บทที่ 29

“อย่างน้อยก็เลี้ยง…” ไนเจลมองดูร้านอาหารเล็ก ๆ รอบตัว ทั้งมืดและมีควัน ไม่ก็มีกลุ่มคนงานทั่วไปกำลังกินข้าวกล่องอยู่ข้างนอก

เขาบีบจมูกของเขา เขาจะจัดให้เต็มที่หากเขาต้องการได้เจ้าลูกเจี๊ยบที่เป็นคนยับยั้งใจตัวเองได้แบบนี้!

“ไม่ว่ายังไง อย่างน้อยเธอควรซื้อกล่องอาหารกลางวันราคา 10 ดอลลาร์ให้ฉันใช่ไหมล่ะ?”

“ก็ได้” ซาบริน่าตอบทันที

ทั้งสองซื้อกล่องอาหารกลางวันแบบที่มีผักสองแบบและเนื้อสัตว์ส่วนหนึ่ง

ซาบริน่าอิ่มจากแซนวิชเห็ดสองอันที่เธอกิน เธอนั่งตรงข้ามไนเจลและจ้องมองเขาขณะที่เขากินอาหาร

ความรู้สึกนี้ช่างน่าอึดอัดใจยิ่งนัก

มันน่าอึดอัดใจมากกว่าเดิมเพราะซาบริน่าซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามไนเจลมีสีหน้าเรียบเฉยเป็นอย่างมาก ขณะที่เขากินกล่องอาหารกลางวันที่ไร้รสเหมือนขี้ผึ้ง ไนเจลอยากจะเอื้อมมืออย่างมั่วซั่วไปลูบแก้มเล็ก ๆ ที่เย็นชาและไร้ที่พึ่งเหล่านั้น

ทางที่ดีที่สุดคือดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและทำตามทางของเขากับเธอ

เขาไม่เชื่อว่าเธอจะยังเย็นชาและอดกลั้นได้

อย่างไรก็ตาม ไนเจลเป็นนักล่าที่ดี เมื่อพูดถึงการดูแลเหยื่อ เขาอดทนมาได้โดยตลอด

หลังรับประทานอาหารเสร็จ เมื่อซาบริน่าต้องการจะจ่าย เธ