Init na init ang pakiramdam ni Calynn sa araw na iyon kaya nagkayayaan silang mag-swimming nina Meredith at Aling Cora. Ipinalinis nila ang pool sa likod ng villa sa mga kalalakihan. At dahil sila ang naglinis, kasama na rin sila sa picnic na kasiyahan nila sa gilid ng pool.Hindi pinapansin ni Calynn ang swimming pool sa mga nagdaang araw na pananatili niya sa villa dahil ang totoo dahil hindi naman siya marunong lumangoy. Ngayon lang talaga na naakit siya ng tubig ng pool dahil para siyang nasa tapat ng impyerno sa kaniyang pakiramdam sa init, na malamang ay epekto ulit ng kaniyang pagdadalang tao.“Ate, you want juice?” alok sa kaniya ni Meredith. Iniabot sa kaniya ang isang tall glass of orange juice na may nakalagay nang reusable straw.“Thank you, Dith.” Ngiting-ngiti na kinuha niya iyon. “Ah!” At na-refresh niyang dighay matapos niyang sumimsim.Habang ang mga bodyguards nila’y ini-enjoy ang paglangoy sa isang bahagi ng pool, sila naman ni Meredith ay sa sinag ng araw pansamant
“Huwag po kayong mag-alala, nakatulog lamang daw si Sir sabi ng doktor,” anunsyo sa kanila ni Secretary Dem nang lumabas ito sa kuwarto kung saan nila dinala si Reedz na bigla na lamang nawalan ng malay.Mangiyak-ngiyak sina Meredith at Calynn na nagkatinginan sa isa’t isa, pero sa parehong oras ay lubos naman silang naginhawaan.May tunog na bumuntong-hininga si Secretary Dem. “Ito ang sinasabi ko sa kaniya kahapon; ang magpahinga na lang siya at ako na ang bahala sa lahat. Ang tigas kasi ng ulo niya.”“Ano ang ibig mong sabihin, Secretary Dem?” napamaang na tanong ni Calynn.Habang sinasagot ang tanong na iyon ni Secretary Dem ay magkakasunod silang pumasok sa silid. Nakita nila roon si Reedz na natutulog.Nanghihina ang mga tuhod na nilapitan ni Calynn ang asawa. Maingat na ginagap niya ang isang kamay nito at ikinulong sa dalawang palad niya.“Kahit hindi pa niya kaya ay pinilit talaga niya ang sarili niya para matapos lang ang ng gulo,” pagtatapos ni Secretary Dem sa kuwento.San
Mula sa parang napakatagal na pagkakahimbing, biglang nagising si Reedz. Literal na bigla-bigla ang pagdilat ng kaniyang mata. At kahit may masakit sa bandang noo niya, pabalikwas din na napabangon siya.‘Where I am?’ tanong niya sa sarili nang hindi pamilyar sa kaniya ang kuwartong nabungaran. Simple lang at neutral ang mga kulay ng silid. Puwedeng pambabae, puwedeng panglalaki. Parang sumakit pa nga ang mata niya nang mapansin niyang bulaklaking pink ang kurtina.Nakakunot ang noong napaisip siya. Imposible na silid niya ang kinaroroonan.“Calynn…” at naisambulat na nga niya nang sinagot ng mabilisang pagdaan ng mga ala-ala sa isip niya. Naalala na niya ang lahat, nga lang kumirot na naman ang sugat niya sa noo. Muli’y bumangon ang takot sa kaniyang dibdib. Baka muli na naman siyang mawalan ng malay.Sinikap niyang kalmahin ang sarili. Ilang beses siyang nag-inhale at exhale. Saka lamang siya umalis sa kama nang matiyak niyang kaya niya ang sarili. Tuloy-tuloy siya sa banyo, naghilam
“Kung… kung tungkol ito sa pag-abanduna ko sa iyo. Magpapaliwanag ako, Calynn,” samo ni Reedz sa asawa. Ang sinabi ni Calynn ay animo’y bomba na sumabog mismo sa kaniyang harapan. Nagkapira-piraso ang kaniyang puso.“Reedz, kahit masakit na wala ka laging oras sa akin, wala ka lagi sa tabi ko, pinilit kong inunawa ka dahil alam ko para sa kapakanan ng mas nakakaraming tao ang ginagawa mo. At bandang huli, kahit nakakadurog ng puso ay masasabi kong nagwagi naman ako na intindihan ka, dahil kung hindi, sana noon pa ay wala na ako sa lugar na ito.” Mahapding-mahapdi na ang lalamunan at parang anumang oras ay sasabog na ang kaniyang dibdbib kaya pinakawalan na ni Calynn ang kaniyang mga luha matapos sabihin iyon. She no longer fought back her tears. “Sa tingin mo ba magagawa mo akong ikulong dito nang ganoon lang kadali kung ayaw ko talagang mag-stay? Kung ayaw ko talagang maghintay sa pagbabalik mo? Alam kung shushunga-shunga ako pero hindi naman siguro ako ganoong katanga para walang ga
