Share
บทที่ 294
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 295
เซบาสเตียนรีบพัดข้าวโพดให้ไอโนะ เมื่อรู้สึกว่าข้าวโพดเย็นพอแล้ว เขาก็ค่อย ๆ ตักเข้าปากของเธอ เมื่อเจ้าหญิงน้อยลิ้มรสข้าวโพด ความสุขก็กระจายไปทั่วร่างกายของเธอ“หนูอยากกินน้ำผลไม้” ไอโนะสั่งซาบริน่ารีบไปหยิบน้ำส้มคั้นสดให้ไอโนะทันที"ข้าวโพด!" ไอโนะมองเซบาสเตียนอย่างไร้เดียงสาเซบาสเตียนป้อนข้าวโพดเข้าปากของไอโนะโดยไม่รอช้าย้อนกลับไป ตอนที่เขาไม่มีสถานะทางสังคมและใช้ชีวิตอย่างล่องลอย เซบาสเตียนไม่เคยรับใช้ใครแบบนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเชื่อฟังใครบางคนอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนและรับใช้เด็กหญิงอายุน้อยกว่าห้าขวบขณะมองไปที่ไอโนะที่กำลังทานอาหารอย่างมีความสุข ความรักใคร่ก็ท่วมท้นหัวใจเขาซาบริน่าขมวดคิ้วและแสร้งทำเป็นดุไอโนะ แต่สุดท้ายก็ซ่อนรอยยิ้มของเธอไว้ไม่ได้ “ไอโนะ! หนูทำแบบนี้ไม่ได้! เราอาจจะมาจากเมืองเล็ก ๆ ก็จริง แต่แม่เคยมั่นใจเสมอนะว่าหนูได้รับอาหารเพียงพอแล้ว ทำไมหนูถึงกินเหมือนคนบ้านนอกแบบนี้ล่ะ?“หนูดูน่าเกลียดมากเลยนะที่กินแบบไม่สนใจโลกขนาดนี้“พ่อหนูไม่ได้คิดว่าหนูน่าเกลียด ใช่ไหมคะ?” ไอโนะหันไปมองเซบาสเตียนทั้งที่ยังเคี้ยวไม่หยุดปาก ไม่มีอะไรสามารถทำให้เธออารมณ์
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 296
ก่อนจะถามคำถามนี้ ซาบริน่าก็รู้อยู่แล้วว่าเซบาสเตียนไม่น่าจะเห็นด้วยกับคำขอนี้ เธอยิ้มเยาะตัวเอง “ฉันก็แค่พูดเล่น ๆ ”แต่สถาปัตยกรรมคือความหลงใหลในชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ และเป็นทักษะที่เธอใช้ในการทำมาหากิน ไม่ใช่เรื่องตลกอย่างแน่นอนอย่างไรเสีย ถ้าเซบาสเตียนไม่ตกลง เธอก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้วชายผู้นั้นไม่มองเธออีกเลย และเดินไปที่ห้องของเล่น ซาบริน่ายืนอยู่นอกห้อง สายตาของเธอยังคงมองเขาอยู่ไอโนะยังคงเล่นบ้านของเล่นไม้ของตนเองอยู่“รหัสผ่านคืออะไร บอกมาก่อนถึงจะเข้าได้?” ไอโนะถามเซบาสเตียนเซบาสเตียนตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันไม่รู้ หนูบอกฉันได้ไหม?”ไอโนะดูจริงจังเช่นกัน “รหัสผ่านคือสามห้าหนึ่งสองเจ็ดแปดแปด”เซบาสเตียนทวนตัวเลขซ้ำไอโนะเอ่ยอย่างมีความสุข “นั่นคือคำตอบที่ถูกต้อง คุณเข้ามาได้!”ชายคนนั้นเดินเข้ามาอย่างระมัดระวังซาบริน่าตกตะลึงเมื่อเห็นทุกอย่างนี้เธอรู้จักเซบาสเตียนที่เลือดเย็นและโหดเหี้ยมคนเดิมรึเปล่า?ในขณะเดียวกัน เซบาสเตียนก้มตัวลงและตอนนี้กำลังพยายามเข้าไปในบ้านไม้หลังเล็ก ๆ แต่เขาสามารถเข้าไปได้เพียงครึ่งขา และแล้วมันก็พังลงมา“พ่อจ๋าใจร้าย!” ไอโ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 297
