Chapter 27

Nagising si Jazz dahil sa kalam ng kanyang sikmura. Nagugutom siya. Ayaw niya pa sanang bumangon dahil gusto pa niyang matulog para man lang makabawi- bawi siya sa kanyang pagod at stress.

Ngunit matindi talaga ang pagkalam ng kanyang tiyan at hindi niya iyon kayang tiisin.

Anong oras na ba? Tanong niya sa kanyang isip pagkatapos ay unti- unting nagmulat ng kanyang mga mata. Mabuti na lamang at may nakasabit na orasan sa silid kaya nalaman niya kung anong oras na. Nakabukas na rin ang ilaw, tanda na may pumasok doon at nagbukas nito.

At nakakumot na rin siya ng mga oras na iyon e hindi naman siya nagkumot kanina nang mahiga siya dahil basta na lamang niyang ibinagsak ang sarili niya sa malambot na kama upang makapagpahinga.

Hindi niya nga namalayan na paghiga na paghiga niya pala sa kama ay nakatulog na siya kaagad. Ni ang kumain o ni ang magpalit ng damit ay hindi na niya nagawa pa dahil sa labis na pagod na naramdaman niya kanina.

Naghalo- halo kase ang pagod, stress at gutom kaya