Share
บทที่ 60
Related chapters
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 61
“เธอต้องการอะไร?” น้ำเสียงของซาบริน่ายังคงเงียบสงบและเหินห่าง“แกไม่คิดว่าตัวเองไร้ค่าไปหน่อยเหรอ ซาบริน่า? ฉันลักพาตัวแกมาฆ่าและก็เกือบจะสำเร็จ แต่ท่านเซบาสเตียนก็พาแกหนีรอดออกไปได้ แต่ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าฉันอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ เขาก็ไม่ได้มีกระจิตกระใจที่จะลงโทษฉันเลย จนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังไม่มีแผลสักแผลเลยนะ แกก็เป็นแค่ภรรยาขี้แพ้เท่านั้น!” เซลีนระบายความหงุดหงิดอย่างเย่อหยิ่ง“รังควานฉันทางโทรศัพท์ต่อไปนะ แล้วฉันจะบอกเรื่องนี้กับแม่ของเซบาสเตียน แล้วคราวหน้า ตอนที่แม่ของเซบาสเตียนถามหาเธอและแม่ของเธอ มันจะไม่จบแค่ให้แม่เธอตบหน้าเธอแค่นั้นนะ แต่หน้าเธอยับเยินทั่วหน้าเลยดีกว่า ฉันก็อยากจะรู้ว่าเธอจะแต่งงานกับเซบาสเตียนด้วยใบหน้าที่เสียโฉมอย่างนั้นได้ยังไง!”“ทำไม แก.. .” เซลีนหมดคำพูดจากน้ำเสียงที่รุนแรงของซาบริน่า เธอหยุดครู่หนึ่งก่อนจะเย้ยหยันอย่างมีเลศนัยและพูดต่อ “รออีกหน่อยเถอะ ซาบริน่า อีกไม่นานทุกคนจะได้เห็นธาตุแท้ของแก!”“เธอหมายความว่ายังไง?” ซาบริน่าถาม“บาย!” ไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม เซลีนวางสายไปอย่างผู้ชนะซาบริน่าคิดในใจ 'ธาตุแท้?’ คนพวกนั้นจะทำอะไรกับเธออีก? เธอใช้ชีว
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 62
จะเรียกได้ว่าการอยู่ทำงานออกแบบจนดึกดื่นเป็นกิจกรรมยามว่างของซาบริน่าเลยก็ว่าได้ นอกจากนี้การออกแบบยังเป็นวิชาเอกที่เธอเคยเรียนในมหาวิทยาลัยด้วย การได้เจอกับป้าเกรซในเรือนจำส่งผลต่อเธอมากที่สุด เพราะป้าเกรซเป็นมืออาชีพด้านสถาปัตยกรรม หัวข้อการพูดคุยจนทำให้ทั้งสองต่อกันติดอย่างรวดเร็วก็คือเรื่องการออกแบบนี่แหละป้าเกรซมีประสบการณ์ด้านการปฏิบัติมาก่อน และภายในสองปีที่อยู่ในเรือนจำด้วยกัน เธอได้สอนซาบริน่ามากมาย ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมซาบริน่าจึงสามารถเรียนรู้ทางด้านการปฏิบัติได้แม้จะอยู่ในเรือนจำก็ตามเธอออกแบบแปลนด้วยตัวเองโดยใช้เวลาเพียงสามวันซึ่งเป็นช่วงเวลาหลังจากเลิกงงานทั้งหมด สิ่งที่ทำให้เธอแตกต่างคือการที่เธอร่างแบบด้วยมือเพราะว่าเธอไม่มีคอมพิวเตอร์ ในห้องนอนที่แทบจะไม่กว้างขวางนักตั้งแต่แรก กระดาษร่างของเธอเริ่มร่วงโรยอยู่รอบ ๆ เท้าในเวลากลางคืนวันรุ่งขึ้น เธอตื่นสายเพราะเผลอหลับไป และรีบออกไปทำงานโดยลืมปิดประตูห้อง หลังจากที่เธอออกไปแล้ว เซบาสเตียนก้าวออกจากห้องนอนของเขา และเศษกระดาษที่อยู่ด้านนอกประตูของซาบริน่าก็ดึงดูดความสนใจของเขาไปทั้งหมดเขาหยิบมันขึ้นมาและพบว่าเป็นการ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 63