ไอโนะเป็นเด็กที่โชคดีเสียเหลือเกินซาบริน่าอดยิ้มแสนขมขื่นออกมาไม่ได้แม้ว่าตัวเธอเองจะต้องทนทุกข์ทรมาน ซาบริน่าก็รู้ว่าถ้ามีพ่ออย่างเซบาสเตียน ไอโนะจะไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน และเธอก็จะไม่ถูกใครรังแกอีกถ้าไอโนะสามารถมีชีวิตที่ดีได้ มันก็จะเป็นคำปลอบโยนที่ดีที่สุดสำหรับเธอขณะที่ซาบริน่ากำลังครุ่นคิด เซบาสเตียนออกจากห้องของเล่นแล้ว โดยถือโทรศัพท์แนบหู เขาเข้าไปในห้องของเขาและปิดประตูตามหลังเขาซาบริน่าถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังข้างนอกไม่นาน ไอโนะก็ออกมาจากห้องเช่นกัน ขณะจ้องมองแม่ของเธอ ไอโนะพยายามดึงความสนใจด้วยการโบกมือและพูดในทันทีว่า “แม่ คุกเข่าลง”ซาบริน่าคุกเข่าลง และไอโนะก็กระซิบข้างหูเธอว่า “แม่คะ แม่โกรธหนูไหม?”ซาบริน่าส่ายหน้า “แม่ไม่ได้โกรธหนูเลย แม่จะโกรธได้ยังไง? ไม่มีอะไรทำให้แม่มีความสุขไปกว่าการได้เห็นว่ามีใครอีกคนรักลูกแม่แบบนี้นะ ลูกรัก เซบาสเตียนเป็นพ่อของหนูนะ หนูสังเกตไหมว่าหนูกับเขาทั้งคู่ดูคล้ายกันขนาดไหน?”ไอโนะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “แม่คะ หนูเอาชนะพ่อตูดหมึกไม่ได้ สิ่งเดียวที่หนูทำได้คือแกล้งทำเป็นสนิทกับพ่อ สิ่งที่แม่เห็นไม่ใช่เรื่องจริงหรอก”
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 298
ซาบริน่าคิดว่าเธอได้ยินผิด “อะไรนะ...คุณพูดว่าอะไรนะ?”“เราจะจดทะเบียนสมรสกันใหม่!”ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรหลังจากหยุดชั่วครู่ เธอก็เริ่มพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เราเป็นศัตรูกัน คุณเกือบจะพรากฉันทุกอย่างไปจากฉันมาแล้ว และยังส่งพี่เซย์นไปต่างประเทศอีก คุณยังอ้างว่าฉันติดหนี้คุณสิบล้าน แต่ตอนนี้คุณอยากแต่งงานกับฉันอีกรอบเหรอ?“เซบาสเตียน ฉันไม่รู้ว่าคุณเล่นเกมบ้าบออะไรกับคนของคุณอยู่นะ แต่ฉันก็ไม่อยากจะเล่นด้วย คุณช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าคุณต้องการทำอะไรกับฉันและทำให้มันจบสักทีได้ไหม?”คำพูดของซาบริน่าไม่ได้แสดงถึงความโกรธแม้แต่น้อย ในความเป็นจริงดูเหมือนว่าเธอกำลังพึมพำแต่คำพูดของเธอได้สื่อถึงความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าหลังจากพูดอย่างนั้น ซาบริน่าก็หันหลังให้เซบาสเตียนและตะโกนไปทางห้องของเล่น “ไอโนะ อาบน้ำเถอะ ได้เวลาเข้านอนแล้ว”แล้วแต่เถอะ!ในบ้านหลังนี้ เธอกับไอโนะไม่มีอำนาจใด ๆเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ทั้งสองคนได้เลี้ยงดูลูกสาวด้วยกันและดูแลเธอ เมื่อเขานั่งลงในห้องของเล่นเพื่อสร้างบ้านไม้ให้ลูกสาว ราวกับว่าพวกเขาเป็นครอบครัวที่ปกติและอบอุ่นที่มีกันสามคนแ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 299
