“Malaki ang utang na loob ko kay Dimi. Katulad mo ay biktima rin ako nila Horan," simulang kuwento ni Lita. "Maaaring may kinalagyan na ako kung hindi dahil sa tulong niya. Inarbor niya ako sa mga ulupong na iyon," dagdag pa nito. Gumawa ng malalim na paghinga si, Lita. Sumilip ang kislap ng galit sa mga mata nito. Pagkuwa'y nagpatuloy ito sa pagsisiwalat ng nararamdaman. Nakaramdam sya rito ng awa. Diyata't maging ito pala ay nakaranas ng karahasan at kahayupan sa mga berdugong iyon. "Nahulog rin ang loob ko sa kanya," pag-amin ni Lita sa nararamdan para kay Dmitri. "Sino ba naman ang hindi mararahuyo sa macho- guwapitong iyon," dagdag pa ng dalaga. Higit sa lahat mukhang magaling pa sa kama." Nagpakawala ng pagak na tawa ang babae. Si Rose naman ay tuluyang namula sa tinuran ni Lita. Ngunit nagpatuloy siya sa pakikinig rito. Inaasahan na niya ang bagay na iyon. Ngunit nagulat pa rin sya sa tahasang pag-amin nito sa kanya. "Subalit para sa isang nakababatang kapatid lama
“Madaya ka dapat ay pinakasalan mo na lang ako." Malagihay na sambit ni Rose, habang nakatingala sa malaking kuwadro ni Don Manolo. "But your son married me instead of you. Because you asked for it, but why?" Matigas na turan niya. "Hindi ko lubos na maunawaan. Despite everything I did for you ay wala ka pa ring tiwala sa akin. Iyon lang ang nakikita kong dahilan. Muli siyang tumungga sa boteng hawak. "You know what? You ruined everything. Damn it, hindi namin kailangan ni Alexa ng babysitter! I can take care of our daughter." May pait sa mga salitang dagdag pa niya. Nilagok at sinaid niya ang natitirang laman ng bote. Gumuhit ang pait sa kanyang lalamunan patungo sa kanyang tiyan. Tuloy ay gustong bumaliktad ng kanyang sikmura. Ito ang pangalawang pagkakataon na nilunod niya ang sarili sa espiritu ng alak. Ang unang beses ay nang mawala sa buhay niya si Dmitri. Pagka't nahirapan siyang tanggapin ang pagkamatay nito. Ngunit ngayon, anong dahilan meron s'ya para mulin
“Hello, wife." Nakangiting bati ni Alexander. "Hindi ka ba marunong kumatok man lang?" Angil niya agad sa lalaki. Pinamulahan sya ng mukha. Humigpit ang hawak niya sa buhol ng tuwalyang gamit. Na para bang naroon lahat ng lakas niya. Subalit ay hindi niya magawang humakbang. Tila sya napako sa kinatatayuan. "Why should I? We both know that it's my room," naka-ngising sagot ni Alexander. Naumid siya nang maalala na silid nga pala ito ng lalaki. "Kahit na..." Pagtatakip niya sa pagkapahiya. Bakit ba kasi napadpad siya sa kuwarto nito? Pinagsisihan niya tuloy kung bakit napainom-inom pa sya. Napansin niya ang dalawang pamilyar na maleta na nasa paanan ng kama. Umangat ang mga kilay niya. "T...those are my belongings." Aniyang gustong mag reklamo. "You're moving in here." kaswal na tugon ng lalaki. Sa nanlalaking mata ay mabilis na lumipad ang tingin niya rito. "A-anong sinabi mo?" Aniya na pinukol ito ng nagtatakang sulyap. Sumandal sa dingding si Alexander at nam
Mula sa simbahan ay tumuloy si Rose sa hotel kung saan ang wedding reception. Katatapos lang ng magarbong kasal ng tanyag na siruhano na si Clark Zantillan at ng pamosong modelo na si Anya Collins. Dinaluhan ito ng mga kilalang personalidad at malalapit na kaibigan ng pamilya. Sa seremonya ay hindi niya maiwasang humanga sa ikinakasal. Isa sana sa major sponsor ng mga ito si Don Manolo kung nagkataong nabubuhay pa. Sa isiping iyon ay hindi niya maiwasan ang muling malungkot. Naging napakabait ni Manolo sa kanya. Kung hindi dahil sa matanda ay hindi niya mararating ang kinalalagyan nya ngayon. Kaya naman ay tinatanaw niyang isang malaking utang na loob ang kabutihan ng Don sa kanilang mag-tiya. Pinagmasdan niya ang magkapareha. Hindi maitatanggi na bagay na bagay ang mga ito sa isa't-isa. At last the bonafide playboy finally met his match. Nag-plaster ang ngiti sa kanyang mga labi. Minsan nang naging laman ng article niya si Anya Collins. At labis siyang pinahanga
Rose didn't know how to react. Para siyang dinagukan sa dibdib. Mabilis siyang nagbawi ng tingin. Kumuhang muli ng champagne sa dumaang waiter, diretso sa bibig at halos sairin ang laman niyon. Gustong mag-init ng mga mata niya. But no, hindi niya kailangang magpakita ng kahinaan. She smiled at Lance na tahimik lang din sa kinauupuan. Pansin niya ang pagkunot-noo nito. She fumed. But didn't say a word. Lance stood up. Binulungan ang waiter na napadaan. Maya-maya'y naglakad ang lalaki sa gitna ng bulwagan. Nagtatakang sinundan niya ito ng tingin. Tumayo ang abogado sa gitna mismo at malakas na pumalakpak. Nakuha nito ang atensyon ng mga bisitang naroon. Napapantastikuhan ang iba. May nag-angat ng kilay at mayroong tila naaliw. The music for a dance started up. Kung hindi siya nagkakamali ay awitin iyon ni David Bowie na may pamagat na Golden Years. Lance bowed his head and then presented his hand to her. Oh my God! Her eyes rounded.
