PUPUNGAS-PUNGAS na bumangon si Charity kinabukasan. Nagpalinga-linga pa siya sa paligid at iniisip kung bakit naroon siya sa ganoong silid. Nasapo niya ang noo nang maalalang nakipagkasundo pala siya kay Cameron Silvestre. Bigla niyang nahawakan ang labi nang pumasok sa isip niya ang nangyaring halik sa pagitan nila ng binata, hindi naman nagtagal iyon, pero bakit tila ramdam pa rin niya hangang ngayon?
"That's it. We sealed the deal. You will bear my child, Charity." Tsaka lumayo si Cameron sa dalaga na tila natulala dahil sa simpleng halik na iyon. Iyon ang naalala niyang sinabi pa sa kaniya ng binata. Hindi akalain ni Charity na aabot siya sa ganitong sitwasyon para sa kagustuhan niyang makatakas sa hirap ng buhay na mayroon siya. Isang marahang katok mula sa labas ng kaniyang silid ang narinig ng dalaga at kasunod nun ay ang tinig ni Servant Kim. "Miss Charity, please prepare we will leave after thirty minutes." Tsaka nawala na ang tinig. Nais pa sana niyang tanungin kung ano ang isusuot niya pagkatapos maligo dahil wala naman siyang dalang gamit, pero natigilan siya nang sa bandang paanan ng malaking kama na kinauupuan niya ay may paper bag na naroon at box ng isang sandal. Marahil ay iyon na ang isusuot niya. Kinakabahan siyang bumaba sa kama at lumapit sa mga damit. Tinignan niya ang mga iyon. Isang simpleng pink floral long boho dressat ang white beach sandal na nasa box. Base sa mga isusuot niya, mukhang pupunta sila sa isang beach? Nakaramdam ng kakaibang excitement si Charity sa ideyang iyon. Never pa kasi s'yang nakapunta sa isang beach resort na mamahalin. Dali-dali siyang naligo at isinuot ang mga iyon, inilugay lang niya ang buhok since maiksi naman na iyon, wala rin siyang make up sa mukha dahil hindi naman niya dala ang mga make up kit niya. Feeling niya tuloy ay napakapangit niya. Makalipas ang thirty minutes ay may kumatok na naman sa pinto. "Grabe, bilang na bilang talaga ang oras ah," bulong niya. Nang buksan niya ang pintuan, si Servant Kim iyon na nakangiti sa kaniya. "Let us go, Miss Charity." Marahan siyang napatango. Nangangati ang bibig niyang tanungin ang lalaki kung saan ba ang destinasyon nila ngayon. Pero pinigil muna niya ang sarili na magtanong at sumunod na lamang sa lalaki. Nagtataka siya na napasunod sa tinutumbok na daan ni Servant Kim, tila sa likod mansion lamang sila tutungo. Gaya kanina, pinigilan na naman ni Charity ang magtanong. Nagulat siya nang makarating sa malawak na malawak na backyard ay isang chopper ang naghihintay sa kanila. Inalalayan siya ni Servant Kim na sumakay doon, kinakabahan man ay walang nagawa si Charity kung hindi sumakay.**** " WE'RE in El nido, welcome to Isla Silvestre, Miss Charity." Charity is in awe as she saw the island from above. A freakin' beautiful island, a paradise! habang pababa ang sinasakyang chopper ay malayang inililibot ni Charity ang paningin sa isla na tila sadyang inihiwalay sa iba. Isang pribadong isla na para lamang sa mga Silvestre. Puting buhangin, malinaw na karagatan at sa pinakagitna ay isang malaking up and down na puting bahay. May mga iilang cottages na mga kubo style, mga puno ng niyog na nagtataasan. Hangang sa makababa mula sa himpapawid ay hindi pa rin makapaniwala si Charity sa nakikita. This is her first time to see an island. Kaya parang taong bundok siya. Nakakalula ang yaman ng mga Silvestre to think na may sarili silang isla. "You will stay here, Miss Charity," imporma ni Servant Kim. Nilingon niya ito at saglit na nawala ang ngiti sa labi. "N-nasaan po si Cameron?" Hindi napigilang usisa niya. "Magtutungo siya rito once na natapos na niya ang kaniyang mga meeting." "Ang ibig mong sabihin, Servant Kim, maiiwan akong mag-isa