Share
บทที่ 281
Related chapters
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 282
ซาบริน่าพูดไม่ออก "ขึ้นรถ!" เซบาสเตียนตะโกนขึ้นซาบริน่าขึ้นรถอย่างว่าง่าย เนื่องจากเป็นเวลากลางคืน ดังนั้น คิงส์ตันจึงเปิดเครื่องทำความร้อนเอาไว้ ในพื้นที่แคบ ๆ ของรถ ใบหน้าเล็ก ๆ ของซาบริน่าเป็นสีแดง เธอไม่ได้พูดอะไรออกสักคำ และเซบาสเตียนก็ไม่พูดด้วย คิงส์ตันเริ่มกังวลเรื่องของเจ้านายมากขึ้น เขาแอบมองเซบาสเตียนจากกระจกมองหลัง นายน้อยกำลังงีบหลับคิงส์ตันกระแอม “อืม… นายหญิงครับ”ซาบริน่ามองไปที่คิงส์ตัน“วันนี้… คนที่อยู่กับนายน้อยไม่กี่ท่านนี้เป็นพี่น้องที่ดีของเขาทั้งหมดครับ ความสัมพันธ์ของพวกเขาที่มีต่อกันนั้นใกล้ชิดกว่าความสัมพันธ์ของนายน้อยกับนายท่านผู้อาวุโสฟอร์ดเสียอีกนะครับ” คิงส์ตันกล่าว“โอ้…” ซาบริน่าไม่เข้าใจสิ่งที่คิงส์ตันพยายามจะสื่อเธอฉลาดมากเมื่อหกปีที่แล้ว แม้ว่าจะไม่พูดมากในขณะนั้น แต่เธอก็สามารถมองทะลุผ่านทุกสิ่งได้ แต่ตอนนี้ซาบริน่าไม่อยากจะคาดเดาอะไรอีก เมื่อหกปีก่อน หลังจากผ่านชีวิตและความตาย ขาของเซย์นก็กลายเป็นอัมพาต และตอนนี้เขาถูกส่งไปต่างประเทศแล้ว เธอยังถูกเซบาสเตียนจับตัวมา และลูกสาวของเธออยู่ในเงื้อมมือของเซบาสเตียนเธอไม่สามารถคาดเดาอะไรได้อีก?
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 283
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็พึมพำกับตัวเองว่า “เราไม่รู้จริง ๆ ว่านายหญิงกำลังอยู่ในเงื้อมมือของนายน้อยหรือนายน้อยกำลังถูกนายหญิงบงการอยู่กันแน่ ทั้งสองคนรักกันจริง ๆ แต่ก็ยังทรมานความรู้สึกของกันและกันอยู่อีก… ”เขาควรจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดีเล่า?ซาบริน่าเอามือคล้องคอเซบาสเตียนขณะที่ชายหนุ่มอุ้มเธอไปที่ลิฟต์ เธอพึมพำ “ดีจริง ๆ เลยนะคะ”เซบาสเตียนจ้องมองเธอ "อะไร?"ใบหน้าของเธอแดงเพราะอากาศที่ไม่ค่อยไหลเวียนภายในรถ เธอรู้สึกอบอุ่นเล็กน้อยกับคอที่เย็นยะเยือกของเขา มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นการเติมเต็มซึ่งกันและกัน เธอรู้สึกสบายมากและเขายังรู้สึกอบอุ่นอีกด้วย“คุณไม่ได้ปฏิบัติต่อฉันแย่ขนาดนั้น คุณไม่ได้พาฉันไปกับผู้ชายคนไหนเลย และคุณก็ดีกับไอโนะด้วย คุณยอมให้เธอไปโรงเรียนอนุบาลด้วย” เธอพึมพำ “ฉันรู้สึกขอบคุณมากเลยนะคะ”เซบาสเตียนพูดไม่ออก เขาต้องการจะวางเธอลงและจับเธอเขย่าตัวแรง ๆ และตะโกนใส่เธอ “เธอรู้จักฉันมาหกปีแล้วนะ! เธอเคยเห็นฉันดีกับผู้หญิงไหนไหม?! หรือว่าพอท้องแล้ว สติเลยเลอะเลือนไปด้วยเลย!”แต่ก่อนที่เซบาสเตียนจะพูดอะไร ลิฟต์ก็หยุดและประตูก็เปิดออก เด็กน้อยยืนอยู่หน้าลิฟต์"
