ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร

หลังจากฉากรักอันดุเดือดผ่านไป ร่างกายของเฉียวอีก็ถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อหลู้เหวินโจวกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา และนิ้วที่ละเอียดอ่อนก็ลูบไล้ไปตามใบหน้าของเธอในดวงตาสีพีชอันล้ำลึกของชายหนุ่มนั้น เต็มไปด้วยความรู้สึกอันลึกซึ้งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนแม้ว่าเฉียวอีจะถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างรุนแรงมากก็ตามแต่ในขณะนี้กลับรู้สึกถูกรักอย่างสุดซึ้งอย่างไรก็ตาม ก่อนที่ตัณหาของเธอจะดับลง โทรศัพท์มือถือของหลู้เหวินโจวก็ดังขึ้นมาเมื่อเห็นเบอร์ของผู้ที่โทรเข้ามา หัวใจของเฉียวอีก็สั่นไหวอ้อมแขนที่กอดหลู้เหวินโจวเอาไว้ก็แน่นขึ้นอีกเล็กน้อย จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขา "ไม่รับได้ไหมคะ?"สายนี้โทรมาจากซ่งชิงหยา ซึ่งเธอเป็นคนที่อยู่ในใจของหลู้เหวินโจวหลังจากกลับประเทศมาได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน ก็ก่อเรื่องฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้งเฉียวอีจะไม่รู้ได้อย่างไร ว่านี่คือความตั้งใจของซ่งชิงหยาแต่หลู้เหวินโจวไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยเขาผลักเธอออก อย่างไม่มีความอ่อนโยนเหมือนที่เพิ่งทำไปเมื่อกี้โดยสิ้นเชิงและแทบรอไม่ไหวที่จะกดรับสายเฉียวอีไม่รู้ว่าในสายพูดอะไรแต่เห็นเพียงดวงตาที่ลึกล้ำของหลู้เหวินโจ

มือของหลู้เหวินโจวจับแก้วเหล้าแน่นแล้วแน่นอีกหัวใจราวกับถูกแทงขึ้นในขณะนั้นวันนั้นซ่งชิงหยาฆ่าตัวตาย และเฉียวอีก็โทรหาเขาหลายสายมากเพราะความเจ็บปวดของประจำเดือน ในตอนแรกเขาก็รับสายโทรศัพท์ แต่หลังจากนั้นพอโมโหก็วางสายลงทันทีเธอคงไม่อยากเลิกกันเพราะเหตุนี้หรอกใช่ไหมหลู้เหวินโจวหลับตาลง ฟังซ่งเยี่ยนเฉินกับซู่เหยียนจือด่าทอสามีห่วย ๆ คนนี้ จนไม่รู้สึกถึงบุหรี่ที่ไหม้ไปตามปลายนิ้วของเขาจนมาถึงยังหลังมือเลยด้วยซ้ำเขากระสับกระส่ายตลอดทั้งคืนเขาไม่กลับไปในเวลานี้ เฉียวอีปกติคงจะโทรมาแสดงความเป็นห่วงตั้งนานแล้วแต่ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ แล้ว เขายังไม่ได้รับแม้แต่ข้อความด้วยซ้ำจู่ ๆ เขาก็รู้สึกไม่ดีและรีบดับก้นบุหรี่ลงทันที ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วเดินออกไปทันทีที่เขาออกมาจากประตูของบาร์ เขาก็เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เดินตรงมาหาเขาพร้อมกับถือตะกร้าดอกไม้สดอยู่ในมือเด็กสาวยิ้มแล้วถามเขาว่า"คุณผู้ชายคะ อยากจะซื้อให้แฟนสักสองสามดอกไหมคะ?"หลู้เหวินโจวมองดูดอกกุหลาบสีแชมเปญที่เรียงรายและแข่งกันเบ่งบานอยู่ในตะกร้า และทันใดนั้นคำพูดของซ่งเยี่ยนเฉินก็ดังก้องขึ้นมาในหัวว่

เฉียวอีเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และก้าวออกไปข้าง ๆ รวดเร็วดุจสายฟ้า แต่อย่างไรก็ตาม กาแฟร้อน ๆ บางส่วนก็ยังคงกระเด็นใส่เท้าของเธอเธอหายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวดและในตอนที่กำลังจะโต้เถียงกับซ่งชิงหยา พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นซ่งชิงหยาทุบไปที่ตู้กระจกที่อยู่ด้านหลังเธอจึงเอื้อมมือออกไปดึงตามสัญชาตญาณแต่ซ่งชิงหยากลับหลบพ้น"เพล้ง"แขนของซ่งชิงหยาทำให้กระจกแตกและเลือดก็ไหลไปตามแขนของเธอลงไปสู่พื้นในขณะนี้ เสียงเย็นชาของหลู้เหวินโจวก็ดังมาจากด้านหลัง“เฉียวอี เธอทำอะไรน่ะ!”ร่างสูงเพรียวของหลู้เหวินโจวพุ่งเข้าไปข้าง ๆ ซ่งชิงหยาอย่างรวดเร็วดวงตาที่ดำขลับก็เริ่มเข้มขึ้นเรื่อย ๆ"เธอเป็นยังไงบ้าง?"จากนั้นก็มีน้ำตาไหลอยู่บนหน้าซีด ๆ ของซ่งชิงหยา และปากของเธอก็กระตุก“พี่เหวินโจว ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเองค่ะ ฉันไม่ทันระวังทำกาแฟหกใส่เลขาเฉียว ทำให้เธอเข้าใจผิดว่าฉันตั้งใจสาดใส่เธอ เธอจึงผลักฉันค่ะพี่อย่าไปโทษเธอเลยจะได้ไหมคะ?"เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ดวงตาของเฉียวอีก็เบิกกว้างขึ้นมาทันทีเธอไม่คาดคิดว่าซ่งชิงหยาจะใช้อุบายทำร้ายตัวเองเพื่อใส่ร้ายเธอเช่นนี้เธอรีบอธิบายขึ้น

