TINIKMAN ni Olive ang kanyang niluluto. Nalasahan niya na masarap na kaya pinatay na niya ang stove. At pumunta ng lamesa. Inihanda ang dalawang plato, baso, kutsara at tinidor. Tiningnan niya ang relo niya."Seven o'clock na. Tamang-tama pala na natapos ko kaagad ang niluluto ko. Baka dumating na ang aking mahal na asawa," masayang sambit ni Olive.Pumunta siya ng kusina para r'on na lamang hintayin si Nickson. Trenta minutos na siyang nakaupo wala pa din si Nickson. Nang mabagot ay kinuha niya ang remote control ng TV at binuksan. Naghahanap ng magandang palabas. Tutok ang kanyang mga mata sa pinapanood. Pahikab-hikab na rin siya. Kaya muli niyang tiningnan ang kanyang relo sa wrist niya."Ten na ng gabi? Ang bilis naman ng oras. Alas diyes na kaagad. Bakit kaya wala pa si Nickson?" nagtatakang tanong ni Olive sa isipan. Kumakalam na ang sikmura niya sa gutom. Pero ayaw pa niyang kumain kung hindi kasabay ang asawa niya.Nagpasya siyang i-off ang TV at tumaas na sa kuwarto nilang ma

MATAMLAY na bumangon si Olive at pumunta ng banyo para maligo. Wala siyang ganang pumasok. Masamang-masama ang loob niya dahil sa asawa niya. Kung asawa pa bang matatawag. 'Di na sila nagkikita ni Nickson sa bahay. Maliit lamang ang bahay nila at kakalog-kalog sila sa loob, pero 'di pa rin sila magkita.Nahihirapan man siya sa sotwasyon nilang dalawa at sa pagsasama niya. 'Di siya bibitaw. Hindi siya magagalit, hihintayin niyang magsabi ang asawa niya ng problema nito. Puwede pa naman nilang maayos ang lahat. Magtutulungan silang dalawa, iyon sila bilang mag-asawa. Magkaramay sila sa lahat, sa saya at sa lahat ng hirap. Maging sa pagsubok man.Bumaba na si Olive sa kusina pagkatapos maligo. Halos wala na talaga siyang kasama sa bahay nila. Mag-isa na lamang siya. Umupo siya sa stool, nakapalumbaba."Nakakapagod ng umiyak. Puwede kayang maging masaya na lamang ako palagi?" panay ang tulo ng luha niya. Clueless pa rin siya sa mga nangyayari sa kanilang dalawa ni Nickson. Hindi naman nag

UMAGA na, nagising si Olive na katabi ang natutulog pang si Nickson. Hindi man lang siya nagising ng dumating ito. Dahil siguro sa kanyang mga pag-iyak at sa pagod dahil sa sama ng loob ay nakatulog siya ng mahimbing.Pinagmamasdan niya ang guwapong mukha ng asawa. "Bakit mo ako sinasaktan, mahal ko? Mahal naman kita pero sobra na. Hindi ko na alam pa ang gagawin ko. Kung magstay pa ba ako sa relasyon nating ito?" umiiyak na naman na sabi ni Olive sa isipan.Napakislot si Nickson. Agad na pinunasan ni Olive ang kanyang mga luha. Saka nagmamadaling tumayo at pumunta ng banyo.Napahagulhol na naman nang iyak si Olive sa loob ng banyo. Hindi na yata niya makakaya ang sakit na nararamdaman. Napakapit siya sa lababo. Para siyang matitimbuwang at nanghihina na siya sa sobrang sakitNarinig niya ang mga katok ni Nickson."Asawa ko, andiyan ka ba sa loob?" marahang mga katok na tanong ni Nickson."O-Oo," utal na sagot ni Olive."Can you just please open this door?""Hindi pa ako tapos. May ka

DINALA nina Omar at Ely ang kaibigan sa loob ng kuwarto nilang mag-asawa. Nang makapasok sa loob ay inihiga nila ito sa kama. "Iiwanan ba natin si Nickson? Walang kasama siya rito. Umalis na si Olive," tanong ni Ely."Hayaan mo siya. Kasalanan naman niya 'yan. Kung bakit nangyayari ang mga ito. Kung mahal niya ang asawa niya dapat hindi siya naglilihim. Tingnan niyo ilang buwan palang silang nagsasama ng asawa niya. Nilayasan kaagad siya. Miserable na ang buhay niya.""Hahayaan mong maging miserable ang kaibigan natin?" tanong ni Peter."Hindi sa ganoon. Alam ko na kaya ni Nickson na ayusin ang lahat. Mahal niya si Olive. Ipakita niya na mahal nga talaga niya si Olive at 'yong Crissa na iyon. Alam kong dadating ang oras na mabubuko natin ang babae na iyon. At kapag nangyari iyon. Magtago na siya sa saya ng Nanay niya," mahabang sagot ni Omar. Si Crissa ang puno't dulo ng pagdurusa ng kanilang kaibigan. Dahil sa pangba-blackmail nito kay Nickson ay sinusunod naman ito ng kaibigan nila

"ARE you sure of this, Olive?""Opo, Ma. Gusto ko pong buuin ulit ang buhay ko. 'Di ko po 'yon magagawa kung mananatili ako rito.""Hindi pa rin ako nasasanay na malayo ka sa amin, anak. Alam kung may sarili ka ng buhay at kaya mo ng magdesisyon para sa buhay mo. Pero, ikaw pa rin ang panganay ko. Unang anak namin ng Papa mo na sobrang minahal namin.""Ma, 'di po ako mawawala. Dadalaw-dalaw naman po ako sa inyo. Just give me a chance to get better. Gusto ko pong makalimot," sabi ni Olive. Pilit niyang ipinapaintindi sa ina kung bakit kailangan niyang lumayo."Bettina, hayaan na muna natin ang anak natin.""Armando, hindi nga ako makakali na malayo si Via sa atin. Iyong nasa malapit nga lang siya nag-aalala oa rin ako. Iyon pa kayang lalayo siya."Mapait na napangiti si Olive. Andoon pa rin ang pag-aalala ng ina kahit na igarantiya niyang magiging maayos siya na nasa malayo. 'Di niya maiaalis dahil sa pagmamahal ng isang ina para sa kanyang anak.Mangiyak-ngiyak si Bettina sa mga nangy