บทที่ 91

คำพูดของเฉียวอีราวกับหนามแทงลึกเข้าไปในอกเขา

เขาก็ไม่รู้ตัวเองว่าทําไมเขาถึงอยากยุ่งกับเฉียวอีตลอด อยากได้ยินเสียงเธออยู่เสมอ

แม้ว่าเธอจะดุด่าเขา ทุบตีเขา แต่ความรู้สึกนั้นก็ยังดีกว่าการไม่มอง ไม่แตะเหมือนตอนนี้

นัยน์ตาเขาหม่นหมองลง เสียงก็แหบแห้งลงเล็กน้อย

"เฉียวอี เธอชอบคิดมากขนาดนี้ ทําไมไม่ลองเขียนนิยายดูล่ะ ฉันแค่เห็นแก่หน้าคุณเหยียน ให้ลูกชายเขาทําธุรกิจ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอด้วยเลย

นอกจากนี้ปู่ฉันเอาเรื่องทั้งหมดไปบอกคุณยายฉันแล้วด้วย ถ้าฉันไม่ช่วยอีก เธอคิดว่าคุณยายจะไว้ชีวิตฉันงั้นหรือ

อย่าได้คิดเชียวว่าที่ฉันยอมร่วมมือด้วยก็เพราะเธอ เธอก็ยังไม่ได้มีเสน่ห์ขนาดนั้นอยู่ดี "

ฟังจากน้ำเสียงของเขา เฉียวอีก็ฟังออกว่าเขาดูถูก

เธอยังรู้ด้วยว่าหลู้เหวินโจวผู้ที่ตลอดมาเลือดเย็น โหดเหี้ยม ไม่เอาญาติพี่น้องแต่กลับฟังคําพูดของคุณยายคนเดียว

การระมัดระวังของเธอผ่อนเบาลงไม่น้อย

"ไม่รู้ว่าประธานหลู้จะว่างเมื่อไหร่"

"เก้าโมงเช้า สนามกอล์ฟที่ฉันชอบไป มาช้าไม่รอนะ"

เมื่อเฉียวอีขับรถถึงสนามกอล์ฟ หลู้เหวินโจวเพิ่งตีเสร็จไปหนึ่งหลุม

ก่อนที่บอลจะตกถึงพื้น ซ่งชิงหยาก็รีบวิ่งไปดู