“ช่วยหลีกทางด้วยค่ะ” ซาบริน่าขอร้องด้วยท่าทีรังเกียจ โดยไม่สนใจที่จะมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เธอไม่เคยชอบผู้หญิงคาบช้อนเงินช้องทองมาเกิดที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่แล้วมินดี้ขวางทางซาบริน่าและเอ่ยถามต่อ “ไม่มีปัญญาหาเงินแล้วล่ะสิท่า?”“สนใจแต่เรื่องของตัวเองเถอะค่ะ!” ซาบริน่าโต้กลับ“ฉันรู้ว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่กระเสือกกระสันอยากปีนป่ายไปยังจุดสูงสุด แต่กลับไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงขึ้นไปได้ การเลือกเป็นหนึ่งในพนักงานบริการในงานเลี้ยงที่ตระกูลฟอร์ดจัดขึ้นเพื่อหาภรรยาของท่านเซบาสเตียน และใช้สิ่งนี้เป็นบันไดนั้นค่อนข้างจะทะเยอทะยานไปหน่อยนะ น่าเสียดายที่เธอถูกเซบาสเตียนหลอกใช้ก็เท่านั้น”ซาบริน่าต้องการจะเสียเวลากับผู้หญิงคนนี้ และไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการเดินออกไปพร้อมอาหารทั้งหมดที่เธอซื้อมา แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะมินดี้ขวางทางเธอที่ทางเข้าอยู่“รสนิยมเธอดีไม่เบาเลยนิ” มินดี้พูดต่อ “ที่จะเลือกมาร์คัส ลูกพี่ลูกน้องของฉันเป็นเป้าหมายในงานเลี้ยง เธออาจจะไม่รู้เรื่องนี้นะ ในแง่ของความร่ำร่วยและอำนาจ ตระกูลชอว์เป็นรองแค่ตระกูลฟอร์ดเพียงตระกูลเดียวเท่านั้น น่าเศร้าที่ตระกูลชอว
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 64
“ทำไมเธอถึงช่วยฉัน?” ซาบริน่าถาม“ช่วยเธอเหรอ? ฮ่า ฮ่า!” มินดี้หัวเราะอย่างดูถูกและพูดขึ้น “ฉันจะช่วยเธอทำไม? ฉันจะบอกกับเธอตรง ๆ ก็ได้ เธอสวยกว่าผู้หญิงทั่ว ๆ ไป และมีกลิ่นอายราคาถูกที่มักดึงดูดผู้ชาย ท่านเซบาสเตียนจูบเธอต่อหน้าคนอื่น และลูกพี่ลูกน้องของฉันเริ่มที่จะพูดคุยกับเธอ ทั้งสองเป็นข้อพิสูจน์ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถในการยั่วยวนผู้ชายในหมู่คนชนชั้นสูงพอตัว! ฉันขอให้เธอแสดงบทบาทนี้ เพื่อที่ลูกพี่ลูกน้องของฉัน ท่านเซบาสเตียน และคนอื่น ๆ จะได้เห็นว่าเธอเป็นคนแบบไหน เป็นคนชั้นต่ำที่น่าขยะแขยง ราคาถูก”ซาบริน่ามองมินดี้เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เธอต้องการให้ซาบริน่าทำตัวโง่ ๆ ในงานเลี้ยง แต่สำหรับซาบริน่าแล้ว จะมีอะไรต้องกลัวหากได้เงินจากสิ่งนั้น“ได้สิ ฉันรับข้อเสนอนี้!” ซาบริน่าตอบอย่างเด็ดขาด“ก็แค่นั้น!” มินดี้ยิ้มออกมาซาบริน่าไม่ยิ้มกลับและหันหลังเดินจากไปโดยไม่ได้มองมาทางมินดี้อีก“เดี๋ยว” มินดี้ตะโกนจากด้านหลังอีกครั้งซาบริน่าหันไปมองเธออย่างงง ๆ“แล้วเธอจะไปลองชุดเมื่อไหร่?” มินดี้ถามอย่างร่าเริง“เวลาไหนก็ได้หลังเลิกงาน” ซาบริน่าตอบโดยไม่ลังเล ขณะค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 65