เฉียวอีลืมตาขึ้น และเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยราวกับว่าเธอ กำลังจับที่พึ่งสุดท้ายไว้ได้อยู่มือทั้งสองข้างจับเสื้อของชายคนนั้นเอาไว้แน่น และพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า: "รุ่นพี่ พาฉันออกไปจากที่นี่ทีค่ะ"เธอไม่อยากให้หลู้เหวินโจวเห็นเธออยู่ในสภาพที่จนตรอกเช่นนี้เธอไม่ต้องการสายตาน่าสงสารแบบนั้นจากเขาเธอไม่ต้องการอะไร นอกจากออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุดเหยียนซิงเฉิงมองดูเธออย่างกังวล: "เธอจะกลับไปทั้งแบบนี้ได้ยังไง? ฉันจะพาเธอไปหาหมอนะ"“ไม่ต้องค่ะ รุ่นพี่! ฉันเพิ่งบริจาคเลือดมา ร่างกายก็เลยไม่ไหวนิดหน่อยค่ะ คุณแค่ไปส่งฉันกลับไปที่บ้านก็ได้แล้วค่ะ”ดวงตาอันอ่อนโยนของเหยียนซิงเฉิงแสดงความเป็นห่วงออกมาเล็กน้อยเขาก้มลงและอุ้มเฉียวอีไว้ในแนวนอนและกระซิบอย่างแผ่วเบาว่า: "ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะพาเธอออกไปเอง"เมื่อหลู้เหวินโจวไล่ตามออกมา ก็เห็นเฉียวอีถูกชายคนหนึ่งอุ้มเข้าไปในรถพอดีชายคนนั้นมองเธอด้วยความเป็นห่วงและสงสารหลู้เหวินโจวโกรธมากจนกำหมัดแน่นเขามองดูรถที่ขับออกไปจากสายตาของเขาด้วยสายตาที่ขุ่นมัว——เมื่อเฉียวอีตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเช้าวันรุ่งขึ้นแล้วไม่ได้กินอะไรมา

“คุณย่าพูดว่าอะไรนะ? ตอนนั้นย่าเป็นคนผลักฉันเข้าไปหาหลู้เหวินโจวเองงั้นเหรอ?”คุณย่าเฉียวตะคอกอย่างเย็นชา"ไม่เช่นนั้น เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าหลู้เหวินโจวจะเป็นฮีโร่ที่ช่วยปกป้องสาวงามเอาไว้? เธอไม่ลองใช้สมองคิดดูหน่อยเหรอ คนที่มีสถานะแบบนั้นอย่างหลู้เหวินโจวจะไปอยู่ในตรอกที่ห่างไกลเช่นนี้โดยไม่มีเหตุผลได้อย่างไรถ้าไม่ใช่เพราะฉันกับพี่ชายของเธอวางกับดักเพื่อหลอกให้เขาไป เธอจะไม่มีทางมีชีวิตที่วิเศษเหมือนในช่วงสามปีที่ผ่านมาหรอกแต่เธอมันไม่รู้จักพอ และยังต้องการปีนขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งท่านหญิงหลู้อีกเธอไม่คิดหน่อยเหรอ ด้วยการมีแม่ที่ไร้ยางอายเช่นนี้ ไม่มีครอบครัวที่ร่ำรวยในเมืองบีหน้าไหนที่กล้าแต่งงานกับเธอหรอกเธอจะต้องกลับไปหาหลู้เหวินโจวไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ไม่เช่นนั้น ฉันจะป่าวประกาศทุกอย่างเกี่ยวกับแม่ของเธอ"หญิงชรากัดฟันในขณะที่พูดราวกับว่าเฉียวอีนั้นไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอเลือดบนหน้าผากของเฉียวอีไหลลงมาตามแก้มและเข้าไปในปากรสเลือดแพร่กระจายไปทั่วปากของเธอ อย่างรวดเร็วจู่ ๆ เธอก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาและรู้สึกรังเกียจที่ตัวเองมีคนในครอบครัวแบบนี้ย่าของเธอร