Gabi na at nakaupo ang mga babae sa dalampasigan sa harapan ng rest house at nakapalibot sa isang maliit na campfire. Panay ang tanong ni Elise tungkol sa kanya na sinasagot naman niya at minsan naman ay nagtatawanan kapag may ikinikwento si Myrtelle na ginawa ng kapatid sa current girlfriend nito. Magkatabi sila ni Elise.
“So Trisha, you’re an Accountant?” tanong ni Rheanne.
Medyo nagulat siya nang magsalita ito, hindi niya akalain na papansinin siya nito. She talked to everyone but her.
“I’m a Junior Accountant at Lucian Group,” nakangiting sagot niya dito.
Nakita niya ang slight grin nito, warning her to be cautious with her before the attack. “So you were just an accounting staff?” saad nito at ngumiti kay Myrtelle when she silently laughed at the insult.
“Rhey!” saway ni Suzette.
“I am an accounting staff.” Trisha proudly said. “I am actually proud to be one. You see, we are the heart of any business especially the big ones,” kalmadong dagdag ni Trisha. She smiled, “without us…there will be financial chaos, so I’m suggesting you should give time to thank them, they will help you succeed…someday,” sabay kindat kay Rheanne. Nabanggit kanina ni Suzette na tagapagmana ito ng malaking restaurant business. Chef din ito at sa Paris pa nag-aral. Pero she’s not intimidated. Pareho rin naman silang tumatae. Palihim siyang natatawa sa naisip.
Tumahimik ang lahat lalong-lalo na si Myrtelle nang lingunin nito ang nakasimangot na kaibigan. “Ahhmmm…boys hindi pa ba yan luto? I’m so hungry.” Sigaw nito sa mga lalaking busy sa pag-uusap at pag-iinuman habang nagbabarbeque sa may di kalayuan.
“Hay naku, gutom na ang matakaw,” sagot naman ni Max at nagtawanan ang mga ito.
Trisha sighed after she realized what she had done. Nasa isip niya ang magsorry pero bago pa man niya magawa ay naramdaman niya ang paghawak ni Suzette sa isa niyang kamay nang umalis sina Myrtelle at Rheanne papunta sa mga kaibigang lalaki.
“Nicely done!”
“I’m really sorry. Hindi ko dapat—” hindi niya naituloy ang sasabihin nang marinig ang mahinang tawa ni Elise.
Nakatakip ang mga palad nito sa mukha at makikita ang pagtaas-baba ng mga balikat nito. Kung hindi mo maririnig ang halakhak na pilit nitong pinipigilan aakalain mo itong umiiyak.
“Oh my God! That was so funny. You’re so feisty,” saad nito matapos huminga ng malalim upang kalmahin ang sarili.
“We’re just not used to seeing Marsden hanging out with other women aside us. Rhey and Merth are kind of possessive. Can you forgive them?” paliwanag ni Suzette.
“I understand, huwag kayong mag-alala. Medyo nagiging sensitive lang din ako basta trabaho na ang pinag-uusapan. I’ve worked hard para maabot kung ano ang mayron ako ngayon. Well, my pride was raising its ugly head now and I’m sorry,” aniya. Somehow, gumaan na ang kanyang pakiramdam sa reaksyon ng dalawa.
“Hey ladies, hungry for me?” nakangiting saad ni Drazen habang nakangiti at dala-dala ang isang malaking plato ng chicken and pork barbeque.
Natawa siya nang umupo ito sa tabi ni Elise at napaaray dahil kinagat nito ang braso niya. “I’m just kidding, isusumbong kita sa boyfriend mo kahit sino lang ang kinakagat mo,” reklamo nito.
Elise just laughed and started to eat the chicken thigh. “He won’t mind, he endured a lot of it already.”
Nakangiti pa rin siya nang tumabi sa kanya si Marsden at ibinigay ang pork barbeque.
“Hungry?” nakangiting tanong nito.
“Famish!” sabay kagat sa barbeque.
Marsden chuckled and ate his own food. He was thankful that he did actually enjoy their reunion. Trisha was a big help. He can see the enjoyment in her eyes everytime their eyes met which was actually often. She blended with them easily and he was very touched by the effort. She’s really a good friend.
After eating they played, talked and laughed. When it’s already midnight they went to their respective rooms to rest.
Hinatid siya ni Marsden sa kanyang kwarto and bid her goodnight with a kiss in the cheek.
Namumulang pumasok si Trisha sa kwarto at pagkatapos itong isirado ay sumandal dito.