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 284
ดวงตาของไอโนะเป็นประกาย “เจ้าตูดหมึก… คุณจะซื้อของขวัญให้หนูเหรอ?”"ใช่!" เซบาสเตียนพูดอย่างจริงจังเขาไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเด็ก ดังนั้นน้ำเสียงของเขาจึงเข้มงวดเหมือนกับตอนที่เขาคุยกับลูกน้องในบริษัทไอโนะไม่เชื่อ “ไม่ขี้จุ๊แน่นะ?”“ฉันพูดความจริงเสมอ!” เซบาสเตียนกล่าวเธอยังเรียกเขาว่า 'ตูดหมึก'! ตัวเขาเหม็นขนาดไหนกัน! เขาหันกลับมาและเข้าไปในห้องโดยปล่อยให้ ซาบริน่าและไอโนะยืนอยู่ด้านนอก ไอโนะกะพริบตาและมองไปยังซาบริน่า “แม่จ๋า หนูควรหยุดเลิกเรียกเขาว่าเจ้าตูดหมึกดีไหมคะ?”ซาบริน่าหัวเราะใส่ลูกสาวตัวน้อย เธอคุกเข่าลงกระซิบข้างหูลูกสาวว่า “ไอโนะ เห็นไหมลูก พอหนูขอของขวัญ เขาก็บอกว่าจะหามาให้ลูกเลย เพราะฉะนั้นอย่าเรียกเขาว่าเจ้าตูดหมึกอีกนะ อย่างน้อยก็อย่าเรียกคำนี้ต่อหน้าเขาอีกนะ เข้าใจไหมคะ?”ไอโนะมีความสุขมาก ที่จริง เธอไม่ต้องการเรียกเซบาสเตียนว่าเจ้าตูดหมึกในวันนั้นเลย เหตุผลเดียวที่เธอทำคือแสดงให้แม่เห็นเพราะเธอไม่ต้องการให้แม่ของเธอเสียใจ เมื่อแม่บอกว่าเธอไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว ไอโนะก็มีความสุขมากล้น “เข้าใจค่ะ หนูจะไม่เรียกเขาว่าเจ้าตูดหมึกแล้ว เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ คุ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 285
ซาบริน่าซึ่งกำลังหิวอยู่แล้วได้กลิ่นเรียกน้ำย่อยเช่นนี้ ทำให้กระตุ้นความอยากอาหารอย่างมาก เธอนั่งลงและเห็นว่าเซบาสเตียนนั่งลงตรงหน้าเธอซาบริน่าพูดไม่ออก เขามารับประทานข้าวกับเธอเหรอ? เธอไม่กล้าถาม เธอรู้สึกอึดอัด“นั่งทำอะไรอยู่? ตักสตูว์ให้ฉันหน่อย!” เซบาสเตียนสั่ง สีหน้าไม่เปลี่ยน"ค่ะ" ซาบริน่ายืนขึ้นอย่างเชื่อฟังเขาจ้องมองเธออย่างไร้อารมณ์ ทำให้เธอกังวล มือของเธอสั่นระรัวขณะที่เธอตักสตูว์ออกมา ทำให้น้ำสตูว์กระเด็นลงบนโต๊ะเซบาสเตียนคว้ากระบวยตักจากเธอ “เรื่องง่าย ๆ แค่นี้เธอก็ยังทำไม่ได้ แต่เธอก็ยังคิดจะไปคบหากับผู้ชายคนอื่นอยู่ตลอดเนี้ยนะ!”ซาบริน่าพูดไม่ออก คลื่นแห่งความคับข้องใจท่วมท้นในหัวใจ เขาเป็นคนบอกเองว่าเธอต้องจ่ายคืนสิบล้าน! และเธอต้องจ่ายเงินคืนด้วยตัวของเธอเอง! ตอนนี้เขากำลังโทษเธออยู่อย่างนั้นเหรอ? น้ำตาเริ่มไหลรินออกจากดวงตา แต่ซาบริน่าไม่ต้องการให้เซบาสเตียนเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ เธอก้มศีรษะลง กลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่เธอเห็นสตูว์ชามหนึ่งผลักมาอยู่ตรงหน้าเธอ“พอแล้วรึยัง?” เซบาสเตียนถามซาบริน่าไม่ได้ยิน เธอคิดว่าเขากำลังถามเธอว่าทำไมเธอจึงก้มศีรษะลง เธอคิดว่าเ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 286