“ฉันเป็นใครไม่เกี่ยวกับเธอหรอก สิ่งสำคัญคือฉันจะไม่ยอมให้ผู้หญิงแบบเธอเข้าใกล้หลานชายของฉันเด็ดขาด!” ท่านผู้อาวุโสชอว์มองซาบริน่าตั้งแต่ตัวจรดเท้าขณะที่บอกปัด หญิงสาวตรงหน้าเขาหน้าถอดสีจนซีดเผือด ชัดเจนได้ว่าเธอมีประสบการณ์กับผู้ชายมาพอตัว เครื่องสำอางบนใบหน้าของเธอไม่สามารถจะความต่ำทรามของเธอเอาไว้ได้ และรองพื้นหนาเตอะบนใบหน้าดูเหมือนจะกระเด็นหลุดออกมาทุกครั้งที่ซาบริน่าพูด ทั้งหมดทั้งมวลนั้นบวกกับชุดที่เธอสวมใส่อยู่ทำให้เธอดูเหมือนจะนิยายความหมดของคำว่าโสเภณีได้เป็นอย่างดี‘ผู้หญิงแบบนี้กล้าดียังไงมาล่อลวงผู้ชายจากตระกูลชอว์น่ะ?’ เขาคิด“โอ้ คุณปู่ชอว์ บังเอิญจังเลยนะคะ ทำไมคุณปู่ถึงมาที่นี่ได้?” มินดี้เอ่ยโดยใช้น้ำเสียงที่ประหลาดใจ ขณะที่แสร้งทำเป็นมองเห็นท่านผู้อาวุโสชอว์ในที่สุดเธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังซาบริน่าอย่างผู้ชนะ และภูมิใจเป็นอย่างมากที่สามารถสร้างผลงานชิ้นโบว์แดงนี้ขึ้นมาได้มินดี้ให้ซาบริน่าแต่งตัวและแต่งหน้าแบบนั้น เธอวางแผนให้ท่านผู้อาวุโสชอว์มาที่นี่ในเวลานี้ เพื่อแสดงให้เขาเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ช่างต่ำต้อยยิ่งนักสำหรับท่านผู้อาวุโสชอว์มินดี้เป็นลูกสาวของป
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 66
ท่านผู้อาวุโสชอว์ยืนสั่นด้วยความโกรธและพูดไม่ออก จนกระทั่งซาบริน่าเข้าไปในห้องลองเสื้อ ในที่สุดเขาก็พูดอย่างโกรธจัด “ฉันจะให้มาร์คัสตัดความสัมพันธ์กับเธอทั้งหมด! อย่าคิดที่จะได้เงินจากเขาเลย!” จากนั้นเขาก็หันหลังและเดินจากไปมินดี้เดินไปหาซาบริน่าด้วยรอยยิ้มเสแสร้งและอธิบาย “ขอโทษนะซาบริน่า ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมคุณปู่ถึงมาที่นี่ได้ บางทีพวกคนใช้อาจปากสว่างบอกเขาก็ได้ สองวันก่อน พอข่าวว่าน้องมาร์คัสเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าคนหนึ่งแววเข้าหู คุณปู่โกรธเป็นฝืนเป็นไฟเชียวล่ะ ดังนั้นเขาจึงมักคอยเป็นหูเป็นตาตอนที่น้องมาร์คัสกับฉันออกไปไหนมาไหนน่ะ....” คำอธิบายของเธอเต็มไปด้วยความย้อนแย้ง แต่ซาบริน่าไม่ตอบสนองเธอมองมินดี้อย่างเรียบเฉยพลางพูดขึ้น “ฉันไม่สนเรื่องนั้นหรอก สิ่งที่ฉันสนใจ คือการได้ทำงานที่งานเลี้ยงบนเรือสำราญในวันนั้น แล้วฉันก็ได้เงินหนึ่งหมื่นดอลลาร์”เธอแค่ว่าในสายตาของพวกลูกท่านหลานเธอทั้งหลาย เธอก็เป็นแค่เรื่องตลกฆ่าเวลาเพียงเท่านั้นผู้นำตระกูลเหล่านี้อาจมองว่าการประณามเธออาจเป็นสิทธิที่ติดตัวพวกเขามาตั้งแต่เกิดเลยก็