rito? Dito sa islang ito?!" Hindi naitago ni Charity ang takot sa isipang siya lamang maiiwan sa napakalawak na Islang iyon. Nangiti ang matanda at napakamot sa batok. "Sasamahan ka namin Miss Charity hangang sa makabalik si Sir Cameron." Nakahinga ng maluwag si Charity sa sinabi ng matanda. Iginiya siya ni Servant Kim patungo sa malaking bahay at masaya siyang sumunod rito. Dinig na dinig niya ang marahang hampas ng tubig sa dalampasigan at ang banayad na hangin na dumadampi sa kaniyang balat. Napakayapa ng lugar, isa nga itong paraiso na wala pa man ay minamahal na niya. "Ito ang magiging silid mo," anang matanda sa kaniya ng dalhin siya sa isang malawak na silid. Hindi sila magkasama sa silid ni Cameron? Sabagay hindi naman sila mag-asawa, aanakan lamang siya ng lalaking iyon. "Kumpleto na iyan sa mga kakailanganin mong kagamitan, Miss Charity." Natigilan si Charity. Iba talaga ang nagagawa ng pera, napakabilis kumilos ng mga tao ni Cameron. Halos kahapon lamang siya nakipag-deal kung iisipin. Marahan siyang pumasok sa silid, habang nanatili lamang sa pintuan. "Cellphone. Tama Servant Kim, may cellphone ba kayong ipapahiram sa akin?" aniya sa lalaki, nais niya kasing tawagan si Milet at sabihan ito na okay lang siya. "Pasensya na, Miss Charity. Tanging si Sir Cameron lamang ang makakapagsabi kung bibigyan ka ng cellphone o hindi. If you don't need anything, maari na ba akong umalis?" "Aalis?" Muli na naman siyang sinaklot ng kaba. Nangiti ang lalaki. "Ang ibig kong sabihin ay bababa na upang magtungo sa aming cottage." "Ahhh..." Napatango-tango si Charity sabay kamot sa ulo. "Sige po at pwede niyo na akong iwan," aniya rito. Nang mapagisa ay lumapit ang dalaga sa bintana at binuksan iyon upang makapasok ang sariwang hangin. Pagkatapos ay mabilis na tumakbo si Charity sa malaking kama at ibinagsak ng paupo ang sarili na tila bata na nagpa-alsa alsa. Ngayon lang siya makakahiga sa ganoong kalaki at kalambot na kama. Napakaganda ng silid na kinaroroonan niya na sa TV lang niya noon nakikita. The room has a blush pink color. Exuberantly feminine, yet chic. May sariling flatscreen TV, built in closet, mga painting na bumagay sa silid. Ito ang buhay na pinangarap ni Charity noon pa man, maalwan at malayo sa totoo niyang buhay. Maging isang nurse at magkaroon ng isang masayang pamilya. Pero sadyang ang hirap abutin. Pero ngayong nakipagkasundo siya kay Cameron, matutupad na niya isa sa mga pangarap niya- ang yumaman. Pabagsak niyang inihiga ang sarili at pumikit, ninamnam ang kalambutan ng kamang kinahihigaan. Hindi namalayang nakatulog na siya, dala na rin marahil ng preskong hangin na nangagaling sa bukas na bintana at ang mga marahang alon na tila naging musika sa pandinig ng dalaga.NAGISING si Charity nang tila may mga mata na nakamasid sa kaniya. Pero nang imulat niya ang mga mata ay wala naman, agad siyang tumayo at tinignan ang mumurahing wrist watch na suot na galing pa kay Georgia. Alas singko na pala ng hapon. Grabe ilang oras din siyang nakatulog. Agaran siyang tumayo at naisipang magpahinga sa tabing dagat at panonoorin na rin niya ang sunset. Nayakap ng dalaga ang sarili nang dumampi sa balat niya ang malamig na hangin, napangiti siya dahil gusto niya ang pakiramdam nun. Napatigil siya nang malapit na sa tubig dagat nang mapansin na may bultong lumalangoy doon. Sinalakay siya ng kakaibang takot sa isiping isang estranghero iyon, pero imposible dahil ang Isla Silvestre ay ekslusibo lamang para sa mga Silvestre ayon kay Servant Kim. Nawala lamang ang kaba ng dalaga, nang lumitaw ang ulo ng taong pinagmamasdan. It was Cameron. Gosh! He is so damn gorgeous! Nagtama ang mga mata nila ng binata habang paahon ito sa tubig.