It’s bad! Naibulong niya sa sarili. They are friends and she wanted for them to remain this way but she’s feeling something within her that were asking for more. “Nahuhulog na ba ako?”
★★★
Nag-iinuman sina Marsden at Max sa terrace kung saan sila nagbrunch kanina. Marsden was leaning over the railings while drinking a bottle of beer.
“So, paano kayo nagkakilala?” tanong niya kay Max nang bumalik ito from the kitchen bringing more beers.
“Drake and I were colleagues in some cases and I met Trisha when he brought her in a thanksgiving party.” Ngumiti ito at tumabi sa kanya. “She’s so beautiful in a sparkly black dress and with those curves man you can’t blame me if I…” natigilan ito nang makita ang nakakunot niyang noo. “Well I flirted a little when I saw her at the garden alone. I didn’t know her yet and I’m getting tipsy so I…” tumingin ulit ito sa kanya.
Napalunok si Max. “I accidentally touched her butt and she doesn’t like it and punched me at my eye,” mabilis niyang turan sabay turo sa kanang mata.
Natawa si Marsden. Mas lalo siyang bumilib kay Trisha. “Serves you right bro,” sabay tapik sa shoulder ni Max.
“Well, unfortunately I was the second one who tried to put a hand on her,” pailing-iling na saad ni Max.
“What?” galit na turan ni Marsden. “The bastard!”
“Bastard you mean the old man or the boyfriend?” nangingiti ito.
“Both!” aniyang naiinis.
Max looked at him curiously. “All the attention was on him, he’s good at his job, I give him that.”
“He’s bad as a boyfriend. If I were him, I wouldn’t left her alone. If I were him, I’ll be too happy to–” Marsden realized kung anong nasabi niya. He didn’t meant to say it aloud o kahit isipin man lang. Trisha can never be his.
Max smiled knowingly. “How about you? How come you’ve been caught kissing at the airport if you’re not dating?”
“You saw it? She was unfairly accused. His boyfriend was the one who cheated.”
Marsden relayed the incident to Max who seconded his opinion of Drake as a bastard!
“Wow! What a small world,” anito nang matapos siya.
Nginitian niya lamang ito at binuksan ang panibagong bote ng alak. Hindi pa siya inaantok.
“So you mean Trisha was your friend when you and your mom live in San Juan?”
“Yup!” Marsden was now casually leaning his side at the railings and looked at the dark horizon. His mom. He still miss her even after 17 years.
“Did the nightmare visit you again. Your memories with Trisha could trigger it?” pag-aalala nitong tanong sa kanya.
Sina Max at Enrique lang ang nakakaalam ng trauma niya noong bata pa siya. Kaibigan niya ang mga ito simula pa noong high school kaya naman bestfriends niya ang mga ito.
“It came back the first time when I helped her with the scandal…We reminisced a lot of the past. Actually, I enjoyed it. Other memories reminded me of mom but the pain was lesser because we laughed so hard. I’m starting to fully remember those times with them.” Nakataw pa rin siya sa dagat.
“But the nightmare came back…and it didn’t disturbed you at all?”
He grinned. “I’m used to not sleeping well,” aniyang pabiro. The nightmare only visited him when he was tired. When he was feeling low. As if it can only fight his mind when he was in his weakest.
“Really Mars…if you needed anything just tell me bro. Are you really sure furthering your friendship is good?”
“Don’t worry I’m handling it well. I’m not the broken boy I used to be,” aniya assuring his friend.
Sa ibaba ng terrace sitting at the front step was Trisha. Hindi siya makatulog kaya naman plano sana niyang maglakad-lakad muna sa dalampasigan hanggang dalawin ng antok nang marinig niya ang seryosong pag-uusap just above her. She doesn’t want to pry kahit na boses ni Marsden ang narinig niya and the other sounded like Max kaya patuloy lamang siya sa paglalakad hanggang sa pababa na siya ng sementadong hagdan. Ngunit bago paman siya makaapak dito ay narinig niya ang kanyang pangalan na tinuran ni Max. Nightmare, the thought that she can trigger it and the question if it is good to further their friendship remain in her mind especially the broken boy Marsden used to be. She silently sat at the higher step. Hindi niya akalain na ang epekto ng pagkakaibigan nila ay ang maibalik ang bangungot na suguradong nagpapahirap dito. Akala niya ang pagod na mga mata nito na kanyang napapansin minsan ay dahil busy ito sa trabaho. Marami pa pala siyang hindi alam dito. When they were together palagi itong nakangiti, palagi siyang tinutukso at palagi rin siyang may nababanggit na alaala noong mga bata pa sila. Without knowing when he was alone he was fighting a battle brought by just being with her.