ซาบริน่าตกใจมากจนอยากจะดึงส้อมกลับมาทันทีเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว ทรราชคนนั้นทำให้นักแสดงสาวชื่อดังเมามายอย่างไร้ความเมตตา และตอนนี้พวกเขากำลังรับประทานอาหารร่วมกันและเล็งเนื้อชิ้นเดียวกันเอาไว้ด้วย และเธอก็เอาส้อมจิ้มเนื้อชิ้นที่เขามอง เธอจะไม่กังวลและอึดอัดได้อย่างไร? ยิ่งเธอรู้สึกกังวลมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับส้อมในมือ เธอพยายามหยิบอีกชิ้นขึ้นมา และเขาก็ทำแบบเดียวกันซาบริน่ารีบดึงมัน เซบาสเตียนก็ทำเช่นเดียวกัน เมื่อเห็นท่าทางเย็นชาของเขา ซาบริน่าก็รู้ว่าถ้าเธอไม่จัดการทุกอย่างบนโต๊ะให้เสร็จ เขาจะไม่ยอมปล่อยมันให้เธอ เมื่อคิดได้เช่นนั้น ซาบริน่าก็เปลี่ยนไปหาเนื้ออีกชิ้นหนึ่งสุดท้ายเขาก็เลือกชิ้นเดียวกับเธออีกครั้ง ส้อมของเขาตรึงชิ้นเนื้อของเธอไว้ทำไมมันถึงเกิดขึ้นอีกแล้ว? ซาบริน่าไม่กล้าขยับ เขาปล่อยให้เธอเอาเนื้อไป ซาบริน่าดึงส้อมของเธอกลับพลางปิดบังใบหน้าขณะรับประทานสตูว์โดยไม่แตะต้องเนื้อเลยเซบาสเตียนไม่ใส่กับข้าวอื่น ๆ ลงในถ้วยอีกเลย เขาไม่ได้บังคับเธอ ตรงกันข้าม ในทุกสองสามคำที่เธอตัดเข้าปาก เขาจะใส่เนื้อชิ้นหนึ่งลงในชามของเธอ เมื่อเธอรับประทานเนื้อเ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 287
ซาบริน่าไม่รีบร้อนที่จะเข้าไปข้างใน เธอยืนอยู่นอกหน้าต่างมองดูคู่พ่อและลูกสาว เซบาสเตียนกำลังสร้างบ้านไม้อย่างจริงจัง ซาบริน่าเห็นความสดใสแบบเด็ก ๆ และความสุขที่เปล่งออกมาจากเขา ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกถึงความสุขอันยิ่งใหญ่ แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก แต่มันเป็นเพียงความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวของเธอเท่านั้น กระนั้น สำหรับเธอมันก็เพียงพอแล้วที่จะรู้สึกถึงความอบอุ่นเรื่องนี้ทำให้ซาบริน่านึกถึงตอนที่เธออายุสิบสองปี เธอถูกแม่แท้ ๆ ส่งไปอยู่กับครอบครัวลินน์ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอมองดูครอบครัวลินน์ที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในทุกวัน และเธอก็เป็นแค่ลูกบุญธรรมที่ไม่มีใครต้องการ เธอมองดูลินคอล์นและเจดที่โยนเซลีนขึ้นไปบนอากาศและคว้าตัวเธอไว้ก่อนจะตกลงมา ในแต่ละครั้ง เซลีนจะร้องออกมาอย่างมีความสุข ส่วนเธอก็เป็นเหมือนสุนัขจรจัดไร้เจ้าของได้แต่เฝ้ามองอยู่ข้าง ๆ ฝันว่าถูกอุ้มแต่ไม่เคยได้อ้อมกอดนั้นเลยสักครั้งแต่ละปี ในช่วงวันเกิดของเซลีน ครอบครัวลินน์จะทำเหมือนขนหน้าแข้งไม่ร่วงที่จัดวันเกิดที่มีความหมายให้เซลีน เมื่อมองดูเซลีนที่สวมชุดเจ้าหญิงและสวมมงกุฎขณะอธิษฐานกับเค้กขนาดมหึมาและสวยงาม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 288