PATULOY ang pagsulong ni Cameron patungo sa dalaga, habang patuloy naman ang pag-atras ni Charity, hangang sa tumama ang likod niya sa may sink at alam niyang wala na siyang aatrasan pa. Hindi niya ipinahalata sa lalaki na bahagyang nangangatog ang kaniyang mga tuhod. "C'mon, Charity. Let's satisfy ourselves," mapanudyong saad ni Cameron sa kaniya na ngayon ay nasa harapan na niya na halos mahalikan na niya ang matipunong dibdib nito. Ngayon niya kita kung gaano siya kaliit sa tabi nito. She slowly felt her stomach tighten strangely. Kakaiba ang binibigay na pakiramdam ni Cameron sa kaniya nang mga sandaling iyon. His eyes caressed her face. "You're really innocent, Charity." He loves it everytime Charity looks at him innocently. Gosh! She loves how Cameron say her name. "You can't hide the fact that you're attractive to me, too," he whispered. Cameron was right. Noong una ay pera lang talaga ang habol niya, but a
MAKALIPAS ANG ISANG LINGGO... "FINALLY tapos ka na," saad ni Charity sabay punas sa pawis na tumatagaktak sa kaniyang noo. Masaya niyang pinagmasdan ang munting hardin niya na ginawa sa likod ng bahay nang hapon na iyon. Sa sobrang boring niya sa mga nakalipas na araw ay iyon ang napagdiskitahan niyang gawin, tho mahilig naman siya talaga sa mga halaman. Isang linggo na sila sa Isla Silvestre pero wala naman nangyayari sa kanila ni Cameron. Actually, lagi itong wala dahil tila may mahalaga itong inaayos. Halos hindi na nga sila magkita dahil sa tuwing gigising siya ay wala na ito. Katulad ngayon, nasa isla nga si Cameron pero maghapon itong nasa silid. May balak ba talagang magkaanak ang mokong na iyon? Bulong ni Charity sa isipan. Inayos niyang muli ang mga tipak ng bato na ginawa niyang patungan sa ibang mga halamang nasa paso. Nang matapos sa ginagawa at nakapaglinis na ay umakyat siya sa taas upang makapagpalit ng damit, balak niyang lumusong
GABI na nang magising si Charity dahil siguro sa pagod sa pag-angkin sa kaniya ng binata, not just once, twice but many times. Tila sabik na sabik ito. Wala na si Cameron sa tabi at pinakinggan ang banyo kung may tao roon, pero wala. Nanakit ang buong katawan niya na tila binugbog siya, pero mas ramdam niya kirot sa pagitan ng kaniyang mga hita. Marahan siyang bumangon habang nakatapis sa kaniya ang blanket dahil wala pa siyang saplot sa katawan nang mga sandaling iyon. Napatingin siya sa eleganteng wall clock at nagulat siya nang makitang alas otso y medya na. Kita niya ang bahid ng dugo sa puting bed sheet tanda na naipagkaloob na nga talaga niya ang pagkababae kay Cameron. Wala siyang makapang pagsisisi, sa totoo niyan ay tila ang saya ng puso niya dahil kay Cameron niya iyon naipagkaloob. Wala ang mga saplot niya at alam niyang naiwan iyon sa tabing dagat, kaya dala-dala niya ang mabigat na blanket habang palabas ng silid ni Cameron at patungo sa sarili niyang
