NAKAILANG shot na ako ng hard brandey, pero hindi pa rin mawalawala ang mga tanong at alalahanin sa isip ko. Hindi ko pa rin talaga alam ang gagawin ko sa mga sandaling ito. Naghahalo ang takot at galit ko sa sarili ko. What will happen after all of this? Ni hindi ko alam kung paano haharapin si Alexandra. What if we lost our baby? How can I deal with it? How can I possibly handle it? Paano kung galit siya sa akin dahil nahuli ako? Masisira ang utak ko kakaisip. Kahit saang anggulo ko tingnan kasalanan ko lahat ng ito. Nagmatigas ako eh. Wala akong ibang magawa kun'di ang magsisi na lang. Tinungga ko na ang natitirang laman ng beer mug ko at inubos ang laman niyon. Pabagsak kong nilapag ang baso sa counter kasabay ng pagbagsak ng luha mula sa mga mata ko. Agad ko iyong pinahid, pero patuloy pa rin ang pagtulo.“One more, please,” utos ko sa bartender na nasa harap ko at abala sa pag-mix ng beverages na order ng ibang customer. Agad naman niyang iniwan ang ginagawa at tumalima sa
HINDI ako makagalaw sa kinatatayuan ko habang nakatingin sa kama na hinihigaan ni Alexandra kanina. Wala na siya roon, tanging binunot na swero lang ang nakalapag sa hospital bed. Wala si Alexandra. Kanina tumawag sa akin si Papa para ipaalam na hindi niya naabutan si Alexandra nang bisitahin niya ito. Nagtanong na rin kami sa mga nurses na naroon naka-duty pero hindi nila napansin ang pag-alis ni Alexandra. Wala ni isang nakakaalam. Kusa na lang tumulo ang luha ko. Sa ikalawang pagkakataon nagkamali na naman ako ng desisyon. Hindi ko pala dapat siya iniwan kanina. Sana pala nanatili ako. Sa ikalawang pagkakataon, nagsisisi na naman ako. Saan ko siya hahanapin? Saan ako mag-uumpisa? Talagang sinukuan na niya ako. “Anak…” narinig kong sambit ni Papa sa pangalan ko na noo’y nasa likuran ko na pala. Tinapik niya ng tatlong beses ang likod ko kaya mas lalo lang tumulo ang luha ko.“Susuko na ba ako, pa? Hindi ko na alam kung lalaban pa ba ako? Baka kasi hanggang dito na lang talaga a
“LOLO, oh ano ayos ka na ba talaga? Baka mamaya niyan may maramdaman na naman kayo. Sabi ko naman sa inyo manatili muna tayo sa ospital,” mahinahong sabi ko sa abuelo ko nang pahigain na siya ng kaniyang personal nurse sa kaniyang kama. Kararating lang namin galing hospital. Lumabas na kami dahil nagpupumilit si Lolo na lumabas na. Ayaw raw niyang manatili ng matagal sa hospital dahil pakiramdam niya ay mas lalo siyang magkakasakit.“Apo Brianna, mas magiging malakas ako at mapapabilis ang recovery kapag nandito ako sa bahay. Nandito naman si Melanie eh,” aniya pa. Natutuwa ako sa sarili ko dahil kahit tawagin na ako ng lolo ko sa totoo kong pangalan ay wala na akong galit at sakit na nararamdaman.“Mga matatanda talaga oh matitigas ang ulo,” kunwa’y sermon ko sa kaniya. Narinig ko naman siyang natawa. “Hayaan mo na matanda na eh,” himig nagbibirong sabi nito.“Maam, mukhang kanina pa po may nagdo-doorbell,” anang pinay nurse sa akin. Napatingin ako sa kaniya. May doorbell
[THE TIME BEFORE RADEN AND BRIANNA O ALEXANDRA REUNITE] HABANG NAKATAGO sa likod ng kotse ay minadali kong lagyan ng magazine ang gamit kong calibre 45 na baril at mabilis na nakipagpalitan ng putok. Masyado silang maraming armas at ako lang ang mag-isa. Nauubos agad ang bala kaya ang baby armalite naman ang kinasa ko. “Bwes** naman ‘to! Bakit kasi ito lang ang issue na baril eh. Naghihirap na ba ang government dito sa Russia? Kaya ang mga kriminal dito happy go lucky na lang,” reklamo ko. Naubos pa naman lahat ng armas ko noong sumabog ang condo na tinitirhan ko sa Pilipinas dahil kay Enrique. Hindi ko na rin matrace kung saan binibili ni Enrique dati ang mga baril na kailangan ko. Hindi na ako makatiis kaya gumapang na ako sa ilalim ng kotse ko at kinuha ang tinatago kong Machine Gun, ito na lang ang meron ako. Mabilis akong lumabas at pinatong ang stand sa hood ng kotse at saka kinalabit ang trigger ng baril at walang takot na pinagbabaril ang mga kalaban na nagtatago sa lik