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 67
ทันทีที่ดวงตาของเซบาสเตียนจะจับจ้องไปยังพิมพ์เขียวซึ่งวาดด้วยมือที่ดูเกือบสมบูรณ์แบบ สายตาคู่นั้นก็สะดุดเข้ากับความประณีตของรายละเอียดต่าง ๆ ซึ่งแฝงอยู่ในทุกตัวอักษรสิ่งที่อยู่ในมือของเขาคล้ายกับชิ้นงานที่เขาพบนอกห้องของซาบริน่าเมื่อสองสามวันก่อน ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือแบบร่างที่เขาพบไม่ได้ลงรายละเอียดเหมือนฉบับนี้ และมีการแก้ไขเล็กน้อยเพื่อทำให้สมบูรณ์ขึ้น“ใครเป็นคนนำสิ่งนี้มา?” เซบาสเตียนหันไปถามผู้ช่วยข้างกาย“เอ่อ ผู้ช่วยของผู้อำนวยการคอเนอร์ กรุ๊ป คุณ… คุณสก๊อตต์ค่ะ”“พาฉันไปหาเธอเดี๋ยวนี้!” เซบาสเตียนสั่งทันที“ค่ะ ผู้อำนวยการฟอร์ด”ผู้ช่วยพาเซบาสเตียนออกจากห้องประชุมและอธิบายตลอดทาง “ผู้อำนวยการฟอร์ด คุณสก๊อตต์รออยู่ที่แผนกต้อนรับ ดังนั้นคุณน่าจะพบเธอได้ในทันทีค่ะ”“อืม” เซบาสเตียนตอบขณะที่นั่งรออยู่ตรงบริเวณแผนกต้อนรับ ซาบริน่าตกใจเมื่อได้ยินเสียงของเซบาสเตียน 'ทำไมถึงเป็นเขา?' เธอครุ่นคิด เนื่องจากเหตุผลบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้ เธอไม่ต้องการเจอกับเซบาสเตียนในสถานการณ์เช่นนี้ไม่ว่าจะในสถานการณ์ใด ๆ ก็ตามแต่ หนทางสุดท้ายที่เธอจะเลือกก็คือเข้าไปยุ่งเก
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 68
“ยายบ้านนอกนั่นทำงานได้เร็วกว่าผู้ช่วยหัวหงอกหัวดำพวกนั้นด้วยซ้ำนะ เธอยังดูเด็กอยู่เลยและก็ดูเชื่อง ๆ ด้วย จนถึงตอนนี้ เคยเห็นเธอปริปากพูดอะไรออกมาสักคำแล้วเหรอยัง เธอแค่วิ่งไปตรงนู้นทีตรงนี้ทีเพื่อซื้อข้าวกลางวัน ชานม ของว่างและของกินให้เรา ไม่ดีเหรอไง?”“ขอพูดอะไรหน่อยนะ ใบหน้าของนางก็ดูทรงเสน่ห์ไม่เบาเลย คิดว่าซาบริน่าดูสวยกว่าพวกเราสองคนไหม?”“สวยกะผีน่ะสิ! ไม่เห็นเหรอไงว่านางใส่ชุดอะไรมาทำงาน? ชุดเดียวกันสามวันติดเลยนะเธอ พนันได้เลยว่าเสื้อผ้าของนางอ่ะราคาไม่เกินห้าสิบดอลลาร์ด้วยซ้ำ!”“ฮิ ฮิ ชู่ว! เธอมาแล้ว”คนในสำนักงานหยุดนินทาทันทีที่เห็นซาบริน่าเดินเข้ามา ซาบริน่าได้ยินทุกคำ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจไม่มีอะไรสำคัญสำหรับเธอ นอกจากมีงานทำและได้เงิน เธอจัดข้าวของและนิ่งเงียบไปตลอดทั้งวัน เธอออกจากสำนักงานทันทีที่ถึงเวลาเลิกงาน และมุ่งหน้าไปที่ห้องผู้ป่วยของเกรซเพื่อดูแลเธอหัวใจของซาบริน่าเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เมื่อเห็นเกรซเริ่มผอมบางลงทุกวัน ความสัมพันธ์ระหว่างเซบาสเตียนกับเธออาจขึ้นอยู่กับสัญญา แต่เธอคิดจริง ๆ ว่าป้าเกรซเป็นครอบครัวเดียวที่เธอมีอยู่บนโลกใบนี้เมื่อได้เห็นแสงสว
Latest chapter