KANINA pa tinatawagan ni Charity ang kaibigang si Milet, pero ring lang nang ring ang cellphone nito, malamang ay busy na ito sa trabaho dahil pang gabi ang trabaho ng kaibigan. Binigyan siya ng cellphone ni Cameron bago ito umalis at mahigpit na ipinagbilin na tanging ang kaibigan lamang niya ang maari niyang tawagan. Malamang ay si Milet lang ang tatawagan niya dahil wala naman na siyang ibang pamilya at hindi siya interesadong tawagan ang tiyahin niya. Buti na lang talaga ay kabisado niya ang number ng kaibigan. Nang wala pa rin sumasagot ay nagpasya na siyang bumaba sa kusina upang tignan kung ano ang iniluto ni Ms. Salve para sa kanila nang gabing iyon. Nadatnan niya itong naglilinis sa kusina kahit gabi na. Pero malinis naman na ang lahat, sadyang ganoon lang siguro ang mga matatanda. "M-magandang gabi po," nag-aalangang bati niya sa matanda na laging seryoso ang mukha at hindi talaga marunong ngumiti. Parang si Cameron lang. Tinapunan siya ng tingi
KABADONG kabado si Charity habang nakasunod kay Servant Kim. Papasok sila sa isang magara at kilalang hotel sa manila, medyo nahihiya siya sa kaniyang suot, sa tuwing makakasalubong ang mga mayayamang taong naroon. Naka baby pink t-shirt lamang siya at jeans atsaka isang simpleng white sandals sa paa. Biglaan lamang ang pagsundo sa kaniya ni Servant Kim sa Isla Silvestre, kaya hindi na siya nagkaroon ng pagkakataong maghanap ng maisusuot na maganda. Si Cameron daw ang nagpasundo sa kaniya sa isla. Mahigit dalawang linggo na rin buhat nang hindi niya makita ang binata at hindi niya mapigilan ang sarili na makaramdam ng saya sa isipang masisilayang muli ito. Sa elevator ay may pinindot na floor si Servant Kim na may nakalagay na VIP. "Miss Charity," untag ni Servant Kim sa kaniya, silang dalawa lamang ang lulan non. Napatingin siya rito, laging tila nakangiti ang mga mata nito, hindi katulad ni Ms. Salve, laging nang-iirap. "B-bakit ho?" "Okay ka
HINDI pamilyar ang lugar na pinuntahan nila, palinga-linga sa paligid ang dalaga at sa isang building na tinutumbok ng mga paa nila. Papasok pa lamang ay sinalubong na sila ng mga lalaking nakauniporme at yumukod pa ang mga ito kay Cameron. Dumiretso sila sa isang magarang silid na kung hindi siya nagkakamali ay may mga gamit sa pang-tattoo. Kinabahan bigla ang dalaga. "Anong gagawin natin dito?" Usisa niya kay Cameron. Hindi siya sinagot ng binata, hangang sa may isang lalaking pumasok. Matangkad, maputi, gwapo at nakangiti. "Hindi ko akalain na ikaw pala, Boss Cameron," nangingiting turan ng lalaki kay Cameron. "Shut up, Isaiah. Mark her for me," saad ni Cameron sa lalaki at itinuro siya. "Whoah, seriously?" Hindi makapaniwalang tanong ng lalaki at tinignan siya habang hinihimas himas pa ang baba nito na tila may naiisip. Bumaling ito muli kay Cameron. "Is she your wife or what?" Usisa pa nito sa binata. Matalim ang ting
"YOU JERK!" sigaw ni Senior Silvestre ang pumuno sa loob ng library na iyon. Nakaupo ito sa swivel chair nito at nagpupuyos sa galit. Halos maglabas ng apoy ang mga mata nito na nakatitig kay Cameron. Nalaman kasi ng matanda ang ginawang pagmamarka kay Charity. Halos napaigtad pa at nagpapawis ng malamig si Servant Kim nang mga sandaling iyon na naroon sa gilid ng silid. Habang si Cameron na nasa harapan ng table ng ama ay walang katinag-tinag na animo sanay at inaasahan na ang ganoong tagpo. Nakapamulsa ito at nilalabanan ang titig ng ama. "Are you out of your mind, Cameron?! Why did you do that?!" Muling galit na sigaw ng matanda. "What's the big deal about it?" Malamig na turan ni Cameron sa ama. "Idiot!" "Call what you want, pero hindi na mababago ng galit mo ang nangyari na." "Asshole!"atungal pa rin ng matanda, pagkatapos ay kumalma ng bahagya ang matanda, pagkaraan ay marahang nagpakawala ng nakakainsultong tawa. "I get it, you're