It's Monday morning. Sinadya niya talagang magising ng maaga para siya ang personal na mag-asikaso at tuloy maghatid kay Alexa sa iskwelahan. At katulad ng palagiang routine ay hindi na nya nagisnan si Alexander. Sabagay hindi na rin naman sya sigurado kung regular na umuuwi pa ang asawa sa gabi. Nito kasing mga nakaraang araw ay naglalagi na ito sa kinuhang condo and who knows kung sino ang madalas nitong kasama. Sino pa nga ba e di si Avira. Umasim ang mukha niya sa naisip. Eksaktong alas-otso ay nasa St. Joseph Learning School na silang mag-ina. Tamang-tama lamang para sa oras ng klase nito. May humiwalay na ilang hibla ng buhok sa noo ng bata kaya Inayos niya muna sa pagkaka-tirintas ang buhok ng anak. Dinagdagan niya iyon ng ilang maliliit na ipit pa, sa request na rin ni Raven. "Okay, you're ready." Aniyang ubod tamis na nakangiti sa bata. "Do I look like a princess mommy?" Malambing na tanong nito. "Of course, a very beautiful princess," sagot ni Rose sa anak.
Walang abi-abiso ay pinasok ni Claire ang conference room sa kabila ng nasa kalagitnaan na ito ng pagpupulong. Natuon ang buong pansin ng mga taong nasa loob sa namumutlang babae. Tumingin ito ng diretso kay Alexander habang nangangatal. Si Alexander naman ay kumunot ang noo sa pagtataka sa anyong nakikita sa sekretarya. "S. Sir may nagaganap na hostage taking sa St. Joseph Learning Center sa ngayon," umpisa nito. "Hawak ng isang grupo ang buong iskwelahan, estudyante at mga guro, kasama na ho s...si Alex.” tarantang imporma ni Claire. Pagsinghap ang namutawi sa loob. Si Lance ay mabilis na inabot ang remote control at binuksan ang TV. Eksakto namang naka-ere na ang nangyayaring kaguluhan sa naturang iskwelahan. Alexander's face went red. His lips go thin and tight looking. Walang imik itong tumayo. He headed outside the conference room, kasunod si Lance. May pagmamadali sa kilos ng dalawa. Rose was sobbing in desperation. Hilam na siya sa luha.
“Do we need to hurry her to the hospital?" Alexander asked with a worried look on his face. "Not necessary." doctor Clark Zantillan replied. Mabilis na sumugod ang doktor sa mansion ng mga Zaavedra nang mapag-alaman ang nangyari. Tsi-nek nitong maige ang kalagayan ng bata. Wala naman naging sugat o galos sa katawan si Alexa. At ayon na rin mismo sa bata ay hindi naman daw ito nasaktan kundi natakot lamang ng kaonti pagka't dumating naman raw agad ang kanyang daddy Alexander. "Nakakabilib ang angking katapangan ni Alex. Nagawa nitong kontrolin ang takot at emosyon. Naging kalmado ang bata. The way she talked ay hindi ko siya kinakitaan ng pagkasindak o malalim na takot sa nangyaring karahasan. Oh well, kung ibang bata lamang siya ay malamang hindi na niya nagagawang magdetalye pa or maybe hindi na natin nakakausap pa ng maayos ngayon." Ang mahabang obserbasyon ng doktor. Inayos ni Clark ang stethoscope nito at isinilid sa bag. Tumingin kila Rose at Alexander. Larawan ng ka