Chapter 1

"Eat more." I groaned when he keeps on putting foods on my plate. Hindi ko na nga maubos ang nilagay nya doon kanina at dinagdagan nya na naman?

"Look, you're so thin." Turo nya pa sa katawan ko na ikinairap ko. Palagi nalang syang ganito!

"Tatay ba kita ha? Kung maka asta ka daig mo pa ang magulang." Inis na sabi ko at galit na tinusok ang karneng nakahiwa na din sa plato ko.

He laughed, "I'm not your father but you can call me daddy."

His eyes widened and immediately gave me water. Hinimas himas nya ang likod ko na akala mo ay hindi sya ang may kasalanan kung bakit ako nasamid!

I glared at him and continued eating. Ayokong makipagtalo dahil-basta.

I should draw a line between us.

Natahimik na din naman sya dahil siguro napansing bubuga na ako ng apoy isang salita nya pa.

He knew me very well. Of course, we've been together since I was a kid. Yes, I was. Mas matanda sya sa akin pero hindi ko alam kung ilang taon dahil hindi nya sinasabi. Naalala ko ang sinabi nya dati sa akin.

"I'm Avabelle Shivani but you can call me Avani." Pagpapakilala ko sa kanya. He smiled at me and accepted my small hands.

"Hi Avi." He said that made me groaned.

"It's Avani, not Avi." Reklamo ko na tinawanan nya lang.

"My name is Apollo Kairos." Pagpapakilala nya na ikinatango ko. Ang ganda ng pangalan nya...bagay sa kanya kasi gwapo naman sya.

"Hi, Aki." Pangaasar ko din dahil binigyan nya ako ng nickname. He smirked and turned around. Sa tingin ko ay babalik na sya sa kwarto nya. But I stopped him.

"Can we be friends? I swear I'm mabait!" Sabi ko at tinaas pa ang kamay na parang nanunumpa. Tumingin sya sa akin na parang namamangha.

"Timeline's not bad, huh?" Bulong nya na narinig ko din naman. I kept my smiling face before he nodded.

"I'm a kid anyway. So yeah." He said before leaving me on the room.

Napatingin ako kay Apollo at gustong tanungin kung ilang taon na nga sya pero hindi ko magawa dahil alam ko na ang isasagot nya.

Tumingin naman sya sa akin at tinaas ang kilay.

"What?"

"Ilang taon kana ba talaga?" Hindi ko na napigilan at kinagat nalang ang labi pagkatapos sabihin iyon. Hindi ko na sya hinintay na sumagot at tinapos na ang pagkain dahil alam ko na din naman ang palagi nyang sinasagot.

'I can travel time.'

"I can-."

"Travel time, I know." Ako na ang nagpatuloy sa sinasabi nya at pinilit isalpak sa bibig ko ang pagkain sa plato. He bit his lower lip while looking at me. Nag iwas sya ng tingin at pinipigilan pa ding matawa. Ano bang nakakatawa?

Hindi ako makapagsalita dahil nga puno ang bibig ko. I know the proper etiquette when eating, duh?

I turned to him when he can't contain it anymore so he laughed while pointing at my face. Kunot noo naman akong nakatingin lang sa kanya. Parang tanga naman to.

"Your face-." He said and laughed again. Mabilis kong nginuya ang pagkain sa bibig ko at binatukan sya pagkatapos.

"What's funny with my face?!" Inis kong sigaw na ikinailing nya.

"You look like a siopao." Tawa na naman nya. Hanggang ngayon ay nagtataka pa din ako kung bakit ko inalok makipag kaibigan tong taong to. Kung pwede lang ibalik ang nakaraan ay hindi ko iyon gagawin.

"Pakyu." I raised my middle finger and stood up. He keeps on laughing and just stopped when I'm at the door already.

"You look like a siopao. Can I eat you?"

Putangina.

Hindi na ako lumingon at agad na lumabas. Rinig ko ang tawa nya hanggang dito sa labas. Pumasok ako sa kwarto ko at napasandal nalang sa pinto.

I shooked my head in disappointment. Kasi ganyan naman sya palagi e, nagbibiro. But it's not like I want him to turn that damn joke into reality, okay?! I'm just pointing out that he's a walking red flag.

Kahit gaano pa sya kapogi ay mapanakit pa rin sya. And that would never change.

Nag asikaso nalang ako para matulog. We're in the same house. Maybe because we're the only ones who have this goddamn powers? I mean abnormalities?

Siguro ay mga eight years old ako ng may pumuntang agent dito at kasama sya. Since then I'm so happy because I'm not alone na. I don't have a family, I don't know why or what happened to them.

It's just one day I woke up in this room. Sinabi nila sa akin na dapat ay matuto akong makipaglaban dahil iyon ang magiging trabaho ko. Wala pa akong naiintindihan sa lahat non dahil wala akong maalala na kahit ano. Parang sinilang lang ako tapos eight years old na agad ako.

Humiga na ako sa kama at pinatay ang ilaw, iniwan kong bukas ang lamp shade ko dahil binabangungot ako sa madaling araw. I checked if I have water sa table before closing my eyes.

And true enough-like always. Hinihingal akong bumangon dahil napanaginipan ko ang mga pinatay ko dati-na may mga pamilya at buhay. Napahilamos ako sa mukha at kinuha ang tubig para uminom. Bumangon ako dahil hindi na din naman ako makakatulog.

Binuksan ko ang glass door papuntang veranda at napayakap sa sarili dahil sa lamig ng hangin.

Dito na ako lumaki-sa bahay na ito, sa kwarto, at sa tanginang trabaho. Yes, I don't feel anything anymore when killing someone because I can't.

Pilit pa din akong ginugulo ng konsensya ko. Noong una ay muntik na akong mabaliw dahil ayaw tumigil. But as days passed by, I get used to it also.

Nakakatawa na nasasanay nalang ako sa mga bagay na hindi naman dapat. I'm not even scared of anything because I don't have anything to lose.

Ay meron pala...si Apollo. He's my only family here. I don't know if he feels the same but I'm sure that he's seeing me as a sister.