ซาบริน่ากัดริมฝีปากก่อนจะเรียกความกล้าออกมาในที่สุด “ฉันรู้ว่าคุณปฏิบัติต่อไอโนะเป็นอย่างดี ฉันคงคิดผิดเกี่ยวกับคุณ คุณจะไม่ทำอะไรไอโนะ เพราะเธอเป็นลูกสาวของคุณ แต่…”เซบาสเตียนขัดจังหวะ "เธอพยายามจะพูดอะไร?"“ทำไมไอโนะไม่อยู่ในห้องล่ะ? โรงเรียนอนุบาลเปิดแล้วเหรอ?” ซาบริน่าถามเซบาสเตียนตอบอย่างเย็นชาว่า “โรงเรียนอนุบาลของไอโนะเริ่มเข้าเรียนตอนแปดโมงครึ่ง แต่ไม่มีทางที่ฉันจะพาเธอไปที่โรงเรียนในเวลานั้นหรอก เธออยากให้ฉันไปถึงบริษัทตอนสิบโมงและให้พนักงานรอฉันเหรอ?!”ซาบริน่าพูดไม่ออกหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอพูดว่า “ค่ะ เข้าใจแล้ว ไม่มีอะไรแล้วค่ะ…ฉันจะวางสายเดี๋ยวนี้”เขาวางโทรศัพท์ เขาไม่ได้บอกซาบริน่าว่าเขากำลังพาไอโนะไปโรงพยาบาล เหตุผลหลักเป็นเพราะเขาไม่อยากทำให้ซาบริน่าเป็นกังวลแสงยามเช้าทำให้โรงพยาบาลสว่างไสว และโรงพยาบาลก็เงียบสงัดวอร์ดของนายท่านอาวุโสฟอร์ดนั้นไม่ถูกรบกวนโดยสิ้นเชิง พื้นที่ทั้งหมดเต็มไปด้วยบอดี้การ์ด เมื่อพวกเขาเห็นเซบาสเตียน พวกเขาพูดว่า “นายน้อย อรุณสวัสดิ์ครับ”เซบาสเตียนพยักหน้าเล็กน้อย เขาจับมือไอโนะและเดินเข้าไปในวอร์ดไอโนะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 289
เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงกระทืบของไอโนะ และเดินตรงไปที่วอร์ดกับเธอ“เจ้าตูดหมึก จะพาหนูไปไหน? กำลังขายหนูให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหรอ?” ไอโนะถามอย่างโกรธจัด แต่เธอรู้อยู่แล้วว่าเจ้าตูดหมึกจะไม่ขายเธอหรอก“มีชายชราคนหนึ่งต้องการพบหนู” เซบาสเตียนพูดตามความจริงชายชราเหรอ? ไอโนะไม่อาจจะนึกถึงใครได้ เธอเดินตามเซบาสเตียนเข้าไปในวอร์ดวอร์ดนั้นหรูหรามาก และมีพยาบาลผู้เชี่ยวชาญห้าคนอยู่ข้างใน ฌอน ฟอร์ด และโรส ควินตัน ก็อยู่ที่นั่นด้วย"พ่อครับ" เซบาสเตียนพูดออกมาเมื่อเขาเข้าไปเมื่อฌอนเห็นไอโนะ เขาก็ตกตะลึง โรสแสดงสีหน้าแสนรังเกียจบนใบหน้าทันตาเธอมีลูกสามคน แต่พวกเขาทั้งหมดเสียชีวิตในช่วงที่ยังเป็นวัยรุ่นและไม่ได้ทิ้งหลานไว้ให้เธอเลย กลับกลายเป็นลูกสาวของเจ้าเด็กนั่นที่ตอนนี้เป็นทายาทที่เหลืออยู่ของตระกูลฟอร์ด มันน่าขายหน้าอย่างไม่น่าเชื่อเซบาสเตียนเป็นลูกนอกสมรส และลูกสาวของเขาก็เป็นลูกนอกสมรสด้วยพริบตาเดียวที่ใบหน้าของโรสแสดงความดูถูกเหยียดหยาม แต่เซบาสเตียนก็ยังจับได้อย่างไรก็ตาม ฌอนกำลังมองไปที่ไอโนะ เขาเต็มไปด้วยความสุขและอารมณ์อันลึกซึ้งเด็กคนนั้นอายุห้าขวบแล้วเหรอ? ตอ
Latest chapter