Bago paman may makakita sa kanya dahan-dahan siyang bumalik sa kanyang kwarto at malungkot na humiga sa kama. Is it really good to further their friendship or is it better to stop? She wanted to cry because for almost two months their friendship has already became a big part of her life.
Kinaumagahan nagmamadaling nag-ayos at naghanda ng gamit si Trisha dahil napatagal ang kanyang paggising. Madaling araw na nang dalawin siya ng antok. “Naku naman ba’t ba hindi mo ako ginising Mars, nakakahiya,” nasabi niya ng ayusin ang higaan. Ngunit bigla siyang natigilan nang maalala ang narinig kagabi. She decided to act normal right now and talk to him about it later kaya nang matapos ay dumiretso na siya sa kitchen kung saan narinig niya ang magiliw na kwentuhan ng mga kasama. “Good morning Trish!” masayang bati sa kanya ni Suzette nang makita siyang nakatayo sa may pintoan. Naggood morning din ang iba nang lingunin siya. Siyempre maliban kina Rheanne at Myrtelle. “Good morning! Pasensya na napasarap ang tulog ko.” Dumiretso siya sa bakanteng upuan sa tabi ni Marsden. “Good morning!” bulong nito sa kanya while grinning. “Don’t worry, kakagising lang din namin.” He poured a hot coffee sa cup niya at nagpat
“Oy bakla, anong gusto mong regalo bukas?” tanong ni Abby kay Jay nang ibinigay niya ang hinihingi nitong documents. “Oy beshie bakit reregaluhan mo ako?” excited nitong tanong. “Bakit naman kita bibigyan, ano ako mayaman?” pag-iinis niya. “Umalis ka nga sa harapan ko. Bruhang to paasa.” Tumawa si Abby. “Hindi seryoso talaga, ano bang gusto mong mataggap bukas?” “’Yong boylet mong kasama noong sabado sa mall pwede?” “Sira! Pinsan ko ‘yon. He’s a Noli Me Tangere sis. Touch Me Not, okay?” “Ay sige na nga. Actually ‘yong tab ko sira na eh ginagamit ko pa naman ‘yon sa pag-aaral ko. Kung magiging fairygod mother ka tomorrow, ‘yon nalang te,” hiling nito. “Katulad din ng tab mo? Diba mahal ‘yon?” reklamo ni Abby. “Teka! Mali ata na tinanong kita, nacurious lang talaga ako pero ‘wag na ‘wag mong iisipin na ibibigay ko sayo hah, mas may p
Kinahapunan ay dumiretso na sila sa bahay nina Abby na kapitbahay nina Jay. Doon sila nagbihis at nag-ayos samantalang si Brix naman ay nauna na kina Jay dala-dala ang kanilang regalong external drive na pinagtulungan nilang bilhin. Panay ang sulyap ni Trisha sa kanyang phone habang nakaupo sa mahabang supa. Hindi pa natatapos sina Abby at Joyce sa pag-aayos. “So, darating ba si Marsden?” tanong sa kanya ni Analie na katabi niyang nakaupo sa mahabang supa. “Hindi eh,” pilit siyang ngumiti dito. Ayaw niyang magsinunghaling sa rason kung bakit hindi ito makakapunta kaya naman hindi na niya ipinaliwanag pa ang dahilan. “Sayang naman, we’re looking forward to meet him. Oy! Pasensya Trish pero nacurious ako eh…ang gwapo pala ng Marsden mo. Celebrity!” kinikilig nitong tapik sa balikat niya. Hindi nga naman niya naisip na celebrity ito. May kaibigan nga itong artista, negosyante, artist, heiress at model
ZION ENGINEERING AND CONSTRUCTION COMPANY ang nakalagay sa napakataas na building sa harapan ni Trisha. Nag-undertime siya sa trabaho upang makausap si Marsden at pasalamatan sa pagbibigay nito ng regalo kay Jay. Nang siya ay papunta na sa reception at the ground floor hindi niya maiwasang magworry kung ano ang magiging reaksyon nito kapag nakita siya. She wanted to thank him personally and perhaps to say sorry for the ultimatum. They might not see each other again but atleast they separated in a good way. “Yes Ma’am?” tanong sa kanya ng magandang receptionist. “Nand’yan ba si Mr. Hernandez?” aniya. “May appointment po ba kayo?” “Wala pero–“ “Pasensya na po ma’am hindi po kasi pwede kung walang appointment.” “Importante lang talaga ma’am,” pakiusap niya dito. “He knew me, baka pwedeng itawag mo muna?” Nagdadalawang isip ang receptionist mabuti na lamang at paglipas ng ilang saglit ay kinuha nito
