่อหลอกตนเองให้มาที่บ้านของเธอ!"อาหยวน ทำไมถึงได้ตะลึงงันไปแล้วล่ะ?"หลี่ชิวจวี๋ที่อยู่ข้างหลังส่ายเอวไปมาสัมผัสที่นุ่มนวลนั้น เริ่มแนบแน่นมากยิ่งขึ้น!จางหยวนกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบากในขณะนี้ เขาอยากจะหันหลังกลับจริงๆจากนั้นเขาก็กอ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 48
ถ้าคนอื่นพูดแบบนี้ บางทีจางหยวนอาจจะไม่เชื่อแต่คนที่พูดนี้คือพ่อของเขาจางต้าซา เขาก็เชื่ออย่างแน่นอน!อันที่จริงแล้วพ่อของเขาจางต้าซานมีการรับรสที่ดีมากจริงๆก่อนหน้านี้เขาเคยพาจางหยวนไปกินข้าวที่ร้านอาหารกับเพื่อนร่วมงานตอนที่พ่อครัวกำลังทำอาหาร เพราะใช้เครื่องปรุงรสหมดแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้ใส่เครื่องปรุงรสบางอย่างไปทั้งโต๊ะไม่มีใครลิ้มรสชาติออก มีเพียงจางต้าซานเท่านั้นที่ลิ้มรสชาติออกตอนนั้นทุกคนก็ไม่เชื่อ จนกระทั่งพ่อครัววิ่งออกมาจากครัวทางด้านหลัง แล้วขอให้เถ้าแก่เนี้ยให้คนไปซื้อเครื่องปรุงรสทุกคนต่างก็พากันตกตะลึง จากนั้นก็พบว่าประสาทรับรสของจางต้าซานดีมากจริงๆ!จางหยวนเม้มริมฝีปาก เดินเข้าไปในบ้าน แล้วถามจางต้าซานด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มลึก“พ่อครับ เมื่อกี้พ่อบอกว่า ไก่พเนจรที่แม่เลี้ยงเอาไว้ อร่อยกว่าไก่ธรรมดา มันอร่อยกว่ายังไงครับ?”จางหยวนถามจนจางต้าซานไม่รู้ว่าจะตอบยังไงเขาขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เป็นประกาย“ใช่แล้ว! ไก่พเนจรที่แม่ลูกเลี้ยงเอาไว้ มีกลิ่นหอมอยู่ในเนื้อไก่! มันเหมือนกับ... เหมือนกลิ่นหอมของสมุนไพร!” จางต้าซานกล่าวร
Latest chapter