“งั้นก็ไปอาบน้ำแล้วไปจดทะเบียนสมรสกับฉันอีกครั้งซะ!” เซบาสเตียนปล่อยมือของซาบริน่าซาบริน่าพูดไม่ออกลงนามในทะเบียนสมรสหกปีผ่านมา เธอกำลังจะแต่งงานกับเซบาสเตียนอีกครั้งงั้นเหรอ?สวรรค์มีอารมณ์ขันที่แปลกประหลาดเสียจริงซาบริน่ากลับไปที่ห้องนอนอย่างว่าง่าย เธอถอดชุดนอนออกก่อนจะอาบน้ำ เมื่อเธอทำผมเสร็จ ไอโนะก็ตื่นขึ้นแล้ว“แม่คะ วันนี้จะพาหนูไปส่งโรงเรียนอนุบาลกับพ่อไหมคะ?” สาวใช้สวมชุดสีแดงให้ไอโนะ และกิ๊บติดผมบนศีรษะของเธอก็สีแดงเช่นกัน เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนออกมาจากเทพนิยายเมื่อเธอคิดขึ้นมาได้ การแต่งกายของลูกสาวก็ดูเหมาะสมมากสำหรับสิ่งที่พวกเขาจะทำในวันนี้มากซาบริน่ายิ้มให้ไอโนะ “ใช่แล้ว เราจะส่งหนูไปโรงเรียนอนุบาลด้วยกันวันนี้ บอกแม่สิ หนูมีความสุขไหม?”ไอโนะพยักหน้าแสดงความกระตือรือร้นของเธอ “ค่ะ หนูมีความสุขมากเลยค่ะ!”เธอร่าเริงเมื่อเธอถูกเซบาสเตียนซึ่งตอนนี้สวมสูทแล้วอุ้มมาที่รถ และซาบริน่าที่เปลี่ยนเป็นชุดที่ดีแล้ว ไอโนะมองดูคิงส์ตันซึ่งกำลังปฏิบัติหน้าที่ของตนอยู่ เด็กสาวเริ่มพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ลุงคิงส์ตัน วันนี้ พ่อกับแม่กำลังส่งหนูไปโรงเรียนอนุบาลด้วยก
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 300
ซาบริน่าไม่สามารถมองดูทะเบียนสมรสได้เต็มตาเธอกับเซบาสเตียนไม่มีความรู้สึกต่อกัน หรือพูดตรง ๆ ก็คือเซบาสเตียนไม่มีความรู้สึกต่อเธอ การแต่งงานโดยปราศจากความรักจะมีความหมายอะไร แม้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นคุณนายฟอร์ดอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วก็ตาม?ซาบริน่ายังคงระมัดระวัง ขณะยืนอยู่นอกรถของเซบาสเตียน เธอเริ่มพูดอย่างใจเย็น “ฉันกลับเองได้ ขอบคุณที่ไม่เรียกร้องให้ฉันจ่ายสิบล้านที่ฉันเป็นหนี้คุณ และยังแต่งงานกับฉันด้วย คุณควรไปที่บริษัทเดี๋ยวนี้ ฉันจะไม่รบกวนคุณอีกแล้ว”คิงส์ตันตกตะลึงกับคำพูดของซาบริน่า 'คุณนาย นายน้อยไม่เคยต้องการให้คุณคืนสิบล้านให้เขาเลย'ในอนาคต เงินทั้งหมดของเขาจะเป็นของคุณ!'ตอนนี้ คุณเป็นภรรยาที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองเซ้าท์ ซิตี้ไปแล้วนะครับ!'คิงส์ตันพูดทุกอย่างในใจเพียงเท่านั้น และไม่กล้าพูดออกมาดัง ๆ เขาหันความสนใจไปที่เซบาสเตียนที่เปิดปากพูด “ไม่เห็นน้ำอย่าเพิ่งตัดกระบอก ไม่เห็นกระรอกอย่าเพิ่งโก่งหน้าไม้เลยคุณผู้หญิง ฉันไม่เคยคิดที่จะยกหนี้ที่เธอติดฉันไปเลยนะ!”ซาบริน่าถึงกับพูดไม่ออกเขาขึ้นรถก่อนสั่งคิงส์ตัน “ไปที่บริษัทเดี๋ยวนี้คิงส์ตันที่ได้ยินการสนทนาของพวกเข