“Hey little sister!” bati ng kanyang kuya Marco sa kabilang linya. “Hey big bro! Kumusta ang mga pamangkin ko?” Nakaupo siya sa supa at nanunuod ng food channel nang tumawag ito. Two days na silang nago-overtime dahil palapit na ang year-end kaya naman ngayon ay wala siyang ganang maglinis. “Okay lang namimiss ka–“ “Tita uwi ka na dito–“ saad ng limang taong gulang na si Angel. “–miss ka na namin,” sabat naman ng apat na taong si Margoh. “Miss you too dearest!” aniya. “Dito ka magpapasko tita?” tanong ni Margoh na nauutal pa. “Siyempre! Wala na siyang nobyo eh,” saad ng kanyang kuya. “Kuya!” natatawang saway niya dito. One month ago inamin niyang wala na sila ni Drake pero hindi niya sinabi dito kung ano ang totoong dahilan. Ang alam nito siya ang nakipagbreak dahil hindi na niya kaya ang pagiging busy nito. Naintindihan ito ng kanyang kuya dahil abogado rin ito at gan
Startled, agad niyang itinulak ang pinto. Naisip niyang gumamit ng bagay ang mga magnanakaw upang itulak ito ngunit narinig niya ang tila mga suntok at sipa at mga ungol sa labas ng kanyang kwarto. “Trish?” sabay ng malakas na katok sa pinto niya. “Mars?!” Hindi siya makapaniwalang ito ang kumakatok. Pero hindi siya maaring magkamali. Boses ito ng kaibigan. “Are you okay?” nag-aalala nitong tanong at itinigil na ang pagkatok. Inalis niya ang upuan at binuksan ang pinto. Agad siyang yumakap dito at umiyak ng umiyak. Walang tigil na tumutulo ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan. Nang makita ang kaibigan, para siyang nahulog sa napakadilim na bangin nang biglang may sumilaw na liwanag…lahat ng takot at desperasyon ay nawala at napalitan ng kaligtasan at kaluwagan. She took refuge in his embrace. He hugged her tight and slowly caressed her back and head for comfort. “Everything is fine…the
Hindi maiwasan ng batang si Marsden na mainis sa kanyang ina dahil priority nito ang trabaho. Palagi itong wala, palaging may business trip kaya naman palagi rin siyang mag-isa sa napakalaking bahay kasama ang kanyang yaya at mga katulong. Mag-isa siyang kumakain, natutulog at naglalaro. Sa kanyang murang edad alam niyang may ibang pamilya ang kanyang papa. Simula’t sapul ang kanyang mama, lolo at lola lamang ang tinuturing niyang pamilya. Nang mag-away ang kanyang mama at lolo nagdisisyon ang kanyang mama na lumipat sila ng bahay sa San Juan. Masaya si Marsden no’ng una dahil pinili ng kanyang mama na ituon ang pansin sa pag-aalaga sa kanya…sumasabay sa paglalaro ng lego, sa pagprepare ng kanyang meryenda at mga gamit sa school. Sa tuwing umuuwi siya pagkagaling sa school libangan nila ang manatili sa music room hanggang oras na ng dinner. Tinuturuan na siya nito simula pa no’ng
Trisha opened her eyes and swiftly looked at the door, still feeling the sensation of fright in her nerves. Huminga siya ng malalim and calmly looked at her side. Napangiti siya ng makita si Marsden na katabi pa rin niya at hindi siya iniwan. The lampshade was dim but when her eyes adjusted with the dark, she felt before she saw the deep and rapid breath Marsden took. Umupo si Trisha at hinawakan ang noo nito to check if he was having a fever but a cold sweat touched her palm and Trisha knew he was having a nightmare. The nightmare he was trying to fight alone. “Mars?” sabay mahinang tapik sa pisngi nito. “Hey stay with me,” saad niya ng marinig ang mahinang ungol nito. His eyes were closed and brows were furrowed showing a troubled face. Trisha shoke his shoulders but he seemed so in deep that he can’t break free. Worrily Trisha touched his cheek smoothly and partially lay down on top of him. She heard the