“Aaahhh!” Malakas na malakas na naisigaw ni Reedz habang nakasabunot ang mga kamay niya sa buhok niya. Halos maglabasan ang litid ng kaniyang leeg at pulang-pula ang kaniyang mukha.Galit na galit siya ukol sa nalamang kondisyon ng anak. Sa sobrang galit niya ay nawawalan siya ng kontrol sa sarili. Mahirap pa’y hindi niya alam kung kanina o kung saan siya nagagalit na siyang nagpapahirap sa kaniyang damdamin.“Bakit ang anak ko pa?! Bakit?!” Mayamaya ay nasipa naman niya ang bedside table. Nang hindi makuntento ay ang pader ang kaniyang sinipa. Napasuntok din siya. Ilang beses niya iyong ginawa, maibsan lang sana ang nararamdamang galit.“Reedz, tama na,” pakiusap ni Calynn sa asawa.Isang suntok pa sa pader ay tumigil na nga si Reedz. Napasandal na lamang siya doon na para ba’y anumang oras ay babagsak ang kaniyang katawan. Wala sa sariling nakanganga siyang nakatingala sa kisame. Hinahabol ang paghinga.Saglit lamang ay dumausdos ito sa pader at napaupo habang tahimik na lumuluha. H
One month later.Mabilis na lumipas ang mga puno ng agam-agam na araw ng mag-asawang Reedz at Calynn. At sumapit na naman ang araw na kailangang bumalik si Calynn sa kaniyang OB. Hindi lamang para sa normal na checkup niya kundi para malaman ang totoong kondisyon ng anak nila.Limang buwan na ang ipinagbubuntis ni Calynn. Matitiyak na kung ang anak niya ay may bilateral renal agenesis o wala. Na sana nga ay wala. Na sana nagkamali lang ang doktor.Samakatuwid, sa ikalawang trimester ng pagbubuntis, ayon sa kaniyang OB ay malinaw na makikita na raw sa ultrasound kung ang mga bato ng fetus kung totoo ngang hindi nabuo, at maaari ring makita ang iba pang palatandaan ng kondisyon, tulad ng mababang dami ng amniotic fluid o oligohydramnios.“Ano’ng ginagawa mo?” malumanay na tanong ni Calynn sa asawa nang nagising siya dahil sa naramdaman niyang nakatitig sa kaniya. Nang idilat niya ang kaniyang mga mata ay si Reedz pala. Naroon ito nakaupo sa gilid ng kama at pinapanood ang kaniyang pagtu
Pasakay na silang mag-asawa sa kanilang kotse nang bigla ay nangatog ang mga tuhod ni Calynn. Kung hindi siya nakakapit sa braso ng asawa ay malamang natumba na siya.Saglit na naantala ang kaniyang pagsakay. Binalanse niya muna ang sarili at pinakiramdaman. Nakailang buga siya ng hangin sa bunganga upang kumalma kahit kaunti ang dumadagundong niyang dibdib.“Are you really fine?” Maagap na hinawakan siya ni Reedz.She slowly nodded, saying that she’s just fine. Pagkuwa’y walang imik na sinubukan niya ulit na pumasok sa kotse. Awa ng Diyos ay nakaupo naman na siya nang maayos.“No, Calynn. I think you are not okay. You look like you’re dying,” sa sobrang pag-aalala sa asawa ay madiing naisabi ni Reedz nang nakasakay na rin ito sa likod ng manibela.“At ano ang gusto mo masaya ako, Reedz? Dapat ba nakangiti ako sa sitwasyon na ito?” Magkasalubong ang mga kilay na tiningala ang asawa.Napahiya na nagbuntong-hininga naman si Reedz. Wari ba’y na-paralyze bigla. Mabuti na lamang at nakuha
Bagaman nagmamadali ay nagawa pa ring isingit ni Calynn ang pagsilip sa Lux Fine Jewelry. Sa araw-araw ng kanyang buhay, hindi niya talaga kayang hindi masulyapan ang kanyang engagement ring kahit saglit lang. “Diyan ka lang, aking singsing. Balang araw, nakasuot ka na sa aking ring finger. Tiwala lang tayo na parating na ang lalaking magsusuot sa iyo sa akin,” kinikilig niyang turan. Kulang na lang ay mag-twinkle twinkle na naman ang mga itim na bilog ng kanyang mga mata. Ini-stretch pa niya ang palad niya at in-imagine na nakasuot na ang noon pa niya pinapangarap na singsing. “Ay, naku, Calynn, bilhin mo na kasi iyan,” as usual, sita na naman sa kanya ni Belle na sales associate ng Lux Fine Jewelry. Ang salarin kung bakit nagmumukha siyang lukaret at obsess sa isang singsing. Pitong buwan na, kung hindi nagkakamali si Calynn ay pitong buwan na nga siyang parang baliw na inaasam ang diamond ring simula idinisplay ni Belle ang singsing, na hindi sinasadya ay kanyang nakita. Mula noo