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 301
“ไปเร็ว!”คิงส์ตันถามว่า “ตามคุณผู้หญิงไปเหรอครับ?”เซบาสเตียนตอบอย่างไม่พอใจ “ไม่ต้องถึงขั้นเข้าไปประกบเธอล่ะ! ทำตัวมีเมตตากับผู้หญิงคนนั้นไป เธอก็ไม่เห็นหรอก”คิงส์ตันตอบทันที “รับทราบครับ นายน้อย!”เนื่องจากไม่กล้าขัดคำสั่งของเซบาสเตียน เขาจึงเพียงสะกดรอยตามซาบริน่าไปห่าง ๆ เท่านั้น เขามองดูซาบริน่าขึ้นรถแท็กซี่แล้วตามเธอไปจนถึงหลุมฝังศพของเกรซ อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขาต้องรักษาระยะห่างเพื่อสังเกตเธอ คิงส์ตันก็ไม่ได้ยินสิ่งที่ซาบริน่าพูดเขาเดินห่างออกไปเล็กน้อยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเซบาสเตียน “นายน้อยครับ นายหญิงฟอร์ดไปเยี่ยมหลุมศพของของคุณผู้หญิงครับ ผมเห็นเธอร้องไห้นิดหน่อย และดูเหมือนว่าเธอจะพูดว่าอีกไม่กี่วันเธอจะพาเจ้าหญิงน้อยมาเยี่ยมหลุมศพด้วยครับ”เมื่อเขาพูดเช่นนั้น หัวใจของคิงส์ตันก็ปวดร้าวปลายสายอีกด้าน เซบาสเตียนตอบแต่เพียงว่า “เข้าใจแล้ว”ฉับพลัน คิงส์ตันก็พูดขึ้นว่า “นายน้อย… แล้วผม… ”“จับตาดูเธอต่อไป!” เซบาสเตียนสั่ง“ตามต้องการครับ นายน้อย” หลังจากวางสาย คิงส์ตันยังคงมองหาจุดที่เขาสามารถจับตาดูซาบริน่าได้โดยไม่มีใครสังเกตเห็นในขณะนั้น ซาบริน่ายังค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 302
ซาบริน่าเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองผู้หญิงคนนั้นก่อนจะพูดอย่างใจเย็นว่า “ขอโทษนะคะคุณ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร!”"แก!" มินดี้สำลักคำพูดของเธอ “แกตาบอดเหรอ? แกจะไม่รู้จักฉันได้ยังไง!”ซาบริน่าไม่อยากยุ่งกับผู้หญิงอย่างเธอเธอเพิ่งกลับมาที่เซ้าท์ ซิตี้ เพราะถูกเซบาสเตียนจับตัวมา ย้อนกลับไปในตอนนั้น เธอสร้างความวุ่นวายให้ผู้คนที่นี่ไว้มากมายและสุดท้ายแล้วทุกคนต่างชังน้ำหน้าเธอ เมื่อไม่กี่วันก่อน เธอเพิ่งจะทำตัวหยาบคายดูหมิ่นดาราภาพยนตร์ชื่อดังในขณะที่อยู่ในห้องที่เซบาสเตียนจองไว้ให้เธอพอคิดถึงจุดนี้แล้ว ซาบริน่าก็ไม่สามารถนับจำนวนคนที่โกรธเคืองเธอได้เลยเธอตัดสินใจที่จะไม่สนใจเรื่องนี้ราวกับเธอแบกรับภาระหนี้อันหนักอึ้งไว้มากมายจนไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญอะไรมากอีกต่อไป ไม่ว่าเหาจะกระโดดขึ้นไปบนร่างกายของเธออีกกี่ตัว มันก็ยังคงคันเหมือนเดิมอยู่ดีอย่างไรก็ตาม เซบาสเตียนและตระกูลฟอร์ดยอมรับไอโนะ ตราบใดที่มีคนคอยดูแลไอโนะและคอยดูแลเธอให้ปลอดภัยจากปัญหา ซาบริน่าก็ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องทำร้ายใครในเซ้าท์ ซิตี้อีกซาบริน่าไม่ได้มองมินดี้เลยแม้แต่น้อย เธอพูดอย่างไร้อารมณ์ “คุณคะ คุณพูดพล่ามอะไ
Latest chapter