“Anak, tumakbo ka na magtago ka,” umiiyak na turan ni Laura Smith sa kanyang anak na noo’y hindi matigil sa pag iyak. Habang umiiyak ang anak ay panay naman ang pahid niya sa luha ng kaniyang anak gamit ang malayang kamay ng Ina.Nanghihina na si Laura dahil sa tinamung sugat sa tagiliran nito, nang walang awa siyang pinaputukan ng baril ng isang hindi kilalang lalaki. “No, mommy! I can’t!” Mangiyak ngiyak na sabi ng batang si Brianna naa noo’y nasa sampung taong gulang pa lamang. Panay ang iling nito. Ayaw niyang iwan ang kanyang ina, hawak hawak pa nito ang kulay brown na stuff toy na owl na bigay pa ng kan'yang ina noong kaarawan niya. Mahigpit ang pagkakayakap niya sa kaniyang laruan.Tinitigan ng bata ang ina at mula rito ay bumaling ang tingin niya sa likurang bahagi ng ina kung saan nakahandusay sa 'di kalayuan ang kanyang daddy at ang kambal nitong kapatid. Mas lalong umagos ang kaniyang luha sa nakita, naliligo ng sariling dugo ang mga ito habang dilat ang m
15 years later.**Alexandra POV SINIPAT ko ang itaas ng pintuan na may nakasabit na numero, pagkatapos ay dinukot ko sa bulsa ko ang isang maliit na puting papel kung saan nakasulat ang room number ng kuwartong inukupa ni Mr. Yamamoto. Nang masiguro kong ito nga, pinihit ko ang siradora ng pinto, napa-smirk pa ako ng malamang bukas iyon kaya hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at tuluyan ko nang binuksan ang pinto. “Ahhh…” ungol ng isang babae ang agad na bumungad sa akin, pagbukas ko ng pinto.“Yeah! Fuck me harder, oh shit,” anas ng babaeng hindi magkamayaw sa kakaungol.Napabuga ako ng hangin saka umiling. Hinanap ko ang pinanggalingan ng ungol, nakita ko ang isang kwarto na nakaawang ang pintuan. Maingat akong naglalakad patungo sa pinto. “Oh, I’m cumming baby, fuck!” anang isang lalaki na medyo nanginginig pa ang boses.Hinayaan ko muna siyang abutin ang langit bago ko siya ihatid sa impyerno. Sumandal muna ako sa door jam saka binunot ang calibre 45 na baril mula sa tagiliran
"Hi lolo.” Patakbo kong tinungo si lolo ng makapasok ako sa mansion niya. Kasalukuyan siyang pinapainom ng gamot ng nurse niya. Kapag si lolo ang kaharap ko iba ang nakikitang expression sa mukha ko. Ayaw ko ng nakikita niya akong maangas.“Apo,” masiglang baling niya sa akin saka tumayo at binuka ang magkabilang braso para salubungin ako ng yakap.Simula ng gabing iyon, si Lolo Lorence na ang nag alaga sa akin. Daddy siya ni Mommy, simula ng maulila ako sa magulang at para sa kaligtasan ko dinala niya ako dito sa Japan at dito na ako nagkaisip. Siya rin ang nagdala sa akin sa specialist para ipatingin ako dahil sa trauma na dinanas ko matapos akong mailabas sa ospital at makaligtas sa bingit ng kamatayan. Pero naging walang silbi ang lahat ng iyon dahil hanggang ngayon presko pa rin sa ala-ala ko ang senaryong iyon. Walang sinumang specialists ang pagbabalabas sa akin sa madilim kong kahapon. Hindi rin nito alam ang tungkol sa isa kong trabaho as hired killer. Nasa edad na 60 na
Kararating ko lang ng pilipinas at pasado alas 7 na ng gabi, agad akong puwesto kung saan inihanda ni Enrique ang kagamitan sa isang hotel room kung nasaan ako ngayon. Kaharap lang nito ang building ng company ni Bernardo na may ilang ektarya ang layo, wala na akong inaksaya pang oras dahil hindi rin naman ako nakaramdam ng pagod, masyado akong excited sa paghihiganti ko. Nakaharap ako sa bintana kung saan makikita ko ng mabuti ang building nito. Gamit ang binocular ay nakikita ko ang papalabas na pigura ni Bernardo Lim mula sa building ng company nito. Wall glasses ang building na iyon kaya nakikita ko ito. Nasa 30th floor ako ng hotel room na, madilim ang kwarto sinadya kong 'wag buksan ang ilaw para makubli ako ng dilim. Nang tuluyan na siyang lumabas ay nakita ko ng mabuti ang pigura nito. Bakas ang katandaan sa mukha nito. Namumuti na rin ang buhok at may kulubot na sa mukha. Pero matikas pa rin ang tindig nito. Gaya ng dati ay may dala pa rin itong malaking rolyo ng tabacco